بندرعباس از روزگاران‌كهن داراي نام‌هايي چون گامارااو، گامبارايو، گامارايو، گامبري، گمبرون، گميرون، گامرون، گمبرو، گمرو و جرون بوده است. اين شهرستان از سوي شمال به شهرستان حاجي آباد، از باختر به شهرستان بندرلنگه، از خاور به شهرستان رودان احمدي و از جنوب به خليج فارس محدود است. بندرعباس و پيرامون آن از كشاورزي خوبي برخودار بوده و كشت، بيش تر به گونه سنتي انجام مي‌شود . در اين ناحيه‌در سه فصل از سال مي توان به كشت پرداخت. از مهم‌ترين هنرهاي دستي مردم بندرعباس مي توان سفال‌گري، كوزه گري، گلابتون دوزي، فرش بافي، چادرشب بافي، بافت شيركي پيچ، سبد ويژه حمل خرما، حصير و كپر، . . . را نام برد. به دليل نزديكي بندرعباس با كرانه هاي خليج فارس، ماهي گيري بسيار رايج بوده و مردم اين شهرستان بيش‌تر به صيد ماهي و ميگو مي پردازند. صيد ماهي در كرانه هاي بندرعباس،در پاييز و زمستان صورت مي گيرد و صيد ميگو نيز از اوايل پاييز و نيمه نخست زمستان انجام مي‌شود. سواحل رويايي خليج فارس، جزاير متعدد نزديك به منطقه، آرامگاه پيشين در كوي نخل ناخدا،امام زاده سيدكامل، امام زاده سيد مظفر، امام زاده شاه محمد تقي، زيارت‌گاه خواجه خضر، عمارت كلاه فرنگي، مسجدمنبركهنه، مسجدناصري، مسجدصحراباغي، مسجد جامع، مسجد گله‌داري و معبد هندوها از مهم‌ترين مكان‌هاي ديدني و تاريخي اين شهرستان به شمار مي‌آيند
