پرسش: آیا امامت در کودکی با «قاعده لطف» سازگاری دارد؟
پاسخ: قاعده لطف به این معنا است که هر کاری که به نزدیک شدن انسان‌ها به اطاعت و یا دور شدن آنها از گناه بینجامد، انجام آن کار بر خداوند لازم است و خدا حتماً آن کار را انجام می‌دهد؛ مانند تشریع تکالیف دینی و ارسال پیامبران که انسان‌ها از این راه، با تکالیف دینی‌شان آشنا می‌شوند.
برخى ممكن است اشكال كنند كه امامت در سنين كودكى با «قاعده لطف» سازگارى ندارد؛ زيرا لطف آن است كه خداوند هر عملى را كه در راستاى اهداف خلقت براى رسيدن انسان به كمال موثر است انجام دهد و گرنه نقض غرض خلقت است، و لذا لطف بر خداوند لازم است. از اين رو اعطاى امامت به كودك از آنجا كه مورد شك و ترديد برخى از افراد قرار خواهد گرفت خلاف قاعده لطف است.در پاسخ باید گفت،گاهى لطف اقتضا مى كند كه امامت در سنين كودكى باشد، زيرا هم مردم با آن امتحان مى شوند و هم گروهى به امامت او يقين پيدا مى كنند. و در ضمن مى فهمند كه امامت به لياقت است نه به سن. با وجود اين امتيازات و از آنجا كه بر هر فرد لازم است كه تحقيق كند، ديگر هرگز جاى شك و ترديد باقى نمى ماند.
