اين بخش حاوي اشعار زيباي امام خميني (ره) مي‌باشد. (غزل)

مبتلاى دوست

بــــــــــاد صبا، گذر كنى ار در سراى دوست
بر گو كه: دوست سر ننهد جز به پاى دوست
مــــــن ســــــر نمى نهم، مگر اندر قدوم يار
مـــن جان نمى دهم، مگر اندر هواى دوست
كـــــــــردى دل مــــــــرا ز فراق رُخت، كباب
انصافْ خـــود بده كه بُوَد اين سزاى دوست؟
مجنــــون اسير عشق شد؛ امّا چو من نشد
اى كـاش كس چو من نشود مبتلاى دوست
   

منبع: کتاب ديوان امام (ره)   

محراب انديشه

بايد از آفــــــــاق و انفس بگذرى تا جـــان شوى
و آنگه از جان بگذرى تا در خور جـــانان شوى
طُـــــــرّه گيســـــــــوى او، در كف نيايد رايـــگان
بايد اندر اين طريقت، پاى و سر چوگان شوى
كـــــى توانــــــى خواند در محراب ابرويش نماز؟
قـــــرنها بايد در اين انديشه، سرگردان شوى
در ره خــــــال لبش، لبـــــــريز بــــــايد جــام درد
رنج را افـــزون كنى، نى در پى درمان، شوى
در هواى چشم مستش، در صف مستان شهر
پاى كوبى، دست افشانى و هم‏پيمان شوى
اين ره عشق است و اندر نيستى حاصل شود
بايدت از شـــــوق، پروانه شوى؛ بريان شوى
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)   

محراب عشق

جــــز خـــــــــم ابروى دلبر، هيچ محرابى ندارم
جـــز غــــم هجــران رويش، من تب و تابى ندارم
گفتـــــم انـــــــدر خواب بينم چهره چون آفتابش
حسرت اين خواب در دل ماند، چون خوابى ندارم
سر نهم بر خاك كويش، جان دهم در ياد رويش
ســرچه باشد؟ جان چه باشد؟ چيز نايابى ندارم
با كــــه گويم درد دل را؟ از كه جويم راز جان را؟
جــــز تـــو اى جــان رازجويى، دردِ دل يابى ندارم
تشنه عشق تو هستم، باده جانبخش خواهم
هــــر چه بينم جز سرابى نيست، من آبى ندارم
مـــن پريشان حالم از عشق تو و حالى ندارم
مــــن پـــريشــــان گـويم از دست تو آدابى ندارم
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)   

محرم اسرار

هيچ دانــــى كه مــــــنِ زار گرفتار توام
با دل و جان، سببِ گرمىِ بازار توام
هر جفا از تو به من رفت، به منت بخرم
به خــــدا يــــــار توام، يارِ وفادار توام
تــــــــار گيسوى تو آخر به كمندم افكند
من، اسير خم گيسوى تو و تار توام
بس كن اى جغد، ز ويرانه خود دم بربند
كه در اين دايره، من نقطه پرگار توام
عـــارفان پرده بيفكنده به رخسار حبيب
مـــــــن ديوانه، گشاينده رخسار توام
عــاشقان سرّ سويداى تو را فاش كنند
پيش من آى كه من محرم اسرار توام
روى بگشـــــــــاى بر اين پير ز پا افتاده
تا دم مرگ به جان، عاشق ديدار توام
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)   

محرم دل

بـــــاز گـــــــويم غم دل را كــــه تــــو دلدار منى
در غم و شــــــــادى و اندوه و اَلَم، يار منى
جــــز گل روىِ تــوام در دو جهان، يــارى نيست
چهــــره بگشاى به رويم كه تو غمخوار منى
چشم بيمار تـــــو اى مــــــى زده، بيمــارم كرد
پـــــاى بگــــــذار به چشمم كه پرستار منى
محرمـــــى نيست كــــه مــرهم بنهد بر دل من
جز تو، اى دوست كه خود محرم اسرار منى
زارى از غمــــزه غمــــــــزاى تو، پيش كه كنم؟
بـا كــــــه گويم كه تو، سرچشمه آزار منى؟
بر گشا موى خم اندر خم و دست افشان باش
بـــــه خدا، يـــــــار منى، يار منى، يار منى
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)   

محرم راز

در غــــم هجر رخ مـــاه تو، در سوز و گدازيم
تا به كى زين غم جانكـاه بسوزيم و بسازيم؟
شب هجــــــــــران تو آخر نشود، رُخ ننمايى
در همــــه دهــــر تــو در نازى و ما گرد نيازيم
آيد آن روز كه در بــــــــاز كنى، پرده‏گشايى؟
تا به خـــــاك قدمت جـان و سر خويش ببازيم
به اشارت، اگرم وعــــــده ديــــــــدار دهد يار
تا پس از مـــرگ به وجد آمده در ساز و نوازيم
گر به انديشه بيايد كه پناهى است به كويت
نـــه ســـوى بتكده رو كرده، نه راهى حجازيم
ساقى از آن خُمِ پنهان كه ز بيگانه نهان است
بـــــاده در ســـاغـــــر ما ريز كه ما محرم رازيم
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)   

