أَيْ بُنَيَّ مَنْ نَظَرَ فِي عُيُوبِ النَّاسِ وَ رَضِيَ لِنَفْسِهِ بِهَا فَذَاكَ الْأَحْمَقُ بِعَيْنِهِ وَ مَنْ تَفَكَّرَ اعْتَبَرَ وَ مَنِ اعْتَبَرَ اعْتَزَلَ وَ مَنِ اعْتَزَلَ سَلِمَ وَ مَنْ تَرَكَ الشَّهَوَاتِ كَانَ حُرّاً وَ مَنْ تَرَكَ الْحَسَدَ كَانَتْ لَهُ الْمَحَبَّةُ عِنْدَ النَّاس (تحف العقول، ص 159)
پسر جان! كسى كه عيبهاى مردم را ببيند و خود به آنها تن دهد آشكارا ابله است، هر كه انديشد عبرت گيرد، و هر كه عبرت گيرد عزلت گزيند، و هر كه گوشه گيرد سلامت ماند، هر كه از خواهشها بگذرد آزاد است، هر كه حسد را وانهد محبت مردم را جلب كند
