اين بخش حاوي اشعار زيباي امام خميني (ره) مي‌باشد. (غزل)

عاشق دلباخته

سر خم باد ســـــلامت كه به من راه نمود
ســـــاقى باده به كف، جـان من آگاه نمود
خــــادم درگه ميخـــــانه عشّـــــــاق شـدم
عـــاشق مست، مــــــرا خادم درگـــاه نمود
ســــــــر و جانم به فداى صنــــم باده فروش
كه به يك جرعه، مرا خســـرو جم‏جاه نمـــود
مـــاهِ رُخســار فروزنده‏ات اى مايه عيـــــــش
بــــــى نيازم به خــدا از خور و از مـــــاه نمود
برگ سبزى ز گلســـــتان رُخت بخشـــــودى
فــارغم از همه فردوسى(1) گمــــــــراه، نمود
با كـــه گويم غم آن عاشـــــــــق دلباختــــه را
كـــــه همـــــه راز خود اندر شكـــم چاه نمود
(1) منسوب به "فردوس" به معنى بهشت؛ " (2) فردوسى" يعنى بهشتى، اهل بهشت.    

منبع: کتاب ديوان امام(ره)   

عاشق سوخته

پــــــــرده بردار ز رخ، چهره‏گشا ناز بس است
عــــــاشق ســوخته را ديدن رويت هوس است
دست از دامنت اى دوست، نخواهم برداشت
تا مــــــن دلشـده را يك رمق و يك نفس است
همــــــــه خوبان برِ زيبايى‏ات اى مايه حُسن،
فى‏المثل، در برِ درياى خروشان چو خس است
مـــــرغ پــــر سوختــه را نيست نصيبى ز بهار
عـــرصـه جولانگه زاغ است و نواى مگس است
داد خواهـــــم، غم دل را به كجا عرضه كنم؟
كه چو من دادستان است و چو فرياد رس است
اين همـــــــه غلغل و غوغـــا كه در آفاق بوَد
ســـوى دلـــــدار، روان و همه بانگ جرس است
   

منبع: کتاب ديوان امام (ره)   

عروس صبح

امشب كه در كنار منى، خفته چون عروس
زنهــــار تا دريــــغ ندارى، كنــــــــــار و بوس
اى شب، بگيـــــر تنگ به بر نوعروس صبح
امشب كه تنگ در بر من، خفته اين عروس
لب بر نــــــدارم از لب شيرين شكّــــــرش
گـــــــــر بانگ صبح بشنوم و گر غريو كوس
يا رب، ببند بــــــــــر رُخ خورشيد، راه صبح
در خواب كـــــن موذن و در خاك كن خروس
يك امشبى كه با منى، از راه لطف و مهر
جبــــــــران شود بقيّـــه عمر، ار بود فسوس
نارِندَم ار بخــواهم كاين شب، سحر شود
باشد اگــــــــــر به تخت سليمانى‏ام جلوس
"هندى" ز هند تا به سر كويت آمده است
كى دل دهد به شاهى شيراز و ملك طوس
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)   

عشق چاره ساز

حــــــــــــــديث عشق تو، باد بهار باز آورد
صبــــــــــــا ز طَرْف چمن، بوى دلنـواز آورد
طرب كنان گل از اسرار بوستان مى گفت
فسرده جان، خبر از عشق چاره ساز آورد
بنفشــــــــــــه از غم دورىّ يار، نـــالان بود
فــــــــرشته آيه هجـــــــران جان‏گـــداز آورد
هلال از خــــــــــــم ابروى يار، دم مــــى زد
نسيــــــــــم عطر بهارى، چه سـرفراز آورد
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)   

عشق دلدار

چشم بيمـــــــار تو اى مى زده، بيمــارم كرد
حلقــــــــــــه گيســويت اى يار، گرفتــارم كرد
سرو بستاـــــــــنِ نكويى، گل گلـــزار جمــال
غمـــــــزه ناكرده، ز خوبـان همه بيــزارم كرد
همه مى‏زدگـــــان هوش خـــــود از كف دادند
سـاغر از دست روانبخش تو، هشيـــارم كرد
چه كنم؟ شيفتـه‏ام، سوختــــــه‏ام، غمزده‏ام
عشــــــــوه ات، واله آن لعـــــــل گهر بارم كرد
عشق دلـــــدار چنان كـــــرد كه منصورمنش
از ديـــــــــــــارم به در آورد و ســــر دارم كـــرد
عشقت از مـــــــدرسه و حلقه صوفى راندم
بنده حلقــــــــــــه به گوش در خمّــــــارم كرد
بــــــــــاده از ساغرِ لبريز تو، جاويـدم ساخت
بوســـــه از خــاك درت، محــــرم اسرارم كرد
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)   

