اين بخش حاوي اشعار زيباي امام خميني (ره) مي‌باشد. (غزل)

راز نهان

داستــــــــــــــــــان غم من راز نهانى باشد
آن شناســـد كه ز خود يكسره فانى باشد
بـــــــــــه خـــــــمِ طره زلفت نتوانم ره يافت
آن توانـــــــد كه دلش آنچه تو دانى، باشد
ســــــــاغرى از خُـــــــم ميخانه مرا باز دهيد
كه تـــــــواند كه در اين ميكــــده بانى باشد
گـــــــــــــــــِردِ دلدار نگردد، غم ساقى نخورد
غيــــــــر آن رند كه بـــى نام و نشانى باشد
گرچه پيرم؛ به سر زلف تو اى دوست، قسم
در ســـــــرم، عشق چــو ايّام جوانى باشد
دورم از كـــــــــوى تو، اى عشوه‏گر هر جايى
كه نصيبـــم ز رُخت، نامــــــــــــه پرانى باشد
گـــــــــــر شبانان به سر كوى تو آيند و روند
خرّم آن دم كه مرا شغـــــــل، شبانى باشد
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)   

راه و رسم عشق

آنكـــــــــه ســر در كوى او نگذشــــــــته، آزاده نيست
آنكـــــه جـــــــان نفكنـده در درگاه او، دلداده نيست
نيســــــــتى را بــــــرگزين اى دوست، اندر راه عشق
رنگ هستى هـــــــــر كه بر رُخ دارد، آدم‏زاده نيست
راه و رسم عشق، بيرون از حســـــــــاب ما و تو است
آنكـه هشيار است و بيدار است، مست باده نيست
ســــــــر نهــــادن بر در او پا به سر بنهــــــــــادن است
هـــر كـه خود را هست داند، پا به سر بنهاده نيست
ســــالها بـــــــايــــد كـــه راه عشــــــــــق را پيدا كنى
ايـــــن ره رنـــــــدان ميخانه است، راه ســـاده نيست
خــرقه درويش، همچون تاج شاهنشـــــــــــاهى است
تـــــاجـــــــــدار و خرقه دار، از رنگ و بو افتاده نيست
تــــا اسير رنگ و بويى، بــــــــــوى دلبــــــــــــر نشنوى
هــــــــــــــر كه اين اغلال در جانش بود، آماده نيست
   

منبع: کتاب ديوان امام (ره)   

رخ خورشيد

عيب از ما است، اگر دوست ز ما مستور است
ديده بگشاى كـــــه بينى همــه عالم طور است
لاف كـــم زن كـــــــــه نبيند رخ خـورشيد جهان
چشــم خفــاش كـــــه از ديدن نــورى كور است
يــــــــــا رب، ايــن پرده پندار كه در ديده ماست
بـــاز كن تــــا كــــه ببينم همــــه عالم نور است
كــــــــــاش در حلقه رندان خبرى بود ز دوست
سخن آنجا نه ز "ناصر" بــــــود از "منصـور" است
واى اگـــــر پــــــــرده ز اســــرار بيفتــــــد روزى
فاش گردد كه چه در خرقــــه اين مهجــــور است
چــــــه كنــــــــم تا به سر كوى توام راه دهند؟
كاين سفر توشه همى‏خواهــد و اين ره دور است
وادى عشق كه بى هوشى و سرگردانى است
مــــــدعى در طلبش بـــــوالهوس و مغــرور است
لـــب فرو بست هر آن كس رخ چون ماهش ديد
آنكــــه مـــــدحت كنـد از گفته خود مسرور است
وقت آن است كــــــــه بنشينم و دم در نـــــزنم
به همــــه كــون و مكان مدحت او مسطور است
   

منبع: کتاب ديوان امام (ره)   

روز وصل

غم مخــــــــــــور، ايّام هجران رو به‏پايان مى‏رود
اين خمـــارى از سر ما مــــى‏گساران مى رود
پــــرده را از روى ماه خويــــــــــش، بالا مى‏زند
غمزه را سر مى‏دهد، غم از دل و جان مى‏رود
بلبل انـــدر شاخسار گل هويـــــــــدا مى‏شود
زاغ بـــا صـــد شرمســـارى از گلستان مى‏رود
محفل از نــــور رخ او نورافشــــــــــان مى‏شود
هر چـــه غيـــر از ذكــر يار، از ياد رندان مى‏رود
ابرها از نـور خـورشـــــــيد رخش پنهان شوند
پــــرده از رخســــار آن سرو خـــرامان مى‏رود
وعده ديـــــــــــدار نزديك است، ياران مژده باد
روز وصلش مـــــى رسد، ايّام هجران مى‏رود
   

منبع: کتاب ديوان امام (ره)   

