اين بخش حاوي اشعار زيباي امام خميني (ره) مي‌باشد. (غزل)

قبله عشق

بهــــــــــــــــار شد، در ميخـــانه باز بايد كرد
به ســــوى قبله عاشق، نماز بايد كـرد
نسيم قــــــدس به عشـــاق باغ مژده دهد
كه دل ز هر دو جهان، بى نياز بايد كــرد
كنــــون كه دست به دامــان سرو مى‏نرسد
بـــــــه بيد عاشق مجنون، نياز بايد كرد
غمى كه در دلـــم از عشق گُلعذاران است
دوا به جــــــــام مىِ چاره ساز بايد كـرد
كنـــــون كه دست به دامان بوستان نرسد
نظــــــــر به ســرو قدى سرفراز بايد كرد
   

منبع: کتاب ديوان امام (ره)   

قبله محراب

خــــــــم ابـــروى كجت قبله محــراب من است
تاب گيســوى تو خود، راز تب و تاب من است
اهـــــــــــل دل را به نيايش، اگــر آدابى هست
يـــاد ديــــــــدار رُخ و موى تو، آداب من است
آنچـــــــــه ديدم ز حـــريفان همه هشيارى بود
در صف مـى‏زده بيـدارى من، خواب من است
در يَم علـــــــــــــم و عمل، مدعيان غوطه ورند
مستــى و بيهشى مى زده گرداب من است
هـــــر كسى از گنهش، پوزش و بخشش طلبد
دوست در طــاعت من، غافر و توّاب من است
حـــــــــــــــاش للّه كه جز اين ره، ره ديگر پويم
عشق روى تــو سرشته به‏گل و آب من است
هر كسى از غم و شادى است نصيبي، او را
مــــــايه عشرت من، جامِ مىِ ناب من است
   

منبع: کتاب ديوان امام (ره)   

قصه مستى

آنكه دل خــــــــــواهد، درون كعبه و بتخانه نيســــت
آنچـــــه جان جويد، به دست صـــوفى بيگانه نيسـت
گفته هـــــاى فيلسوف و صوفى و درويش و شيــــــخ
در خـــــــور وصف جمــــــــــــــال دلبـــر فرزانه نيست
بــــــــا كــــه گويم راز دل را، از كه جويم وصــــــف يار
هر چه گويند، از زبـــــــــــان عاشـــق و ديوانه نيست
هــــــوشمنــــــــــدان را بگو، دفتر ببندند از ســـــــخن
كانچه گويند، از زبــــــــــــــان بيهش و مسـتانه نيست
ساغر از دست تو گر نوشم، بَرَم راهـــــــــى به دوست
بــــى نصيب آن كس، كه او را ره بر اين پيمانــه نيست
عـــــــــاشقــــــان دانند درد عاشــــــــق و سوز فراق
آنكـــــــــه بر شمع جمالت ســوخت، جز پروانه نيست
حلقـــــه گيســــــــــــــو و نـــــــاز و عشوه و خال لبت
غير مستـــــــــــان، كس نداند غير دام و دانه نيست
قصــــــــــــــــه مستى و رمز بيخودى و بيهشــــــى
عاشقـــــــــــان دانند كاين اسطوره و افسانه نيست
   

منبع: کتاب ديوان امام (ره)   

كاروان عشق

پـــــريشان‏حالــــــى و درماندگىّ ما نمــى‏دانى
خطا كارى ما را فاش بى پروا نمى‏دانى
به مستى، كـــاروان عاشقان رفتند از اين منزل
برون رفتند از "لا "جانب "الّا"، نمى‏دانى
تهـــى‏دستى و ظالــــم پيشگــىّ ما نمى‏بينى
سبكبارى عاشق پيشه والا، نمى‏دانى
بــــــرون رفتند از خــــود تــــا كه دريابند دلبر را
تو در كنج قفس منزلگه عنقا نمى‏دانى
زجــا برخيز و بشكن اين قفس، بگشاى غلها را
تو منزلگـــــاه آدم را ورأ "لا" نمــــى‏دانى
نبــــردى حاصلــى از عمر، جز دعواى بى‏حاصل
تو گويى آدميّت را جز اين دعوا نمى‏دانى
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)   

