اين بخش حاوي اشعار زيباي امام خميني (ره) مي‌باشد. (غزل)

جان جهان

به تو دل بستم و غير تو كسى نيست مـــرا
جُز تو اى جان جـهان، دادرسى نيست مـــرا
عاشق روى تــوام، اى گل بى مثـــل و مثـال
به خدا، غير تو هــرگز هــوسى نيست مـــرا
بـــا تو هستم، ز تو هــــرگز نشدم دور؛ ولـى
چه توان كرد كه بانگ جــرسى نيست مــــرا
پــــرده از روى بينداز، به جان تـــــو قســـــم
غيـــر ديــــدار رخت مـلتمسـى نيست مـــرا
گر نباشى بـــرم، اى پـــردگى هرجـــــايـــى
ارزش قدس چــو بـــال مگسـى نيست مـــرا
مــــده از جنت و از حــــــور و قصورم خبـــرى
جز رخ دوست نظر سوى كسى نيست مـــرا
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)   

جلوه جام

اى كــــــاش، دوست درد دلــم را دوا كـــند
گــــــر مهــــــربانيم ننمايد، جفــــــا كند
صوفـــى كه از صفــا، به دلش جلوه‏اى نديد
جامـــــــى از او گرفت كه با آن صفا كند
دردى ز بــى‏وفايـــى دلبر، به جـــان ماست
سـاقـــــى، بيــــار سـاغر مى تا وفا كند
بيگـــانه گشته، دوست ز من، جرعه‏اى بده
بــــــاشد كــــــه يــار غمزده را آشنا كند
پنهـــان به ســـوى منــــزل دلــــدار بر شدم
ترسم كه محتسب، غم من بر ملا كند
آن يـــار گلعـــذار قـــــــدم زد به محفلـــــــم
تـــــا كشف راز از دل ايــــن پارســا كند
با گيسوى گشاده، سرى زن به شيخ شهر
مـــــگذار شيخِ مجلس رنــدان، ريا كند
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)   

جلوه جمال

كـــوتاه سخن كه يــــــار آمد
بــا گيسوى مُشكبار آمد
بگشــــود در و نقاب برداشت
بــــى پرده نگر، نگار آمد
او بــــــود و كسى نبــود با او
يـــكتاي و غريب وار آمد
بنشست و ببست در ز اغيار
گـــــويى پى يار غار آمد
مـــــن محو جمال بى‏مثالش
او جلـــــوه‏گر از كنار آمد
بــــــــرداشت حجاب از ميانه
تا بـــر ســر ميگسار آمد
دنبالــــــــــه صبح ليلة القدر
خـــور با رُخ آشكــــار آمد
بگــــــــذار چراغ، صبح گرديد
خـــورشيد جهــانمدار آمد
بگــــــــــذار قلم، بپيچ دفتر
كـــوتاه سخن كه يـــار آمد
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)   

جلوه ديدار

پـــــــرده برگيـــر كه من يار توام
عــاشقم، عاشق رخسار توام
عشوه كن، نـــاز نما، لب بگشا
جــــان من، عاشق گفتـار توام
بــــــــر ســـر بستر من پا بگــذار
مــــــنِ دل‏سوخته، بيــمار توام
بـــا وصــــالت ز دلم عقـده گشا
جـــــلوه‏اى كن كه گرفتــار توام
عـــــاشقى سر به گريبانم، من
مستم و مــــرده ديــــدار توام
گر كُشى يا بنوازى، اى دوست
عــــاشقــــــم، يار وفادار توام
هــــر كه بينيم، خريدار تو است
مـــــن خريــــــــدارِ خريدارِ توام
   

منبع: کتاب ديوان امام (ره)   

چشم بيمار

من به خال لبت اى دوست گرفتار شدم
چشم بيمــــار تــــو را ديــدم و بيمار شدم
فارغ از خود شدم و كوس اناالحق بزدم
همچــــو منصــور خــــــريدار سرِ دار شدم
غم دلدار فكنده است به جانم، شررى
كـــه بـــه جــــان آمدم و شهره بازار شدم
درِ ميخانه گشاييد به رويم، شب و روز
كه من از مسجد و از مدرسه، بيزار شدم
جــــامــه زهد و ريا كَندم و بر تن كردم
خــــرقــــه پيــــر خـــراباتى و هشيار شدم
واعـــظ شهــر كــه از پند خود آزارم داد
از دم رنــــد مــــى‏آلــــوده مــــَددكار شدم
بگـــذاريــــد كــــه از بتكــده يادى بكنم
مـــن كـــه با دستِ بت ميكده، بيدار شدم
   

منبع: کتاب ديوان امام (ره)   

