اين بخش حاوي اشعار زيباي امام خميني (ره) مي‌باشد. (غزل)

بت يكدانه

خـــرّم آن روز كــه ما عاكف ميخانه شويم
از كف عقل، بــرون جسته و ديوانه شويم
بشكنيــــــــــــــم آينه فلسفه و عرفان را
از صنمخــــــــــانه اين قافله، بيگانه شويم
فارغ از خـــــــــانقه و مدرسه و دير شده
پشت پايى زده بر هستى و فرزانه شويم
هجرت از خويش نموده، سوى دلدار رويم
والــــــه شمع رُخش گشته و پروانه شويم
از همــــــــــــه قيد بريده، ز همه دانه رها
تا مگــــــــــــر بسته دام بت يكدانه شويم
مستى عقل ز سر برده و آييم به خويش
تا بهـــــــــــوش از قدح باده مستانه شويم
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)   

بهار

بهار آرزو

بــــر در ميكـــده‏ام پرسه زنان، خـــواهى ديد
پيــــر دلبــــــاخته با بخت جوان، خواهى ديد
نــــو بهــــار آيـــــد و گلـــــــــزار شكوفا گردد
بــــى‏گمــــان كوتهى عمر خزان، خواهى ديد
مرغ افسرده كه در كنج قفس محبوس است
بــــر فـــــــراز فلك از شوق، پران خواهى ديد
سوزش بـــاد دى، از صحنه برون خواهد رفت
بـــــارش ابــــــر بهــارى به عيان خواهى ديد
قـــــــــوس را باد بهارى به عقب خواهد راند
پس از آن قوس قزح را چو كمان، خواهى ديد
دلبــــــر پردگى از پـــــــرده برون خواهد شد
پــــرتـــــو نور رُخش، در دو جهان خواهى ديد
   

منبع: کتاب ديوان امام (ره)   

بهار جان

بوى نگار

آن نـــــالـــــــه ها كه از غم دلـــدار مى‏كشم
آهــــى‏است كــــــز درون شـــرربار مى‏كشم
بــــــــا يـــــار دلفريب بگـــــــو: پــــرده برگشا
كــــــز هجــــــــر روى مــــاه تو، آزار مى‏كشم
منصـــــــور را گـــــذار كـــه فرياد او به دوست
در جمـــــع گلــــــرخــــــان به سرِدار مى‏كشم
ســـــاقــــى، بريز بــــاده به جامم كه هجر يار
بــــــارى‏است بس‏گــــران به سربار مى‏كشم
گفتــى كه دوست، باز كند در به روى دوست
اين حســــرتى است تازه كه بسيار مى‏كشم
كـــــوچك مگيــــــر كلبـــــه پيـــر مغان كه من
بــــــوى نگــــار زان در و ديــــــوار مــــى‏كشم
ســـــالك در اين سـلــــوك به دنبال كيستى؟
مـــــن يــــــــار را بــــــه كوچه و بازار مى‏كشم
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)   

پرتو حُسن

خواست شيطان بد كند با من؛ ولى احسان نمود
از بهشتـــــــم بــــرد بيــــــرون، بسته جانان نمود
خـــواست از فــــــردوس بيرونــــــم كند، خوارم كند
عشـــــــق پيدا گشت و از مُلك و مَلَك پـرّان نمــود
ســـاقــــى آمـــــــد تا ز جـــــام باده بيهوشــم كند
بـــى‏هُشى از مُلك، بيرونم نمـــــــــود و جان نمود
پــــرتــــــــو حُسنت به جان افتــاد و آن را نيست كرد
عشـــــــــق آمـــــد، دردها را هر چه بُد درمان نمود
غمـــــــزه‏ات در جـــــــان عـــــــاشق برفروزد آتشى
آنچنـــان كـــز جـــــلوه‏اى با موسى عمــــــــران نمود
"ابن سينا" را بگــــــو در طـــــور سينـــــــــا ره نيافت
آنكــــــــــــه را بــــرهان حيران‏ساز تو، حيران نمــــــود    

منبع: کتاب ديوان امام (ره)   