كاروان عمر

عمر را پايـان رسيد و يــــــــارم از در درنيـــامد
قصّــــه‏ام آخـــر شد و اين غصّه را آخر نيامد
جام مرگ آمـد به دستم، جام مى هرگز نديدم
سالها بر من گـــذشت و لطفى از دلبر نيامد
مرغ جان در اين قفس بى بال و پر افتاد و هرگز
آنكــــه بايـــد اين قفس را بشكند از در نيامد
عاشقــــانِ روى جانان، جمله بى نام و نشانند
نامــــــداران را هـــواى او، دمى بر سر نيامد
كاروانِ عشق رويش، صف به صف در انتظــارند
با كه گويـــم: آخر آن معشوق جان‏پرور نيامد
مردگان را روح بخشــد، عاشقان را جان ستاند
جاهلان را اين‏چنين عاشق كشى باور نيامد
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)   

كتاب عمر

پيـــــــرى رسيد و عهـــــــــد جـــــوانى تباه شد
ايّام زنــــــــدگى، همــــــه صـــــــــــرف گناه شد
بيـــــــراهه رفتـــــه پشت به مقصد، همــى روم
عمــــــــــــرى دراز، صــــرف در اين كـوره راه شد
وارستگــــان، به دوست پنــــــاهنده گشتــــه‏اند
وابســــــته‏اى چو من به جهـــــــان، بى پناه شد
خودخواهى است و خودسرى و خودپسندى است
حاصل ز عمرِ آنكه خـــــــــــــــودش، قبله‏گاه شد
دلــــــدادگان، كــــــه روى سفيدنــــــــد پيش يار
رنج مـــــرا نديده كـــــه رويــــم سيـــــــــــاه شد
افســـوس بـــــر گذشتـــه، بر آينده صد فسوس
آن را كـــــــــــــه بستــه در رسن مال و جاه شد
از نور،رو به ظلمتـــــــــم اي دوست،دســـت گير
آن را كه رو سيــــــه به ســــــــــراشيب چاه شد
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)   

كعبه در زنجير

خـــــار راه منــــــــــى اى شيخ! ز گلــــزار برو
از ســـر راه من اى رنـــــد تبهكـــــــار، برو
تو و ارشاد من، اى مرشد بــــى رشد و تباه؟!
از بـــــرِ روى مـــن اى صوفــــى غدّار، برو
اى گــــــرفتار هواهــــاى خـود، اى دير نشين
از صف شيفتگـــــــــان رخ دلــــدار، بــــرو
اى قلندر منش، اى باد به كف، خرقه به دوش
خــــرقــــــه شــرك تهى كرده و بگذار برو
خـــــانه كعبــــه كــه اكنون، تو شدى خادم آن
اى دغــــل! خادم شيطانى، از اين دار برو
زين كليســـــاى كـــــه در خدمت جبّاران است
عيسىِ مريم از آن، خــود شده بيزار، برو
اى قلـــــم بر كف نقـــــــــــــــّادِ تبهكارِ پليد
بنه اين خــامـــه و مخلـــــوق ميـــازار، برو
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)  

كعبه دل

تا از ديــــــار هستى، در نيستى خزيديم
از هــــر چه غير دلبر، از جان و دل بريديم
با كــــــــــاروان بگوييد: از راه كعبــه برگرد
ما يار را به مستى، بيــــــرون خانه ديديم
لبّيك از چـــــــه گوييد، اى رهروان غافل ؟
لَبيّك او به خلـــــوت، از جامِ مى شنيديم
تا چنــــد در حجابيد، اى صوفيان محجوب؟
ما پرده خـــــــــودى را در نيستى دريديم
اى پـــــرده دار كعبـــــه، بردار پرده از پيش
كــــــــز روى كعبه دل، ما پرده را كشيديم
ســــــــاقى، بــــريز باده در ساغر حريفان
ما طعم باده عشق، از دست او چشيديم
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)   