حسرت روى

امشب از حسرت رويت، دگر آرامم نيست
دلم آرام نگيــــــرد كــــــــه دلاَّرامم نيست
گــــــردش بــاغ نخواهم، نروم طَرْف چمن
روى گلــــــــزار نجويـــم كه گلندامم نيست
مـــــــــن از آغاز كــــه روى تو بديدم گفتم:
در پـــى طلعت اين حوروش، انجامم نيست
من به يك دانـــه، به دام تو به خود افتـــادم
چه گمان بود كه در ملك جهان دامم نيست؟
خـــــــاك كويش شوم و كامْ طلبـــكار شوم
گــرچه دانم كه از آن كامْ طلب، كامم نيست
همـــــه ايّام چو "هندى" سر راهــــش گيرم
گــــــر چـــه توفيقِ نظر در همه ايامم نيست
   

منبع: کتاب ديوان امام (ره)   

حسن ختام

الا يا ايها الساقى! ز مـــى پُر ســــاز جامم را
كه از جـــانم فــــرو ريزد، هواى ننگ و نامم را
از آن مى ريز در جـــامم كــه جانم را فنا سازد
برون سازد ز هستى، هسته نيرنگ و دامم را
از آن مى ده كه جانم را ز قيد خود رها سازد
به خود گيـــرد زمـــــامم را، فرو ريزد مقامم را
از آن مى ده كــه در خلوتگـــــه رندان بيحرمت
به هم كــوبد سجودم را، به هم ريزد قيامم را
نبـــــودى در حـــريمِ قدسِ گلــــرويان ميخــانه
كه از هـــر روزنـــى آيم، گلى گيرد لجامـم را
روم در جـــرگه پيران از خــــــود بى‏خبر، شايد
برون ســـازند از جــانم، به مى افكار خامـم را
تـــو اى پيــــك سبكباران دريــــاى عدم، از من
به دريادارِ آن وادى، رســـان مدح و سلامـم را
به ســـاغر ختم كردم اين عدم اندر عدم نامـه
به پيرِ صومعه بــــرگو: ببين حُسن ختــامم را
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)   

خانقاهِ دل

الا يــــا ايها الســـــــــاقى! برون بر حسرت دلها
كــه جامت حل نمايد يكسره اسرار مشـــــكلها
بــــــه مــــى بـــــــر بند راه عقل را از خانقاه دل
كــــه اين دارالجنون هرگز نباشد جــاى عاقـــلها
اگر دل بسته‏اى بر عشق جانان، جاى خالى كن
كه اين ميخانه هــرگز نيست جز ماواى بيـــدلها
تــــــو گـــر از نشئه مى كمتر از آنى به خود آيى
بـــــــرون شـو بيد رنگ از مرز خلــوتگاه غــــافلها
چــــــه از گلهاى باغ دوست رنگ آن صنــم ديدى
جـــدا گشتى ز بــاغ دوست درياها و ساحــــلها
تــــــــو راه جنت و فردوس را در پيـش خود ديدى
جــــدا گشتى ز راه حـق و پيوستى به باطلــــها
اگـــــــر دل داده‏اى بر عـــــــالم هستــى و بالاتر
به خود بستى ز تار عنكبوتى بس سلاســــــلها
   

منبع: کتاب ديوان امام (ره)   

خانه عشق

خــانه عشق است و منزلگاه عشّاق حزين است
پــــــايـــــــــــه آن بـرتر از دروازه عرشِ برين است
ايـــــــن ســـرا، بارافكن مى‏خوردگان راه يار است
با پريشان حالى و مستى و بيهوشى قرين است
از جهــــان هستى و ملك جهان بينى برون است
بــــا گروه نيستى جويان عاشق، همنشين است
مسكن ســــــوداگرانِ روى يـار گلعـــــــــذار است
مــــــــركـــــــــــز دلدادگان آن نگارِ مه جبين است
پــــــــــرده داران حـــــــــــرم فـــرمانروايان طريقند
بــــــانـــــــــــى اين بارگه آواره از روى زمين است
عــــــاكف اين كعبه وارسته ز مدح اين و آن است
خـــــــــادم اين ميكــــده دور از ثناى آن و اين است
   

منبع: کتاب ديوان امام (ره)   

خرقه تزوير

مـــــــــــاييم و يكى خرقه تزوير و دگر هيــــــچ
در دام ريـــــــــــا، بسته به زنجير و دگر هيچ
خودبينى و خودخواهى و خودكامگى نفس
جان را چو "روان" كــــرده زمينگير و دگر هيچ
در بـــــــــــــــارگه دوست، نبرديم و نديديم
جــــــــز نامه سربسته به تقصير و دگر هيچ
بگزيده خــــــرابات و گسسته ز همـــه خلق
دل بستـــــــــه به پيشامد تقدير و دگر هيچ
درويش كـــــه درويش‏صفت نيست، گشايد
بر خلق خــــــــــــــدا ديده تحقير و دگر هيچ
صـــــــــوفى كه صفاييش نباشد، ننهد سر
جز بر در مــــــــردِ زر و شمشير و دگر هيچ
عالِـــــــــــم كه به اخلاص نياراسته خود را
علمش به حجــابى شده تفسير و دگر هيچ
عارف كه ز عرفان كتبي چند فراخوانــــــــــد
بسته است به الفاظ وتعابيرودگر هيــــــــــچ
   