عشقِ مسيحا دَم

بلبل از جلـــــــــوه گل، نغمه داوود نـــمود
نغمـــــه‏اش درد دل غمــــــزده بهبود نمود
ســاقى از جام جهان‏تاب به جانِ عـــاشق
آنچه با جــان خليل، آتش نمــــــــرود نمود
بنده عشقِ مسيحـــــــــا دم آن دلـــــدارم
كه بـه يُمن قدمش، هستى من دود نمود
در پريشانى ما هر چه شنيدى، هيچ‏است
هيچ را كس نتـــوانست كه نابـــود نمـــود
نازم آن دلبــــر پـــــر شـــور كه با صهبايش
پــرده بــــردارِ رُخ عــــابــــد و معبود نمود
قدرت دوست نگــــر كز نگهى از سر لطف
ســــاجــــد خاك در ميكده مسجود نمود
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)   

عطر يار

مـــــا نــــدانيم كه دلبستــــه اوييم، همه
مست و سرگشته آن روى نكــــوييم، همه
فـــــارغ از هر دو جهانيم و ندانيم كـــه ما
در پــــى غمــــــــزه او باديـــه پوييــم، همه
ســــاكنان در ميخـــــانه عشقيم، مـــدام
از ازل، مست از آن طــــرفه سبوييم، همه
هر چه بوييم ز گلزار گلستـــان وى است
عطـــر يـــــار است كه بوييده و بوييم، همه
جــــز رخ يـــــار، جمالــــى و جميلى نبود
در غم اوست كه در گفت و مگوييم، همه
خود ندانيم كه سرگشته و حيران همگى
پــــى آنيم كــــه خـود روى به روييم، همه
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)   

عيدنوروز

باد نوروز وزيــــده است به كوه و صـــــــحرا
جامه عيــــد بپـــوشنــد، چه شاه و چه گدا
بلبل باغ جـــــــــنان را نبـــود راه به دوســت
نازم آن مطـــرب مجلـــس كـــه بود قبله نما
صوفــــــــى و عارف ازين باديه دور افتــــادند
جــام مى گير ز مطــرب، كه رَوى سوى صفـا
همه در عيد به صحرا و گلستـــــــــــان بروند
من ســرمست، ز ميخـــانه كنـــم رو به خدا
عيد نوروز مبارك به غنــــى و درويـــــــــــش
يــــــار دلـــــدار، ز بتخـــانــــه درى را بـــگشا
گر مــــــــــرا ره به در پير خــــــــــرابات دهى
بــه سر و جان به سويش راه نوردم نه به پا
سال‌‌هــــــــا در صف اربــــــــــاب عمائم بودم
تـــا بـــه دلـــدار رسيدم نـــكنم بــــــــاز خــطا
   

منبع: کتاب ديوان امام   

غم يار

بــــــــــــــاده از پيمــــانه دلدار، هشيارى ندارد
بى‏خــــــودى از نوش اين پيمانه، بيدارى ندارد
چشــم بيمار تو هر كس را به بيمارى كشــاند
تا ابـــــــــــــــد اين عاشق بيمار، بيمارى ندارد
عاشق از هر چيز جز دلدار، دل بركنده خامش
چونـكه با خود جز حديث عشق، گفتـارى ندارد
بــــا كـــــه بتوان گفت از شـــيرينى درد غم يار
جز غــــم دلــدار، عاشق‏پيشه غمخوارى ندارد
بر ســــر بـــــــــالين بيمار رخت، روزى گـذر كن
بين كه جز عشــق تو بر بالين، پرســــتارى ندارد
لطف كن اى دوست، از رخ پرده بگشا، ناز كم كن
دل تمنـــــــــــــــايى ز دلبـــــــــــــر غير ديدارى ندارد    

منبع: کتاب ديوان امام (ره)

غمزه دوست

جــــــــز سر كوى تــــــو اى دوست، نـــــــدارم جايى
در سرم نيست، بجز خاك درت سودايى
بـــــــر در ميكـــــــــده و بتكــــــــــده و مسجد و دير
سجــــده آرم كه تو شايد، نظرى بنمايى
مشكلى حــــــل نشد از مـــــدرسه و صحبت شيخ
غمـــــزه اى تا گره از مشكل ما بگشايى
اين همـــــه مــــــــا و منـــــى، صـوفى درويش نمود
جلــــــــوه اى تا من و ما را ز دلــم بزدايى
نيستم، نيست، كه هستى همه در نيستى است
هيچم و هيچ كـــــه در هيچ نظــر فرمايى
پـــــى هـــــر كس شـــدم، از اهل دل و حال و طرب
نشنيدم طــــــــرب از شــــاهد بزم آرايى
عـــــــاكف درگـــــــــــه آن پرده نشينم، شب و روز
تا به يك غمزه او، قطـــــره شود دريايى
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)   