پرتو خورشيد

مــــژده اى مــرغ چمن، فصــل بهار آمد باز
موســـــم مى‏زدن و بـــوس و كنار آمد باز
وقت پـــــــژمـــردگى و غمزدگى آخر شد
روز آويختن از دامـــــــن يـــــــــار آمد بـــاز
مــــُردگيها و فـــرو ريختگيهــــــــــا بشدند
زندگيــــــها به دو صد نقـــش و نگار، آمد باز
زردى از روى چمـــــــن بار فرابست و برفت
گلبن از پــــرتـو خورشيــــــد به بار آمد باز
ساقى و ميكده و مُطـرب و دست افشانى
به هــــــواى خَم گيســـــــوى نگار آمد باز
گــــر گذشتى به درِ مدرسه، با شيخ بگو:
پى تعليم تــــــــــــو، آن لاله عذار آمد باز
دكــــه زُهــــد ببنديد در اين فصـــل طَــرب
كه به گـــــوش دلِ ما نغمــــــــه تار آمد باز
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)   

پرتو عشق

عشق اگــــــر بال گشايد به جهان، حاكم اوست
گـــــــر كند جلــوه در اين كوْن و مكان، حاكــم اوست
روزى ار رُخ بنمــــــايد ز نهــــــــــــــانخانه خويش
فــــــــــاش گــردد كـــه به پيدا و نهان، حاكــم اوست
ذرّه اى نيست به عالم كه در آن عشقى نيست
بــــــــــــــارك اللّه كه كران تا به كران، حاكــم اوست
گــــــــــر عيـــان گــردد روزى، رخش از پرده غيب
همـــــــــــه بيننــد كه در غيب و عيان، حاكم اوست
تـــــا كه از جسم و روان بر تو حجاب است حجاب
خــــــود نبينى بـــه همه جسم و روان، حاكم اوست
مـــن چه گويم؟ كه جهان نيست بجز پرتو عشق
ذوالجلالى است كـــــه بر دهر و زمان، حاكم اوست
   

منبع: کتاب ديوان امام (ره)   

پرده نشين

اين قافلــه از صبح ازل، ســــوى تــــو رانند
تا شـــام ابـــــــــــد نيز به سوى تو روانند
سرگشته و حيران، همه در عشق تو غرقند
دلســـــــــوخته، هر ناحيه بى تاب و توانند
بگشـــــــاى نقــــــاب از رُخ و بنماى جمالت
تا فـــــــــــــاش شود آنچه همه در پى آنند
اى پــــرده نشين در پــــــى ديــــدار رُخ تـــو
جــــانهــــــــــــا همه دل باخته، دلها نگرانند
در ميكــــده، رنـــــدان همه در ياد تو مستند
با ذكـــــر تـو در بتكـــــــــــــده‏ها پرسه زنانند
اى دوست، دل ســـوختــه‏ام را تو هدف گير
مــــژگان تـــو و ابروى تو، تيـــــــــر و كمانند
   

منبع: کتاب ديوان امام (ره)   

پرواز جان

گــــــــــر به سوى كوچه دلدار راهى باز گردد
گر كه بخت خفته ام با من دمى همساز گردد
گر نسيم صبحگاهى، ره به كوى دوست يابد
گــــــر دل افســرده با آن سرو قد همراز گردد
گـــــر نى از درد دل عشاق، شرحى باز گــويد
گــــــــر دل غمــــــديده با غمخواه هم‏آواز گردد
گــــــر سليمان بر غم مور ضعيفى رحمت آرد
در بر صاحبـــــــــــــدلان والاى و سرافراز گـردد
در هوايش سر سپارم، در قدومش جان بريزم
گــــــــــر برويم در گشايد، گر به نازى باز گردد
سايـــه افكن بر سرم، اى سرو بستانِ نكويى
تـــــا كــــــــــه جانم از جهان، آماده پرواز گردد
   

منبع: کتاب ديوان امام (ره)   