منبع: کتاب ديوان امام (ره)   

خِرقه فقر

بر در ميكـــــده‏ام دست فشان خواهى ديد
پـــــــاى‏كوبان، چو قلندرمنشان خواهى ديد
باز سرمست از آن ساغر مى، خواهم شد
بيهُشم مسخره پير و جـــــــوان خواهى ديد
از درِ مـــــدرسه و ديْــــر برون خواهم تاخت
عــــــاكف ســـايه آن سرو روان خواهى ديد
از اقــــامتگه هستى، به سفر خواهم رفت
به سوى نيستى‏ام رخت كشان خواهى ديد
خرقــــه فقر به يكباره تهى خـــــواهم كرد
ننگ اين خــــرقه پوسيده، عيان خواهى ديد
بــــــاده از ســــاغر آن دلزده خواهم نوشيد
فـــــارغم از همه ملك دو جهان خواهى ديد
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)   

خضر راه

چــه شد كه امشب از اينجا گذارگاه تو شد
مگـــــر كه آه من خسته، خضر راه تو شد؟
بســـــــــاط چون تو سليمان و كلبه درويش
نعـــــــــــــــوذ باللّه، گويى ز اشتباه تو شد
كنـــــــــون كه آمدى و با چو من صفا كردى
بســـــــــاط فقر چو كاخ شه از پناه تو شد
شبـــــى كه ظلمتش از دود آه من، بُد بيش
چــــــــــو روز، روشن از نور روى ماه تو شد
بگو به شيخ كه امشب بهشت موعود است
نصيب مـــــن به عيان، خواه يا نخواه تو شد
تـــــو شـــــاه انجمنِ حُسن و "هندى" بيدل
هر آنچه هست ز جان، خاك بارگاه تو شد
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)   

خلوت عشاق

فـــــرّخ آن روز كــــه از اين قفس آزاد شوم
از غـــم دورى دلـــــدار رهــم، شاد شوم
سر نهم بر قـدم دوست، به خلوتگه عشق
لب نهـــم بـــر لب شيرين تو، فرهاد شوم
طـــــى كنـــم راه خرابات و به پيرى برسم
از دم پيـــر خــــرابـــــات دل آبــــــــاد شوم
يــــاد روزى كـــه به خلــــوتگـه عشاق روم
طـــــرب انگيـز و طرب خيز و طرب‏زاد شوم
نــه به ميخـــانه مـــرا راه، نه در مسجد جا
يــــار را گـــــو: سببي ساز كه ارشاد شوم
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)   

خلوت مستان

در حلقــــــه درويش، نــــــــديديـــــم صفـــــايى
در صــــومعــــــــــــــه، از او نشنيديم ندايــــى
در مــــــدرسه، از دوست نخـــــــــوانديم كتابى
در مــــــــاذنه، از يار نديديــــــم صدايـــــــــى
در جمـــــع كتب، هيچ حجـــــــابى نـــــــدريديم
در درس صحف، راه نبـــــرديــــــم به جــــايــى
در بتكـــــده، عمــــــــرى به بطـــالت گــذرانديم
در جمع حـــــريفــــــان نــــه دوايـى و نه دائى
در جـــــرگه عشــــــــّاق روم، بلكـــــــــه بيــابم
از گلشن دلــــــدار نسيمـــــى، رد پــــــــايـــى
اين ما و منى جمله ز عقل است و عقال است
در خلوت مستان، نه منى هست و نه مايى
   

منبع: کتاب ديوان امام (ره)   

خُم مى

دكّـــــه عطر فروشى است و يا معبـــــر يار؟
مـــــاه روشنگـــــر بزم است و يا روى نگار؟
اى نسيم سحـــــرى، از ســـر كويش آيى
كـــه چنين روح فــــزايى و چنين غاليــه بار؟
غمزه‏اى تا بگشــــــايى به رُخم راه اميـــد
لطفى اى دوست، بر اين دلشده زار و نزار
در ميخانه به رويـــم بگشوده است حريف
ســـــاغرى از كف خود بازده، اى لاله عذار
خُــم مى زنده، اگر ساغرى از دست برفت
ســــر خُم باز كـــــــن و عقده ز جانم بردار
بــــر كَنَم خـــرقه سالوس، اگر لطف كنى
ســـــــــر نهم بر قَدَمَت خرقه گذارم بكنار
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)