روى يار

اين رهــــــــروان عشق، كجا مـــى‏روند زار؟
ره را كنــــــــاره نيست، چــرا مى نهند بار؟
هـــــر جــــــا روند، جز سر كوى نگــار نيست
هــــر جـــــــــا نهند بــار، همانجا بود نگـــــــار
ســـاغـــر نمى‏ستانند از غيـــر دست دوست
ســــاقــى نمى‏شناسند از غيـر آن ديـــــــار
در عشق روى اوست، همه شادى و ســـــرور
در هجـــــر وصـــــــــل اوست، همه زارى و نزار
از نـــــــور روى اوست، گلســـــتان شود چمن
در يـــــاد سرو قــــــامت او، بشكفــــــــد بهار
ما را نصيب روى تــــو، با اين حجــاب نيست
بــــــــردار اين حجاب از آن روى گلعـــــــــــــذار
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)   

زنجير دل

جـــز گل روى تـــــــو، امّيــد به جايى نبود
درد عشق است، به غير تو دوايى نبود
بنده مـــــوى توام، دست فشـــانى نرسد
راهـــى كــــوى تــــوام، راهنمايى نبود
حلقـــه زلف تو زنجيـــــر دل غمگين است
از دلـــم جـــز رُخ تو حلقه گشايى نبود
صوفى صافى از اين ميكــــده بيـــرون نرود
كه بجـــز كلبــــه عشـّاق صفايى نبود
عاكف كوى بتان باش كه در مسلك عشق
بــــوسه بر گــــــونه دلدار خطايى نبود
خادم پير مغان باش كه در مـــذهب عشق
جــــــز بت جام به كف، حكمروايى نبود
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)   

ساحل وجود

عـــــــاشق روى توام، دست بـــدار از دل من
به خـــدا! جــــــــز رخ تو، حل نكند مشكل من
مهـــــــــر كـوى تو، در آميختــــه در خلقت ما
عشق روى تو، سرشته است به آب و گل من
نيست جــــز ذكر گل روى تـــو، در محفــل ما
نيست جــــز وصل تـــــو، چيز دگرى حاصل من
پاره كن پــــــرده انـــــوار، ميـــان من و خـــود
تا كند جلــــــوه، رخ مـــــــاه تو انـــــدر دل من
جلـــوه كن در جبــــــــل قلب من، اى يار عزيز
تــــا چــــو مـــوسى بشود زنده، دل غافل من
در ســــراپــــــاى دو عالم، رخ او جلوه‏گر است
كـــــه كنـــــد پــــــوچ، همـه زندگى باطل من
مــوج درياست جهان، ساحل و دريايى نيست
قطـــــره اى از نــــم درياى تو شد، ساحل من
زد خليل، عالـــم چون شمس و قمر را به كنار
جلــــــــوه دوست نباشد، چـــو من و آفل من
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)   

ساغر فنا

تـــا در جهــــــان بــــــود اثر، از جــــاى پاى تو
تا نغمــــه‏اى بــــود به فلك، از نداى تو
تا ساغر است و مستى و ميخوارگى و عشق
تا مسجد است و بتكـده و دير، جاى تو
تــــــا هست رنگــــــى، از سخــــن دلــپذير تو
تا هست بويـــــى، از تو و از مدّعاى تو
تـــــا هست واژه اى ز تــــــو در بين واژه هـــا
تا هست رونقــــى ز تو و گفته هاى تو
هـرگز نه آنچه در خور عشق است و عاشقى
تا يك نشــــــــــانه‏اى نبود، از فناى تو
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)   

سايه سرو

ابـــــــرو و مژّه او تير و كمان است هنوز
طرّه گيسوى او عطر فشان است هنوز
مـــــا به سوداگرى خويش، روانيم همه
او به دلبردگى خويش روان است هنوز
ما پى ســايه سَروش به تلاشيم، همه
او ز پندار من خسته، نهان است هنوز
ســر و جانى نبود تا كه به او هديه كنم
او سراپاىْ همه روح و روان است هنوز
من دل‏ســـــوخته، پــــروانه شمع رخ او
رُخِ زيباش عيان بود و عيان است هنوز
قدسيــــان را نرسد تا كه به ما فخر كنند
قصّه "عَلّمَ الاسما" به زبان است هنوز
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)   

سايه عشق

بـــى هــــــواى دوست، اى جان دلم، جــانى ندارم
دردمنـــدم، عــــاشقم بى دوست، درمانى ندارم
آتشـــــى از عشق در جانم فكندى، خـــوش فكندى
مـــن كــــه جـــــز عشق تو آغازى و پايانى ندارم
عشـــق آوردم در ايـــن ميخـــــانه بـــا مشتى قلندر
پـــــرگشـــــايم سوى سامانى كه سامانى ندارم
عالـــم عشق است، هـــــر جا بنگرى از پست و بالا
ســـــايه عشقــــم كــــه خود پيدا و پنهانى ندارم
هر چه گويد عشق گويد، هر چه سازد عشق سازد
من چه گويم، من چه سازم، من كه فرمانى ندارم
غمــــزه كـردى، هر چه غير از عشق را بنيان فكندى
غمــــزه كن بــــر من كه غير از عشق بنيانى ندارم
ســر نهم در كــوى عشقت، جان دهم در راه عشقت
من چه مى‏گويم كه جز عشقت سر و جانى ندارم
عاشقــــم، جز عشق تو، در دست من چيزى نباشد
عـــــاشقم، جــــز عشق تــو بر عشق برهانى ندارم
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)   