فارغ از عالم

فقـــــــــر فخر است اگر فارغ از عالم باشد
آنكه از خويش گذر كرد، چه‏اش غم باشد؟
طالــــــــع بخت در آن روز بـر آيد كه شبش
يـــــــــار تا صبح ورا مونس و همــدم باشد
طــــربِ ساغرِ درويش نفهمــــد، صوفــــــى
بــــاده از دست بتـــى گير كه محرم باشد
طوطــــــى باغ محبّت نرود كلبـــــــــه جغد
بــــــــــازِ فردوس كجا كلب معلّـــــم باشد؟
يا رهـــــا ســـــاز كه سرگشته عالم باشد
   

منبع: کتاب ديوان امام (ره)   

فتواي من

سر كوى تو، به جان تو قسم! جاى من است
به خـــــــــم زلف تو، در ميكده ماواى من است
عارفانِ رخ تو جملــــــــــــه ظلـــــــومند و جهول
اين ظلومىّ و جهولى، سر و سوداى من است
عاشــــــق روى تو حسرت زده اندر طلب است
ســــــــر نهادن به سر كوى تو، فتواى من است
عالــــــــــــم و جاهل و زاهد، همه شيداى تواند
اين نه تنهـــــــــــــا رقم ســرّ سويداى من است
رخ گشـــــــا، جلوه نمـــا، گوشــه چشمى انداز
اين هــــــــــواى دل غمديده شيــداى من است
مسجد و صومعــــــــــــــه و بتكده و دير و كنيس
هر كجا مــــــــــــى‏گذرى، ياد دل‏آراى من است
در حجابيم و حجـــــــــابيم و حجابيــــــم و حجاب
اين حجاب است كه خود، راز معمـــــاى من است
   

منبع: کتاب ديوان امام (ره)   

فراق يار

از تـــو اى مى‏زده، در ميكده نامـــى نشنيدم
نــزد عشـــــّاق شدم، قـــــامت سرو تو نديدم
از وطـن رخت ببستـــــم كــــه تو را بــاز بيابم
هـــر چـــه حيرت‏زده گشتم، به نوايى نرسيدم
گفتــــم از خــــــود بــــرهم تا رخ ماه تو ببينم
چـــه كنـــم مـــن كـه از اين قيد منيّت نرهيدم؟
كــــوچ كـــردند حـــريفان و رسيدند به مقصد
بــــى نصيبم مــــن بيچـــاره كه در خانه خزيدم
لطفى اى دوست كه پروانه شوم در بر رويت
رحمـــــى اى يـــــار كـــــه از دور رســانند نويدم
اى كــه روح منـــى، از رنج فراقت چه نبردم؟
اى كه در جان منى، از غم هجرت چه كشيدم؟
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)

فصل طرب

دست افشــــان به سر كـــوى نگار آمده‏ا
پــــاى‏كـــــــوبان ز پـــى نغمه تار آمده ام
حـــاصل عمــــر اگـــــــر نيْم نگاهى باشد
بهـــــر آن نيم نگـــــــه، با دل زار آمده ام
بـــــاده از دست لطيف تو در اين فصل بهار
جــــان فزايد كه در اين فصل بهار آمده ام
مطرب عشق كجا رفته، در اين فصل طرب
كه به عشق و طربش باده گسار آمده‏ام
در ميخـــــانه گشاييد كه از مسلخ عش
بــــــه هــــــواى رُخ آن لاله عذار آمده‏ام
جـــــامه زهــــد دريــــدم، رهم از دام بلا
بــــــاز رستم، ز پى ديـــــــدن يار آمده‏ام
به تمـــــاشاى صفاى رخت، اى كعبه دل
به صفــا پشت و سوى شهر نگار آمده‏ام
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)

فنون عشق

جامى بنوش و بر در ميخانه، شاد باش
در يـاد آن فرشته كه توفيق داد، باش
گــــر تيشــــــــه‏ات نباشد تا كوه بركنى
فرهــاد باش در غم دلدار و شاد باش
رو حلقـــــــه غلامى رندان به گوش كن
فرمــــــانرواى عالم كون و فساد باش
در پيچ و تاب گيسوى ساقى، ترانه ساز
با جان و دل لواى كش اين نهاد، باش
شـــــاگرد پيرميكده شو در فنون عشق
گــردن فرازْ بر همه خلق، اوستاد باش
مستان، مقام را به پشيزى نمــــى‏خرند
گـــو خسرو زمـــــــانه و يا كيقباد باش
فـــــــرزند دلپذير خـــــــــرابات، گر شدى
بگــذار ملك قيصر و كسرى به باد باش
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)