كعبه عشق

از دلبــــرم به بتكـــــــده، نام و نشان نبود
در كعبــــــــه نيز جلـوه‏اى از او عيان نبود
در خانقــــــــاه، ذكرى از آن گلعذار نيست
در ديــــــر و در كنيسه، كلامى از آن نبود
در مَــــدْرسِ فقيه به جز قيل و قال نيست
در دادگـــــــاه، هيچ از او داستــــــان نبود
در محضـــــر اديــــب شـــــدم، بلكه يابمش
ديــــدم كلام، جـــــز ز معــــانى بيان نبود
حيــــرت‏زده شـــــدم به صفــــــوف قلندران
آنجــــا بجــــز مديحتى از قلـــــــدران نبود
يك قطــــره مـــــى ز جام تو اى يار دلفريب
آن مى دهد كه در همـه ملك جهان نبود
يك غمزه كرد و ريخت به جان، يك شرر كز آن
در بــــارگـــــــــاه قــدس برِ قدسيان نبود
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)   

كعبه مقصود

هـــر جا كه شدم، از تو ندايى نشنيدم
جـــز از بت و بتخــــانه، اثـــر هيچ نديدم
آفـــــاق پر از غلغله است از تو و هرگز
بــــا گــــوش كر خود به صدايى نرسيدم
دنيـــا همه درياى حيات و من مسكين
يـك قطره از اين موج خروشان، نچشيدم
رفتند حــــريفان به سوى كعبه مقصود
بــا محملــــى از نور و به گردش نرسيدم
اين خــــرقه پوسيده، رها كرده و رفتند
مـــن شـاد به اين پوسته در خرقه خزيدم
صاحبدل آشفته گذشت از پل و من باز
دنبـــال خســــان پشت به پل كرده دويدم
مرغان همه بشكسته قفس را و پريدند
مــن در قفس افتــــاده، به خــود تار تنيدم
يــا رب! شود آن روز كه در جمع حريفان
بينم كـــه از اين لانــــه گنديــــــده پريدم؟
   

منبع: کتاب ديوان امام (ره)   

گلزار جان

با كه گويم غم دل، جز تو كه غمخوار منى؟
همـــه عالـــــم اگرم پشت كند، يــار منى
دل نبندم بـــــه كسى، روى نيارم بــــه درى
تا تو رويــــــاى منى، تــــا تو مدد كار منى
راهى كـــــوى توام، قافله ســـالارى نيست
غم نباشد كــــه تو خود، قافله سالار منى
بــــه چمن روى نيارم، نــــــــروم در گلـــــزار
تــــو چمنزار من استـــىّ و تـــو گلزار منى
دردمنــــدم، نه طبيبى، نه پرستارى هست
دلخوشم، چون تو طبيب و تو پرستار منى
عــاشقم، سوخته ام، هيچ مددكارى نيست
تـــــو مــــــددكار منِ عاشق و دلدار منى
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)   