محرم عشق

وه، چه افراشته شد در دو جهان پرچم عشق
آدم و جنّ و مَلَك، مانــده به پيچ و خم عشق
عــــرشيان، نـــــــالـــــه و فرياد كنان در ره يار
قدسيان بر سر و بر سينه زنان، از غم عشق
عـــــــاشقـــــــــان از در و ديــوار هجوم آوردند
طـــرفه سرّى است هويدا، ز در محكم عشق
ريــــــــــــزه خــوارانِ درِ ميكده شاداب شدند
جلــوه‏گاهى است ز رندان، به درِ خاتم عشق
غــــــم مخور، اى دل ديوانه كه راهت ندهند
پيش سالــــك نبود فرق، ز بيش و كم عشق
به حـــــــــــريفانِ ستم پيشه، پيامم برسان
جـــــــز من مست، نباشد دگرى محرم عشق
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)   

محفل دلسوختگان

عاشقم، عاشق و جز وصل تو درمانش نيســـــــت
كــــــيست كايـــن آتش افــروخته در جانش نيست؟
جـــــز تو در محفل دلسوختگان، ذكــرى نيســــــت
ايـــــــن حديثـــى‏است كه آغازش و پايانش نيست
راز دل را نتــــــــــــــوان پيش كسى بـــــــاز نمــود
جــــــز بــرِ دوست، كه خود حاضر و پنهانش نيست
بـــــا كــــــــــه گويم كه بجز دوست نبيند هــــــرگز
آنكــــــه انديشــــــه و ديــــــدار به فرمانش نيست
گــــــــوشه چشــــم‏گشـــــــا، بر منِ مسكين بنگر
نـــــاز كن نـــــــــــاز، كه اين باديه سامانش نيست
ســــر خُمـــــ بـــــاز كن و ساغـــــر لبــــــــــريزم ده
كه بجـــــــز تــــــــــــو، سر پيمانه و پيمانش نيست
نتــــــوان بست زبـــــــانش ز پــــــــريشـــــــان‏گويى
آنكـــــــــــــــه در سينه بجز قلب پريشانش نيست
پــــــاره كــــــــن دفتر و بشكن قلـــــــم و دم دربند
كـــه كسى نيست كه سرگشته و حيرانش نيست
   

منبع: کتاب ديوان امام (ره)   

محفل رندان

آيـــد آن روز كــــه خــــاك سر كويش باشم
تــــرك جـــان كرده و آشفته رويَش باشم
ســـــــاغر روح‏فـــــــزا از كــــف لطفش گيرم
غافل از هر دو جهان، بسته مويش باشم
ســـر نهــم بر قدمش، بوسه زنان تا دم مرگ
مست تـــا صبح قيـامت ز سبويش باشم
همچـو پروانه بسوزم برِ شمعش، همه عمر
محـــو چـون مى‏زده در روى نكويش باشم
رســـد آن روز كه در محفل رندان، سرمست
راز دار همـــــــه اســـرار مگــــويش باشم
يــــوسفـم، گـــــر نـــــزند بر سر بالينم سر
همچــــو يعقـوب، دل آشفته بويش باشم
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)   

مذهب رندان

آنكه دل بگســــــلد از هر دو جهان، درويش است
آنكـــــه بگــــذشت ز پيـــدا و نهان، درويش است
خـــــــــرقه و خانقه از مذهـــــــب رندان دور است
آنكــــه دورى كند از ايــــــن و از آن، درويش است
نيست درويش كــــــــــــه دارد كُلـــــــــه درويشى
آنكـــــه ناديـــده كلاه و سر و جـان، درويش است
حلقــــــه ذكـــــــــر مياراى كــه ذاكــــــر، يار است
آنكـــــــه ذاكـــــر بشناسد به عيان، درويش است
هـــــــــــر كه در جمع كسان دعوى درويشى كرد
بـــــه حقيقت، نــــه كه با ورد زبان، درويش است
صـــــــــــــوفى‏اى كو به هـواى دل خود شد درويش
بنــــــده همت خويش است، چسان درويش است؟
   

منبع: کتاب ديوان امام (ره)   

مژده ديدار

باد بهار مــــــــــــــــــــژده ديـــــدار يار داد
شــــــايد كه جــان به مقدم باد بهار داد
بلبل به شـــــــــــاخ ســرو در آوازِ دل‏فريب
بـــــــــــــــــر دل نويد سرو قد گلعذار داد
ساقى به جام بـــاده، در آن عشوه و دلال
آرامشى به جـــــــــان مـــــــن بيقرار داد
در بوستان عشق، نشايد غمين نشست
بايد كه جان به دست بتى مى‏گسار داد
شيرين زبان مــــــــن، گل بى‏خار بوستان
جــــــامى ز غم به خسرو، فرهاد وار داد
تا روى دوست ديــــــــد، دل جان‏گداز من
يك جـــــــــان نداد در ره او، صد هزار داد
   

