خداوند، دو گونه آفرینش دارد؛ پدیدآوردن خلقی و امری.
گونه نخست از آفرینش، به معنای پدیدآوردن موجودات در ساختار روند طبیعی و معمولی آن می باشد، مانند آفرینش انسان طی مراحل نطفه، علقه، مضغه،... کودکی، نوجوانی، جوانی، پیری و ... . این روند، درباره سایر پدیده های هستی نیز روی داده است.
در نوع دوم از پدیدآورندگی؛ یعنی گونه امری آن، در آفرینش برخی از پدیده ها، چنین روندی سپری نشده؛ بلکه پدیدآوردن آنها، ناگهانی و بدون هیچ زمینه ای بوده است، مانند اژدها شدن عصای حضرت موسی(ع)، پدیدآمدن جاده در وسط دریا به منظور عبور یاران حضرت موسی(ع) و ... . در قرآن کریم نیز به این دست از آفرینش الهی اشاره شده است که چند نمونه از آن را یادآور می شویم:
« انما امره اذا اراد شیئا ان یقول له کن فیکون(یس، 82)؛ چون به چیزی اراده فرماید، کارش همین بس که می گوید:باش آنگاه (آن چیز بی درنگ) موجود می شود». درباره چگونگی رویداد قیامت نیز می فرماید:« و ما امرالساعه الا کلمح البصر او هو اقرب ان الله علی کل شیئ قدیر(نحل، 77) و کار قیامت، جز مانند یک چشم برهم زدن یا نزدیکتر (از آن) نیست؛ زیرا خداوند بر هر چیزی تواناست».
www.jawab.ir
