جشن 40 سالگي اينترنت

--------------------------------------------------------------------------------

هميشه گفته شده سفر چند هزار مايلي با يك قدم شروع مي شود. اما براي اينترنت گام اول بيشتر شبيه يك لغزش بود.
در ساعت 9 شب 29 اكتبر 1969 مهندسين دانشگاه كاليفرنيا در لس آنجلس و موسسه تحقيقاتي استنفورد كه 400 مايل با يكديگر فاصله داشتند آماده مبادله اطلاعات بين نودهايي (node) كه آرپانت نام داشت شدند.
آرپانت مخفف يك پروژه تحقيقاتي بود كه كارفرماي آن "آرپا"، آژانس پروژه هاي تحقيقات پيشرفته وزارت دفاع آمريكا، بود.
يك كارشناس كامپيوتر بنام چارلي كلاين تلاش مي كرد از راه دور وارد "سيستم داده هاي علمي" واقع در موسسه تحقيقاتي استنفورد شود تا اين شبكه نوپا را آزمايش كند.
كلاين حرف ال را تايپ كرد و سپس تلفني از همكارش بيل دووال كه در استنفورد بود پرسيد آيا حرف ال وارد سيستم شده است.
پاسخ مثبت بود.
كلاين سپس حرف او را تايپ كرد. پاسخ دووال باز هم مثبت بود.
كلاين حرف جي را تايپ كرد. دووال تنها توانست بگويد سيستم قفل كرده است.
آنها ساعت ده و نيم شب بار ديگر آن را به راه انداختند و همه چيز خوب پيش رفت. پس از اين نخستين گام اشتباهي، اين شبكه تقريبا ديگر هرگز گامي اشتباه برنداشت و بعدها هم تاريخ ساز شد.
تغييرات بزرگ



دكتر لري رابرتز دانشمند دانشگاه ام آي تي چهل سال پيش از واشنگتن ناظر اين پروژه بود. مهندسيني كه آرپانت را راه انداختند، در واقع طرح او را عملياتي كردند.
اما او به بي بي سي نيوز مي گويد واكنش اوليه به آرپانت به هيچ وجه مثبت نبود.
"آنها فكر مي كردند كه اين ايده بسيار بدي است."
باب تيلور رئيس بخش "تكنيك هاي پردازش اطلاعات" آرپا اميدوار بود با ساخت آرپانت وضعيتي سرسام آور كه در آن هر موسسه اي كه او با آنها كار مي كرد خواستار قدرت كامپيوتري بيشتر بودند پايان يابد.
او مي گويد: "در آن زمان كامپيوترها اصلا با هم قابل تطبيق نبوده و انتقال اطلاعات دردسر زيادي داشت."
اين موسسات نخست با آرپانت مخالف بودند زيرا نمي خواستند كنترل منابع كامپيوتري خود را از دست بدهند.
اما به گفته دكتر رابرتز آنها زود فهميدند آرپانت توانايي كامپيوترهاي آنها را به ميزان قابل توجهي تقويت مي كند.
دكتر رابرتز مي گويد "آنها سريع متوجه شدند كه اين سيستم نفع زيادي دارد."
اين سيستم هدف باب تايلور براي كاهش هزينه هاي مصرفي كامپيوترها را نيز محقق مي كرد.
در آن روزها خيلي پيش از آنكه مزاياي شبكه اينترنت روشن شود، دكتر رابرتز و همكارانش احساس مي كردند شبكه اينترنت آبستن اتفاقات خارق العاده اي است.
او مي گويد: "ما مي دانستيم كه اگر بتوانيم همه اطلاعاتي كه جمع آوري مي كرديم را به هم متصل كنيم تحقيق و توسعه و تجارت شكل و ماهيت ديگري پيدا خواهد كرد."
تقسيم اطلاعات



آرپانت در دهه 70 به اينترنت تبديل شد اما تغييرات بيشتر ظاهري بود. تحول اساسي تكنولوژيك كه اينترنت را به راه انداخت عصر يكي از روزهاي اكتبر رخ داد.
آرپانت هزينه زيادي داشت و بسياري از آن استفاده نمي كردند.
دكتر رابرتز مي گويد: "چون ما شيوه بكارگيري بهينه از آن را نمي دانستيم هزينه زيادي برايمان داشت."
"ما مي دانستيم بايد به جاي ايجاد يك كانال ارتباطي جديد، از سيستم هاي موجود استفاده كنيم."
تحليلهاي دكتر رابرتز نشان داد كه تنها يك پانزدهم از ظرفيت خط تلفن استفاده مي شد.
او نتيجه گرفت كه بهتر است راهي براي استفاده از خطوط تلفن براي انتقال اطلاعات كامپيوتري پيدا شود.
البته دكتر رابرتز تنها كسي نبود كه اين شبكه را براه انداخت. دانلد ديويس دانشمند بريتانيايي نيز در لابراتوار ملي ان پي ال از اين تكنيك استفاده كرده بود.
راجر اسكتنلبري يكي از همكاران دكتر ديويس مي گويد: "ما متوجه شديم اگر اطلاعات بطور تدريجي و در حجم هاي كوچك وارد شوند، سريع مي توان آنها را طبقه بندي كرد. اما اگر پيام بزرگي در راه باشد، قبل از هر چيز بايد صبر كرد تا به انتها برسد."
دكتر ديويس و همكارانش به جاي تئوري پردازي وارد عمل شدند.
"ما مي خواستيم نشان دهيم كه اين سيستم قابل اجرا است. اما دانلد به سرعت متوجه شد براي آنكه تاثير گذار باشد بايد سيستم عملياتي مناسبي داشته باشد. به اين ترتيب ما شبكه اي ساختيم كه در ابتداي 1970 وارد عمل شد."
او به بي بي سي نيوز گفت: "اول كه شبكه را در لابراتوار درست كرديم خود را به خطوط تلفن محدود نكرديم. ما خطوطي قوي درست كرديم و هر كدام يك و نيم مگابايت ظرفيت داشتيم كه در آن موقع همه فكر مي كردند ديوانه كننده است."
آرپانت از آن دو نود به سرعت گسترش پيدا كرد و تا دسامبر 1969 به 4 نود رسيد. در سال 1972 شد 37 نود و به تدريج شبكه ها به يكديگر وصل شدند و اينترنت يعني شبكه اي از شبكه ها خلق شد.
اما دكتر رابرتز هنوز ماموريتش تمام نشده است.
او اكنون مشغول طراحي پروژه اي براي چهل سال بعدي اينترنت است.
اين پروژه شامل امنيت، عدالت و سرعت بيشتر اينترنت و توانايي بكارگيري در امور حساسي همچون جراحي از راه دور است