و این است مکتب استقلال!
و سید صالحی رسید. او از دکتر فتح‌اله‌زاده و پرویز مظلومی و دکتر نوروزی، دکتر ستوده و ... تشکر می‌کند چرا که می‌داند در این روزگار کمتر تیمی وجود دارد که پای بازیکن مصدوم خود تا این حد بایستد و او را به جمع خود با وجود همه ریسک‌های موجود برگرداند. حالا سید مصمم است. این را از حرف‌هایش می‌توانی بفهمی، او بمب انرژی و انگیزه است، این را هم از حرف‌هایش می‌توانی درک کنی، از حرف‌هایش در مورد تلویزیون و تشکرش از مسئولان استقلال! سیدصالحی حتما طی روزهای آتی عصای دست استقلال می‌شود و با توانی بیش از ظرفیت، همه کاره استقلال می‌شود.
استقلال اما این پروسه را برای میلاد میداودی هم در نظر دارد. کمیته فرهنگی باشگاه و روابط عمومی برنامه‌ای برای دیدار با میلاد داشتند که هنوز او را پیدا نکرده‌اند. مدیرعامل و سرمربی و اعضای کمیته فنی هم هر گاه که دکتر نوروزی را می‌بینند از میداودی سراغی می‌گیرند و روند بهبودی‌اش را سؤال می‌کنند!
بله میلاد هم برمی‌گردد. دیر و زود دارد اما سوخت و سوز هرگز ندارد. میداودی هم با انرژی تمام برمی‌گردد تا او هم بیش از ظرفیت خودش برای استقلال انرژی خرج کند و این است مکتب و مرام استقلال. در واقع کمتر از این هم از استقلال توقع نمی‌رود. استقلال باید که روی پای خودش بایستد و به کسانی که برایش فداکاری کرده‌اند احترام بگذارد و ارج بنهد. از آنسو بازیکن استقلال و هر استقلالی اصیلی هم پاسخ این ایستادن را باید بدهد که می‌دهد.
شوخی نیست. استقلال می‌توانست به جای سیدصالحی بازیکن دیگری بگیرد. حتی شاید می‌توانست به جای میداودی هم کس دیگری را جانشین کند اما اینها که در خانه‌شان مصدوم نشده‌اند! برای استقلال و در میدان مسابقه استقلال، مصدوم شده‌اند و این حرکت جای تقدیر هم دارد، جای تشکر هم دارد. در واقع باید از هر دو سوی این قصه تشکر کرد.
منتظر می‌مانیم و پروازهای بلند سیدصالحی را می‌بینیم و میداودی و روانخواه را هم دوباره با قدرتی حتی پیش از قبل نظاره می‌کنیم.