منبع: کتاب ديوان امام (ره)   

مژده وصل

گــــــــره از زلف خم اندر خم دلبر، وا شد
زاهــــــــد پير چو عشّاق جوان رسوا شد
قطــــــــــــره بـــاده ز جام كرمت نوشيدم
جانــــــــم از موج غمت، همقدم دريا شد
قصـــــه دوست رها كن كه در انديشه او
آتشى ريخت به جانم كه روان فرسا شد
مــــــــــــژده وصل به رندان خرابات رسيد
ناگهـــــــان غلغله و رقص و طرب بر پا شد
آتشى را كه ز عشقش، به دل و جانم زد
جـــانم از خويش گذر كرد و خليل آسا شد
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)   

مستى عاشق

دل كـه آشفته روى تو نبـــــاشد، دل نيست
آنكـــــــــه ديوانه خال تو نشد، عاقل نيست
مستــــى عاشق دلباخته از باده تــــوست
بجــز اين مستيم از عمر، دگر حاصل نيست
عشق روى تــــــــو دريـــن باديه افكنــــد مرا
چه تــوان كرد كه اين باديه را ساحل نيست
بگــــــــــذر از خـــويش اگر عاشقِ دلباخته‏اى
كه ميـــان تو و او، جز تو كسى حايل نيست
رهرو عشقى اگر، خــرقـــه و سجــــــّاده فكن
كه بجــز عشق، تو را رهرو اين منزل نيست
اگر از اهل دلــــى صــــوفى و زاهـــــــد بگذار
كه جـــز اين طايفه را راه درين محفل نيست
برخَمِ طــــــــــــــــــرّه او چنگ زنـم، چنگ زنان
كه جز اين حـــــــــاصل ديوانه لايعقل نيست
دست مـــن گير و از اين خرقه سالوس، رهان
كه در اين خــــرقه بجز جايگــه جاهل نيست
علم و عــــــــــرفان به خــــــرابات ندارد راهى
كه به منزلگـــــــــه عشّاق ره بــاطل نيست
   

منبع: کتاب ديوان امام (ره)   

مستى عشق

در ميخـــــانه به روى همــــــــــــــه باز است هنوز
سينــــــه سوخته در سوز و گـــداز است هنـــــوز
بى نيازى است در اين مستى و بيهوشى عشق
درِ هستــــى زدن از روى نيــــــــاز است هنـــــــوز
چـــــــاره از دورى دلبـــــــر نبــــــــود، لب بـــــربند
كه غلام درِ او، بنـــــده نــــــــــواز است هنــــــــوز
راز مــــــگشاى، مـــــــگر در بـــــــرِمست رُخ يار
كه در اين مـــــــرحله، او محــــرم راز است هنوز
دست بـــــــــردار ز ســـــــوداگرى و بــــوالهوسى
دست عشــــــّاق سوى دوست دراز است هنوز
نــــــرسد دست مــــــــن ســـــــوخته بردامن يار
چه تــــــــوان كرد كه در عشوه و ناز است هنوز؟
اى نسيم سحـــــــرى، گـــــــــر سر كويش گذرى
عطــــــــــــر بـــــرگير كه او غاليه ساز است هنوز
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)   

مستى نيستى

در محضــــــــر شيخ، يــــــادى از يار نبود
در خـــــانقــــــــــه از آن صنم آثــار نبود
در ديـــــــر و كليســــا و كنيس و مسجد
از ســـاقــــى گلعـــــــــــــذار ديــّار نبود
ســــرّى كــه نهفته است در ســـاغر مى
با اهــــل خِـــــــــــــرد، جــرأت گفتار نبود
دردى كه ز عشق، در دلِ مــى زده است
با هشياران مجـــــــــــــــال اظهـــار نبود
راهى است ره عشق كـــــه بـــا رهرو آن
رمــزى باشد كه پيش هشيــــــــار نبود
زين مستى نيستى كه در جان من است
در محكمــــه هيچ جــاى انكار نبــــــــود
هشيار مبــــاش و راه مستـــــان را گيـــر
كانـــــدر صف هشياران، ديدار نبــــــــود
در خـــــانقــــــــــه از آن صنم آثــار نبود
در ديـــــــر و كليســــا و كنيس و مسجد
از ســـاقــــى گلعـــــــــــــذار ديــّار نبود
ســــرّى كــه نهفته است در ســـاغر مى
با اهــــل خِـــــــــــــرد، جــرأت گفتار نبود
دردى كه ز عشق، در دلِ مــى زده است
با هشياران مجـــــــــــــــال اظهـــار نبود
راهى است ره عشق كـــــه بـــا رهرو آن
رمــزى باشد كه پيش هشيــــــــار نبود
زين مستى نيستى كه در جان من است
در محكمــــه هيچ جــاى انكار نبــــــــود
هشيار مبــــاش و راه مستـــــان را گيـــر
كانـــــدر صف هشياران، ديدار نبــــــــود
   

منبع: کتاب ديوان امام (ره)