پير مغان

عهدى كه بسته بودم با پيــــــر مى فروش
در ســـال قبل، تـــــازه نمودم دوباره دوش
افسوس آيــــدم كه در اين فصــــــــل نوبهار
ياران تمام، طـــــرف گلستان و من خموش
من نيز با يـــكى دو گُلنـــــــدام سيــــــم‏تن
بيرون روم به جانب صحرا، به عيش و نوش
حيف است اين لطيفه عمر خــــــــــداى داد
ضـــــــايع كنــــم به دلــق ريايىّ و ديگجوش
دستى به دامـــــن بت مه طلــــــــعتى زنم
اكنون كه حاصلم نشد از شيخ خرقــه پوش
از قيل و قــــــــال مدرسه‏ام، حاصلى نشــتد
جـــــــز حرف دلخراش پس از آنهــــمه خروش
حالـــى به كنج ميـــــــكده، با دلبرى لطــــــيف
بنشينم و ببندم از اين خلق، چشــــم و گوش
ديگـــر حــــــديث از لب "هندى" تو نشنــــــوى
جـــــز صحبت صفاى مى و حــــرف مى‏فروش
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)   

جامِ ازل

مــــــازاده عشقيم و پســــرخـــوانده جاميم
در مستى و جـــــــــــــانبازى دلدار تمـــاميم
دلـــــــداده ميخــــــــــانه و قــــربانى شربيم
در بارگـــــــــه پيرمغان، پيــــــــر غلاميــــــــم
همبستر دلـــــــــدار و زهجــــرش به عذابيم
در وصـــل غريقيم و به هجـــــــــــران مداميم
بى رنگ و نـــــــــواييم؛ ولــــــى بسته رنگيم
بى نام ونشانيـــم و همى در پى ناميــــــــم
با صوفــــــــى و با عارف و درويش، به جنگيم
پـــــــــــرخاشگـر فلسفه و علم كلاميـــــــــم
از مــــــــــدرسه مهجور و ز مخــــــلوق كناريم
مطــــــــرود خرد پيشه و منفور عواميـــــــــــم
با هستى و هستى طلبان، پشت به پشتيــم
بــــــا نيستى از روز ازل گام به گاميــــــــــــم
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)   

جام جان

در دلـــــــم بـــود كه جان در ره جانان بدهـم
جان ز من نيست كه در مقدم او، جان بدهم
جام مــــــــــى ده كه در آغوش بتى جا دارم
كــــه از آن جـــــــايزه بر يوسف كنعان بدهم
تــــــــــــــــا شدم خادم درگاه بت باده فروش
به اميــــــران دو عـــــــالم همـه فرمان بدهم
از پريشـــــــــــــــانى جانم ز غمش، باز مپرس
ســـر و جـــــــان در ره آن زلف پريشان بدهم
زاهـــــد، از روضه رضــــــــــوان و رخ حور مگوى
خَــــــم زلفش نـــه به صد روضه رضوان بدهم
شيخ محراب ، تو و وعده گلــــــــــــزار بهشت
غمــــزه دوست نشــــايد كه من ارزان بدهم
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)   

جام جم

از عــــــــــاشقان بيدل، همواره دست گيرند
دردى اســـــت در دلِ ما، درمان نمى پذيرد
دستى به عاشقان ده، كـز شوقِ دل بميرند
پـــــا نه بــــه محفـــــــــلِ ما، تاراج كن دل ما
بنگـــــــر به بــــاطل ما، كز آب و گِل خميرند
ســـوداگرانِ مرگيـــــــــــم، ياران شاخ و برگيم
رنـــــدان پا بــــــــرهنه، بر حال ما بــــــصيرند
پاكند مى‏فروشان، مستـــــــــــانِ دل‏خروشان
بــــربسته چشم و گوشان، پيران سر به زيرند
بــردار جام مى را، جم را گــــــــــذار و كى را
فــــــرزند مـــــاه و دى را، كاينان چو ما اسيرند
   

منبع: کتاب ديوان امام (ره)   

جامه دران

مــن خـــــواستــار جام مى از دست دلبرم
اين راز با كه گويم و اين غم كجا برم؟
جــــان باختم به حسرت ديدار روى دوست
پــــــروانه دور شمعـــم و اسپند آذرم
پــرپـر شـــدم ز دورى او، كنج اين قفـــس
ايـــن دام باز گير تا كه معلّق زنان پرم
ايــن خــــرقه ملــــوّث و سجـــــّاده ريـــــا
آيــــا شــــــود كه بر درِ ميخانه بردرم؟
گـــر از سبــــوى عشق، دهد يار جرعه‏اى
مستــانه، جان ز خرقه هستى درآورم
پيرم؛ ولى به گوشه چشمى جوان شوم
لطفــــى كــــــه از سراچه آفاق بگذرم
   

منبع: کتاب ديوان امام(ره)