گنج نهان

بـــــــــــــــر در ميكــــده با آه و فغان آمده‏ام
از دغـــل‏بــــــــازى صوفى به امان آمده‏ام
شيخ را گـــــو كــه درِ مــدرسه بربند كه من
زيـن همـــه قال و مقال تو، به جان آمده‏ام
سر خـــــــــُم باز كــن اى پير كه در درگه تو
با شعف، رقص كنان دست فشان آمده‏ام
گــــــرهـــــــــى باز نگــردد، مگر از غمزه يار
بـــر درش بـــا تــــن شوريده، روان آمده‏ام
همه جا خانه يار است كه يارم همه جاست
پس ز بتخانه سوى كعبه چسان آمده‏ام؟
راز بگشــــا و گــــــــره باز و معمـــــا حل كن
كــــه از اين باديه، بى تاب و توان آمده‏ام
تــــــا كــه از هيچ كنم كوچ به سوى همه چيز
بــــوالهوس در طمـــع گنج نهان، آمده‏ام
از دغـــل‏بــــــــازى صوفى به امان آمده‏ام
شيخ را گـــــو كــه درِ مــدرسه بربند كه من
زيـن همـــه قال و مقال تو، به جان آمده‏ام
سر خـــــــــُم باز كــن اى پير كه در درگه تو
با شعف، رقص كنان دست فشان آمده‏ام
گــــــرهـــــــــى باز نگــردد، مگر از غمزه يار
بـــر درش بـــا تــــن شوريده، روان آمده‏ام
همه جا خانه يار است كه يارم همه جاست
پس ز بتخانه سوى كعبه چسان آمده‏ام؟
راز بگشــــا و گــــــــره باز و معمـــــا حل كن
كــــه از اين باديه، بى تاب و توان آمده‏ام
تــــــا كــه از هيچ كنم كوچ به سوى همه چيز
بــــوالهوس در طمـــع گنج نهان، آمده‏ام
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)   

گواه دل

ســـاغر از دست ظريف تو، گناهى نبود
جز سر كوى تو اى دوست، پناهى نبود
درِ امّيد ز هر سوى به رويم بسته است
جـــز در ميكــــده امّيـــد به راهـــى نبود
آنكــــه از بـاده عشق تو، لبى تازه نمود
ملك هستى بر چشمش پرِ كاهى نبود
گــــــر تو در حلقـــه رندان نظرى ننمايى
به نگاهت، كه در آن حلقه، نگاهى نبود
جـان فــــداى صنم باده فروشى كه بَرَش
هستى و نيستى و بنده و شاهى نبود
نظــــرى كن كه نباشد چو تو صاحبنظرى
به مريضى كه در او جز غم و آهى نبود
عاشقـــم، عاشق دلسوخته از دورى يار
در كفـــم جــز دل افسرده گواهى نبود
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)   

لب دوست

گـــــرچه از هر دو جهان هيچ نشد حاصــل ما
غــــم نباشد، چـــــــو بـــــود مهر تو اندر دل ما
حاصل كونْ و مكان، جمـــله ز عكس رخ توست
پس همين بس كه همه كوْن و مكانْ حاصل ما
جملـــــــه اسرار نهان است درونِ لب دوســت
لب گشا! پـــــــرده بــــــــرانداز ازين مشكل ما
يـــــــــــا بكش يــا برَهان زين قفس تنگ، مرا
يا بــــــــرون ساز ز دل، ايـــــن هــوس باطل ما
لايـــــق طوْف حــــــــــريم تو نبـــــــــوديم اگر
از چــــــه رو پس ز مــــحبت بسرشتى گِل ما؟
   

منبع: کتاب ديوان امام (ره)   

لذت عشق

لذت عشق تو را جز عاشق محـــزون، نداند
رنج لذت‏بخش هجران را بجز مجنــون، نداند
تا نگشتى كوهـــكن، شيرينى هجران ندانى
نــــاز پـــــرورده، ره آورد دل پر خــــون نداند
خسرو از شيرينى شيرين، نيابد رنگ و بويى
تا چو فرهاد از درونش، رنگ و بو بيرون نداند
يوسفـــى بايــــــد كه در دام زليخا، دل نبازد
ورنه خورشيد و كواكب در برش مفتون ندان
غــــــرق دريا جز خروش موج بى پايان، نبيند
باديه پيماى عشقت ساحل و هامـون نداند
جلـــــــوه دلدار را آغاز و انجامــــــــــى نباشد
عشق بى پايان ما جز آن چرا و چـون، نداند
   

منبع: کتاب ديوان امام (ره)