به گزارش اقتصادنیوز این روزنامه نوشت: تعداد سفرهای داخلی در سال ۱۴۰۰ حدود ۲۴ میلیون و ۶۹۳هزار سفر بوده که ۴۲ درصد از آن، با اقامت شبانه و ۵۸ درصد بدون اقامت شبانه بوده است. این آمار نشان می‌دهد که نه تنها ۴۰ درصدی که هیچ‌گاه به سفر نمی‌‌رفتند در جای خود باقی ماندند، حتی از میزان ۶۰ درصدی که به سفر می‌‌رفتند نیز کاسته شده و تنها ۳۰ درصد از جمعیت ایران فرصت سفرهای داخلی را به دست آوردند و حدود ۷۰ درصد از مردم ایران، امکان سفر نداشتند.

آمار ارائه شده نشان می‌دهد که باتوجه به میزان اقامت شبانه مسافران در بین این ۳۰ درصد، که فقر در صنعت گردشگری را نشان می‌دهد، کاهش چشمگیر در اقامت شبانه، صنعت گردشگری را به ابرفقر تبدیل کرده است، که سفرها عمدتا یک‌روزه و احتمالا برای انجام کارهای اداری، تجاری و درمانی صورت گرفته است.

وزیر گردشگری در ابتدای راه و پیش از شروع به کار، تشخیص درستی از وضعیت گردشگری ایران داده و در برنامه خود، افزایش تسهیلات و ایجاد شرایط سفر در استطاعت برای تمامی اقشار جامعه را مطرح کرد و وعده سفرهای ارزان، نقشه راه عنوان شد تا نه تنها گردشگری داخلی رونق گرفته و توسعه و افزایش یابد بلکه اقشار ضعیف جامعه که امکان سفر برایشان فراهم نیست و میزان افرادی را که به سفر نمی‌‌روند ۴۰ درصد ارزیابی کردند، فرصتی برای سفرهای داخلی به دست آورند. اما آمار نشان می‌دهد که وزیر در سال اول ورود خود نه تنها در مسیر اجرای برنامه‌های خود قرار نگرفته، بلکه صنعت گردشگری با ابرفقر غیرمنتظره‌‌ای روبه‌رو شده، که می‌تواند بازار گردشگری را در معرض شدیدترین خطر ممکن قرار دهد.

 دو دلیل مهم در عدم تحقق این برنامه و نقشه راه مطرح است که در صورت ادامه این روند، شرایط برای بازار گردشگری به مراتب فاجعه‌بارتر خواهد بود. دلیل اول را باید در عدم سفرهای در استطاعت مردم دانست که به دلیل افزایش چشمگیر تورم و کاهش بی‌‌سابقه معیشت اقتصادی خانوارها، سفر و تفریح از سبد اقتصادی و هزینه‌‌کرد بسیاری از خانوارها حذف شد و تمرکز صرف بر تهیه ضروریات و ابتدایی‌‌ترین مسائل زندگی همچون خوراک و مسکن شده است و سفر به امری غیرضروری تبدیل شد. 

دلیل این امر را می‌توان در ناکارآمدی مدیران و سیاستگذاری‌‌های اشتباه دانست که به‌‌جای ایجاد سپری در مقابل تورم در جهت حفظ معیشت و اقتصاد مردم و ارائه تسهیلات و اقدامات کاربردی و راهگشا برای سفرهای در استطاعت؛ شرایط سفر برای افرادی که تا پیش از این امکان سفر داشتند نیز از بین رفت.

دلیل دوم را باید در نبود تعطیلات کافی در طول سال جست‌وجو کرد که سفرها محدود به تعطیلات نوروز یا تعطیلات پراکنده مناسبتی دیگر است که به دلیل هجمه مسافران در روزهای خاصی از سال و نبود خدمات رفاهی کافی و امکانات و زیرساخت‌‌های لازم، امکان سفر برای همه افراد در آن تعطیلات مناسبتی فراهم نیست و باتوجه به یک‌روزه بودن تعطیلی آخر هفته، امکان سفر در بقیه ایام سال به‌‌صورت یکنواخت برای خانوارها وجود ندارد.

 حتی سفرهایی هم که صورت گرفته بیش از آنکه سفرهای تفریحی و طولانی باشد، سفرهای یک روزه و کاری بود. این آمار، بی‌‌عملی متولی گردشگری را بیش از هر زمان دیگری نشان می‌دهد که هیچ یک از تاکتیک‌‌های جذب گردشگر و تسهیل‌‌سازی و ایجاد زیرساخت‌‌ها در حوزه صنعت گردشگری را دنبال نکرده است و نه تنها بازار گردشگری خارجی را از دست داده، در حوزه گردشگری داخلی نیز با رکودی جدی مواجه شده است. آماری که فقط مربوط به سال ۱۴۰۰ است و در قیاس با سال قبل یا سال‌های پیش از کرونا قرار نگرفته است.