اين بخش حاوي اشعار زيباي امام خميني (ره) مي‌باشد. (غزل)

در هواى دوست

من در هواى دوست، گذشتم ز جـان خويش
دل از وطــــــن بريدم و از خانــــــــدان خويش
در شهر خـــــويش، بود مرا دوســـتان بسى
كردم جــــدا، هواى تو از دوســــــتان خويش
من داشتم به گلشن خـــــــود، آشـــيانه‏اى
آواره كــــرد عشق توام ز آشيــــــــان خويش
مى‏داشتم گمان كه تــــو با من وفـــــا كنى
ورنه، برون نمى‏شــــــــدم از بوستان خويش
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)   

درگاه جمال

هــــر كجـا پا بنهى حسن وى آنجا پيداست
هــــركجـــــا سر بنهى سجده‏گه آن زيباست
همـــــــه سرگشتـــــه آن زلف چليپاى ويند
در غم هجــر رُخش، اين همه شور و غوغاست
جملـــــــــه خوبــــان برِ حُسن تو سجود آوردند
اين چــه رنجى است كه گنجينه پير و برناست؟
عاشقـــــــــــــــــان، صدرنشينانِ جهانِ قدسند
ســــرفــــــراز آنكــــه به درگاه جمال تو گداست
فارغ از ما و من است آنكه به كوى تو خزيــــــــد
غافل از هر دو جهان، كى به هواى من و ماست؟
بـــــــر كن اين خرقه آلوده و اين بت بشــــــــــكن
بــــه در عشق فرود آى كـــه آن قبلـــه نمــــاست
   

منبع: کتاب ديوان امام (ره)   

دريا و سراب

مــــا را رهـــــا كنيد در اين رنج بى‏حساب
بــــــــــا قلب پاره پاره و با سينه‏اى كباب
عمرى گذشت در غم هجران روى دوست
مــــــــــرغم درون آتش، و ماهى برون آب
حــــالى، نشد نصيبم از اين رنج و زندگى
پيــــرى رسيد غرق بطالت، پس از شباب
از درس و بحث مدرسه ام حــاصلى نشد
كـــى مى‏توان رسيد به دريا از اين سراب
هــــــــرچه فراگرفتم و هــــــرچه ورق زدم
چيـــــــزى نبود غير حجابى پس از حجاب
هـــــان اى عزيز، فصل جوانى بهوش باش
در پيـــــــرى، از تو هيچ نيايد به غير خواب
اين جـــــاهلان كه دعوى ارشاد مى كنند
در خرقه شان به غير "منم" تحفه‏اى مياب
ما عيب و نقص خويش، و كمال و جمال غير
پنهــــــــان نموده‏ايم، چو پيرى پس خضاب
دم در نــــــى‏آر و دفتــــــــر بيهوده پاره كن
تا كــــــى كلام بيهده گفتــــــــــار ناصواب
   

منبع: کتاب ديوان امام (ره)   

درياي جمال

ســـــــر زلفت به كنارى زن و رخسارگشا
تا جهان محو شود، خرقه كشد سوى فنا
به سر كوى تو اى قبله دل، راهى نيست
ورنه هــــرگز نشـــــوم راهــى وادىّ "مِنا"
از صفـــاى گل روى تو هر آن كس برخورد
بَـــــــركَند دل ز حريم و نكُند رو به "صفا"
طاق ابروى تو محراب دل و جان من است
مــــــن كجا و تو كجا؟ زاهد و محراب كجا؟
ملحد و عارف و درويش و خراباتى و مست
همـــه در امــــرِ تو هستند و تو فرمانفرما
خرقــه صوفى و جام مى و شمشير جهاد
قبله‏گاهى تو و اين جمله، همه قبله نما
رَسَـــم آيا به وصـــــال تو كه در جان منى؟
هجر روى تو كه در جان منى، نيست روا
ما همه موج و تو درياى جمالى اى دوست
مــــــوج درياست، عجب آنكه نباشد دريا
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)   

درياي عشق

افسانه جهـــــــــــان، دل ديوانه من است
در شمـع عشق سوخته، پروانه من است
گيســـــــوى يــار، دام دل عاشقان اوست
خــــــال سياه پشت لبش دانه من است
غوغـــــــاى عـــــــاشقان، رخ غمّاز دلبران
راز و نيــــــــازها همــه، در خانه من است
كوى نكـوى ميكده، باب صفـــــــاى عشق
طــــــاق و رواق روى تو كاشانه من است
فــــــــرياد رعد، ناله دل‏ســـــــــوز جان من
دريــــــاى عشق، قطره مستانه من است
تــــــا شد به زلف يار سرشــــــــــانه آشنا
مسجود قدسيان همگى، شانه من است
   

