ويژگيهاى دنيا پرستان

 بحار الأنوار : في حديثِ المِعراجِ : أهلُ الدنيا مَن كَثُرَ أكلُهُ و ضِحكُهُ و نَومُهُ و غَضَبُهُ ، قليلُ الرِّضا ، لا يَعتَذِرُ إلى مَن أساءَ إلَيهِ ، و لا يَقبَلُ مَعذِرَةَ مَنِ اعتَذَرَ إلَيهِ ، كَسْلانُ عِندَ الطاعَةِ ، شُجاعٌ عِندَ المَعصيَةِ ، أمَلُهُ بعيدٌ ، و أجلُهُ قريبٌ ، لا يُحاسِبُ نفسَهُ ، قليلُ المَنفَعَةِ ، كثيرُ الكلامِ ، قليلُ الخَوفِ ، كثيرُ الفَرَحِ عِندَ الطَّعامِ
و إنَّ أهلَ الدنيا لا يَشكُرُونَ عِندَ الرَّخاءِ ، و لا يَصبِرُونَ عِندَ البلاءِ ، كثيرُ الناسِ عِندَهُم قليلٌ ، يَحمَدُونَ أنفسَهُم بما لا يَفعَلونَ ، و يَدَّعونَ بما لَيس لَهُم ، و يَتَكَلَّمونَ بما يَتَمَنَّونَ ، و يَذكُرونَ مَساويَ الناسِ و يُخفُونَ حَسَناتِهِم
قالَ : يا ربِّ ، هَل يكونُ سِوَى هذا العَيبِ في أهلِ الدنيا ؟ قالَ : يا أحمدُ ، إنَّ عَيبَ أهلِ الدنيا كثيرٌ ، فيهِمُ الجَهلُ و الحُمقُ ، لا يَتواضَعونَ لِمَن يَتَعَلَّمونَ مِنهُ ، و هُم عِندَ أنفُسِهِم عُقَلاءُ و عِندَ العارِفينَ حُمَقاءُ .

بحار الأنوار : در حديث معراج آمده است : دنيا خواهان، كسانى هستند كه پرخور و پر خنده و پر خواب و پر خشمند و كمتر خشنود . اگر به كسى بدى كنند، پوزش نمى طلبند و اگر كسى از آنان پوزش بخواهد ، معذرت او را نمى پذيرند ؛ در طاعت تنبلند و در معصيت بى باك ؛ با آن كه مرگشان نزديك است، آرزوهاى دور و دراز دارند ، از نفس خود حساب نمى كشند ، كم خيرند ، پر گويند ، كمتر [از خدا ]مى ترسند ، در موقع خوردن، بسيار شادمانند
دنيا خواهان در هنگام برخوردارى، سپاسگزار نيستند و به گاه سختى، شكيبايى نمى ورزند ، زيادِ مردم در نظر آنان كم است ، خود را به آنچه نكرده اند تعريف و تمجيد مى كنند و مدّعى چيزى هستند كه ندارند ، از آرزوهاى خود سخن مى گويند ، از بديهاى مردم ياد مى كنند و خوبيهاى آنان را پوشيده مى دارند
پيامبر عرض كرد : بار خدايا! آيا عيب ديگرى هم در دنيا پرستان هست؟ فرمود : اى احمد! دنيا پرستان عيبهاى زيادى دارند . آنان مردمانى نادان و احمقند ، در برابر معلّم خود فروتنى نمى كنند ، به نظر خودشان مردمانى خردمندند، اما نزد فرزانگان نا بخردانى بيش