سايه لطف

بــوى گل آيد از چمـــــــــــن، گويى كه يار آنجا بود
در بـــــــاغ جشنى دلپسند از يـــــــاد او، بر پا بود
بـــر هر ديارى بگـــــــــــذرى، بر هر گروهى بنگرى
با صــــــد زبان، با صد بيان، در ذكـــــر او غوغــا بود
آن سرو دل آراى من، آن روح جــــــــــــان افزاى من
در ســايه لطفش نشين كاين سايـــــــه دل آرا بود
اين قفلـــها را بـاز كن، از اين قفـــــــــــس پرواز كن
انجــــام را آغــــــاز كـــن كــــــــآنجا ز يـــــار آوا بود
اين تارها را پــاره كن و اين دردها را چـــــــــاره كن
آواره شـــو، آواره كـــن از هر چه هستـــــى‏زا بود
بردار اين ارقــــــام را، بگـــــذار اين اوهـــــــــــام را
بستان ز ساقى جام را، جامى كه در آن "لا" بود
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)   

سبوى دوست

عمرى گذشت و راه نبردم به كـوى دوست
مجلس تمــــــــام گشت و نـــــديديــم روى دوست
گــــلشن معطّــــــــر است سراپا ز بوى يار
گشتيم هــــركجــــــــــــــا، نشنيديــم بــوى دوست
هر جا كه مى روى، ز رخ يار، روشن است
خفــــــــاش وار راه نبـــــــــــــرديـــم ســوى دوست
ميخوارگـــــــــــانِ دلشده ساغـر گرفتـه اند
ما را نَـــــــمــى نصيب نشـــــد از سبـــــوى دوست
گوش مـــــــــــن و تــو، وصف رُخ يار نشنود
ورنــــــــه جهــــــــان نـــــــدارد جــز گفتگوى دوست
با عـــــــــاقلان بگو كه: رُخ يار ظاهر است
كاوش بس است اين همــــه، در جستجوى دوست
ســــــاقى ز دست يار به ما باده مى دهد
بـــــــر گيـــــر مى، تـــــو نيز ز دستِ نكـــوى دوست
   

منبع: کتاب ديوان امام (ره)   

سبوي عاشقان

بــــــــــــــرخيز مطربا، كه طرب آرزوى ماستي
چشم خــــرابِ يارِ وفــــــــــادار سوى ماست
ديـــــــــــــوانگى عاشق خوبان، ز باده است
مستى عاشقـــــــــان خدا، از سبوى ماست
مـــــــــا عاشقـــــــــــان، ز قله كـوه هدايتيم
روح الامين به "سدره" پى جستجوى ماست
گلشن كنيد ميكــــــــــــــده را، اى قلنـــــدران
طيـــــــــر بهشت مــى‏زده در گفتگوى ماست
با مطـــــــــربان بگــــــو كه طـــرب را فزون كنند
دســـت گــــداى صومعه بالا به سوى ماســت
ســــاقى، بـــــريز باده گلگون به جــــــــام من
اين خُـــــــمِّ پــــــر ز مى، سببِ آبروى ماست
بـــــــاد بهــــــــــار پــرده رخســــــــار او گشود
ســـــرخىّ گــــــــل ز دلبر آشفته روى ماست
اى پـــــــــــــردگى كه جلوه ات از عرش بگذرد
مهــــــر رُخــــت عجين به بُن موى موى ماست
   

منبع: کتاب ديوان امام (ره)   

سخن دل

عـــاشق دوست ز رنـــــگش پيداست
بيدلــــــــــى از دل تنگـــش پيداست
نتــــــــــوان نــــــرم نمودش به سخن
ايــــن سخن، از دل سنگش پيداست
از در صلح بــــــــــرون نـــــايد دوست
ديگـــــــر امـــــروز، ز جنگش پيداست
مَى زده است، از رُخ سرخش پرسيد
مستـــى از چشم قشنگش پيداست
يار، امشب پى عاشــــــق كشى است
مـــــن نگويـــــــم؛ ز خَدَنــگش پيداست
رازِ عشـــــق تــــــــو نگــويد "هنـــــــدى"
چـــه كنـــــم من كه ز رنگـــــش پيداست
   

منبع: کتاب ديوان امام (ر

سرا پرده عشق

بـــــايد از رفتن او جــــامه به تن، پاره كنم
درد دل را بـــه چه انگيزه توان چــاره كنم؟
در ميخــــــانه گشـــاييد به رويم كـــه دمى
درد دل را به مى و ساقى ميخـــواره، كنم
مگـــــذاريد كه درد دل مـــــن فـــاش شود
كه دل پيــــر خـــــــرابـــات ز غم، پاره كنم
ســــر خُم بـاد سلامت كه به غمخوارى آن
ذرّه در پـــــرده عشق تــو، چو خمپاره كنم
از ســـراپــــــرده عشقِش به در آيم، روزى
ساكنـــــان ســــــر كـــويش همه آواره كنم
رخ نمــــا، اى بت هر جايى بى نام و نشان
تـــــا ز سيلـى دل خود همسر رخساره كنم
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)