منبع: کتاب ديوان امام (ره)   

درياى فنا

كـــــــاش، روزى به سـر كوى توام منــزل بود
كــــه در آن شـــــــادى و اندوه، مـــراد دل بود
كـــــــاش، از حلقـه زلفت، گرهى در كف بود
كه گـــــــره بـــــازكن عقـــــده هـر مشكل بود
دوش كـــز هجر تو دلْ حالت ظلمتكده داشت
ياد تو، شمـــــع فـــــــروزنــــــده آن محفل بود
دوستـــان مـــى‏زده و مست و ز هــوش افتاده
بى نصيب آنكه در اين جمع، چو من عاقـل بود
آنكه بشكست همه قيد، ظلوم است و جهـول
وآنكه از خويش و همه كــون و مــكان غافل بود
در بـــر دلشــــدگان، علمْ حجاب است، حجاب
از حجاب آنكه بـرون رفت، بحـــق جاهــــــل بود
عاشــــق از شوق به درياى فنا غوطه ور است
بيخبــــر آنكـــــــه به ظلمتكـــده ساحـــــــل بود
چــــــون به عشق آمـــدم از حوزه عرفان، ديدم
آنچـــــه خــوانديم و شنيديم، همه باطل بود
   

منبع: کتاب ديوان امام (ره)   

درياى هستى

در غم عشقت فتــــــادم، كاشكى درمان نبــــودى
من سر و سامان نجويم، كاشكى سامان نبودى
زاده اسمـــــــــــاء را با جَنّةُ الْمَأوى چـــه كــــارى؟
در چــــمِ فردوس مى ماندم، اگر شيطان نبودى
از مَلَك پـــــرواز ـكن و ز ملك هستى، رخت بر بند
نيست آدم‏زاده آنكس كــــز مَلَك پـــــــرّان نبودى
يــــــوسفا، از چـــــــــاه بيرون آى تا شاهى نمايى
گرچه از اين چــــــاه بيرون آمـــدن، آسان نبودى
ساغرى از دست ساقى گير و دل بر كن ز هستى
بر شـــــــود از قيد هستى آنكه فكر جان نبودى
عـــــــاشقم، عاشق كه درد عشق را جز او نداند
غــــرق بحــر عشقم و چون نوح پشتيبان نبودى
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)   

دعوي اخلاص

گــــر تــــو آدم‏زاده هستى "عَلّم اَلاَسما" چه شد؟ "
قابَ قَوْسينت" كجا رفته است؟ "اَوْاَدْنى" چه شد؟
بـــــر فـــــــــراز دار، فـــــــــرياد "اَنَا الحق" مى‏زنى
صــــوفى صـــــافى اگر هستى، بكن اين خرقـه را
دم زدن از خــــويشتن با بـــــوق و با كرنا چه شد؟
زهــــــد مفـــــــروش اى قلنـــــدر، آبروى خود مريز
زاهـــــد ار هستى تو، پس اقبال بر دنيا چه شد؟
اين عبــــادتــها كه ما كرديم، خوبش كاسبى‏است
دعــــــــــوى اخلاص با اين خود پرستيها چه شد؟
مــــــرشد از دعوت به سوى خويشتن، بردار دست
"لا الهت" را شنيدستم؛ ولــــــــى "الاّ" چه شد؟
مـــــاعر بيمايه، بشكن خـــــامـــــه آلــــــــــــوده‏ات
كـــــــــــم دل‏آزارى نما، پس از خدا پروا چه شد؟
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)   

دلجويى پير

دست آن شيخ ببوسيـــــد كه تكفيـــــــرم كرد
محتسب را بنوازيــــــــد كــــــــــــه زنجيـرم كرد
معتكف گشتــم از اين پس، به در پيــــــر مغان
كه به يك جرعه مى از هر دو جهان سيرم كرد
آب كوثر نخــــــــــــــورم، منّت رضـــــــــوان نبرم
پرتــــــــــــو روى تو اى دوست، جهانگيــرم كرد
دل درويش به دست آر كــه از ســــــــرّ اَلَست
پــــــــــــــــــــرده بـرداشته، آگاه ز تقديــــرم كرد
پير ميخانه بنــــازم كه به سر پنجـــــــه خويش
فــــــــــانيـــم كرده، عدم كـرده و تسخيــرم كرد
خــــــــادم درگه پيـــــــرم كه ز دلجـــــــويي خـود
غافــــــل از خويـــــــش نمود و زبر و زيـــــرم كرد
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)   

