عبدالحسين آيتي فرزند حاج شيخ محمد مشهور به حاج آخوند از روحانيون مشهور يزد در سال 1288 قمري در تفت يزد به دنيا آمد.تحصيلات مقدماتي را در مکتبخانه به پايان برد و در 15 سالگي به يزد رفته و دوره صرف و نحو،منطق و معاني و بيان را تکميل نمود.پس از فوت پدرش که از روحانيون بلند پايه يزد بود،در سال 1311 قمري به تقاضاي اهالي يزد بر مسند پدر نشست و امامت دو مسجد و حل و عقد امور شرعي مردم را عهده دار شد.در سي سالگي به مسلک بهائيت گرويد و اين عقيده را در حدود بيست سال حفظ کرد و پس از آن دوباره به آيين اسلام گرويد.عبدالحسين آيتي هنگامي که بهائي بوده کتاب (کواکب الدريه في مآثر البهائيه) را در دو جلد نگاشته که شرح پيدايش بهائيت است.عبدالحسين آيتي پس از فوت «عبدالبها» پيشواي بهائيان در سال 1340 قمري همراه جمعي ديگر از بهائيان،دوباره مسلمان شد و از آيين بهائيت روي گرداند.او پس از اسلام آوردن کتاب (کشف الحيل) را در سه جلد در رد بهائيت نگاشت.خود درباره اين کتاب مي گويد : دوجلد کتاب کشف الحيل طبع تهران در رد بهائيت که اگر چه با قلم زهرآگين و تند و تلخ نگاشته شده ولي يک کلمه بي حقيقت و متزلزل و شبهه ناک در آن گنجانده نشده بلکه افتضاحات فزون از شماري دارند که عفت قلمي و مقتضيات محيط مانع از ذکر آن بوده است.عبدالحسين آيتي پس از عمري پرماجرا در سال 1332 خورشيدي،ضمن سفري که به تهران کرده بود بيمار گشت و رخت به سراي ديگر کشيد و جنازه او در قم به خاک سپرده شد.تعدادي از آثار او عبارتند از:آتشکده يزدان- تاريخ يزد،اشعه حيات،تاريخ فلاسفه،انشاء عالي يا چهار فصل آيتي،چکامه شمشير،فرهنگ آيتي در لغت،خرد نامه،روش نگارش يا موضوع نويسي،سياحت نامه دکتر ژاک آمريکايي،کتاب نبي يا قرآن فارسي،گفتار آيتي،الکواکب الدره في مآثر البهائيه،کشف الحيل،ملکه عقل و عفريت جهل، نغمه دل و هوگوي ايراني يا نخستين پرواز بشر.