ديار دلدار

كــــور كورانه به ميخانه مرو، اى هشيار
خـــانه عشق بــــود، جــــــامه تزوير برآر
عـاشقانند در آن خانه، همه بى سر و پا
سروپـــــايى اگرت هست، در آن پانگذار
تــــو كه دلبسته تسبيحى و وابسته دير
ســـاغر بـــــــاده از آن ميكده، اميد مدار
پاره كن سبحه و بشكن درِ اين دير خراب
گر كه خــواهى شوى آگاه، ز سرّالاسرار
گـــر ندارى سر عشاق و ندانى ره عشق
سر خــود گير و ره عشق به رهوار سپار
باز كن اين قفس و پاره كن اين دام از پاى
پــــرزنان، پـــــرده‏دران رو به ديــــار دلدار
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)   

ديار قدس

دست از دلم بدار، كه جانم به لب رسيد
انــــدر فــــــراقِ روى تو، روزم به شب رسيد
گفتم به جــان غمزده: ديگر تو غم مخور
غم رخت بست و موسم عيش و طرب رسيد
دلـدار من چو يوسف گمگشته بازگشت
كنعـــــان، مــــرا ز روى دل مـــــــلتهب رسيد
راز دلــــم كــــــه قلب جفـا ديده ام دريد
از سينـــــــه‏ام گذشت و به مغز عصب رسيد
مـــــرغ ديـــــار قدس، از آن پر زنان رميد
بــــــــر درگهـــــــى كه بود ورا منتخب، رسيد
دارالسلام، روى سلامت نشــــان نــداد
بگــذشت جـــــــان از آن و به دارالعجب رسيد
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)   

ديار يار

عشـــــــق نگـــار، سرِّ سويداى جان ماست
ما خاكســــــــار كــوى تو، تا در توان ماست
با خلــــــــــــديان بگو كه، شما و قصور خويش
آرام مـــــــا به ســـــــــايه سرو روان ماست
فردوس و هــر چه هست در آن، قسمت رقيب
رنج و غمى كه مى رسـد از او، از آن ماست
بــــــــــا مدعى بگــــــو كه تو و "جنت النعيم"
ديدار يار، حــــــــاصل ســـــرّ نهــــان ماست
ساغـــــــــــــــــر بيار و باده بريز و كرشمه كن
كـــــــــاين غمزه، روح‏پرور جان و روان ماست
اين با هُشـــــــــــان و علم فروشان و صوفيان
مــــــــــــى‏نشنوند آنچه كه ورد زبان ماست
   

منبع: کتاب ديوان امام (ره)   

راز بگشا

راز گشايى

بس كــــن اين يــاوه سرايى، بـــس كن
تــا به كى خويش ستايى، بــــــــس كن
مخلصـــــــــان لــب به سخن وا نـكنند
بـــــركَن ايـــن ثوبِ ريايى، بــــــــس كن
تو خطــــــــا كـــارى و حق، آگاه است
حيلــــه گـــــر، زهد نمايى بــــــــس كن
حــــق غنــــــىّ است، برو پيش غنى
نــــــزد مخلـــــــــــــوق، گـدايى بس كن
هر پرستش كه تو كردى، شــرك است
بـــى خـــــــــــدا، چند خدايى بـــس كن
شــــرك در جـــــــــان تـــــو منـــزل دارد
دعــــــــــــوى شــــــرك زدايــى بس كن
تـــــوى شيطــــان زده و عشـــــقِ خدا
نبـــــــــرى راه به جــــــــــايى، بس كن
سيّئــــــات تـــــو، به است از حسنات
جــان مــــــــــن، شرك فزايى بس كن
خيــــل شيطــــــــــان، نبود اهــل اللّه
اى قلــــــم، راز گشـــــــايى بس كن
بس كن كه در گفتار و نوشتار تو با همه ادعاهاى پوچ، بويى از حق نيست؛ پس اين قلم را كه در دست ابليس است، عفو كن و راه خود پيش گير؛ ولى از رحمت خداوند - تعالى - مايوس مباش كه آن، سر حلقه همه خطاها است.    

منبع: کتاب ديوان امام(ره)   

رازِ مستى

گشــاى در كه يار ز خُم نوش جان كند
راز درون خويش ز مستى، عيان كند
بـــا دوستان بگو كه به ميخانه رو كنند
تا يار از خمـارى خـــود، داستان كند
بردار پرده از دل غمديده‏ات كه دوست
اشك روانِ خويش ز دامن، روان كند
با گل بگو كه چهره گشايد به بوستان
تا طيـــر قدس، راز نهــان را بيان كند
جـــــامى بيار بـــــر در درويش بى‏نوا
تا رازِ دل عيـــــان، برِ پير و جوان كند
بلبل به باغ، ناله كند همچو عاشقان
گــــويى كه ياد از غم فصل خزان كند
بگـــــذار دردمنـــــــدِ فـــــــراقِ رُخ نگار
از درد خــويش، نالــه و آه و فغان كند
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)