تکریم نماز، با ادای نماز در اول وقت
- روایت دیگری باز از امام باقر علیه السلام فرمود که: «نماز را اوّل وقت بخوانید». یک حدیث داریم کسانی که نمازشان را دیر می‌خوانند، آخر نماز به آن‌ها خطاب می‌شود: «ضَيَّعْتَنِي»، نماز می‌گوید ضایعم کردی، «ضَيَّعَكَ اللَّه» (الكافي، چاپ إسلامية، ج 3، ص 268)، خدا ضایعت کند. بچّه داری، از بچّه‌ات خیر نمی‌بینی، پول داری، از پولت خیر نمی‌بینی، جون می‌کنی، به جایی نمی‌رسی، درس می‌خوانی، فراموش می‌کنی، ضایع می‌شود. نفرین شده‌های نماز، نماز به گروهی خطاب می‌کند: «ضَيَّعْتَنِي» ضایعم کردی، «ضَيَّعَكَ اللَّه». برعکس به افراد دیگری می‌گوید: «کَرَّمتَنی کَرَّمَکَ الله»، تو من را گرامی داشتی، خدا تو را عزّت بدهد. خیلی‌ها که می‌دوند به جایی نمی‌رسند، برای این‌که باید ببینند کجا گیر دارد. به قول آن شاعر می‌گفت اگر در انبار گندم ما موش نیست، پس چرا هر چه‌قدر گندم می‌ریزیم، در انبار چیزی نیست؟! مرتّب در این انبار گندم و جو می‌ریزیم، اما بعد هم می‌آییم می‌بینیم انبار خالی است، معلوم می‌شود یک موشی در آن است که هی می‌آید این‌ها را منتقل می‌کند، این را مثنوی به شعر درآورده.
سعی کنیم نماز را اوّل وقت بخوانیم. خدا رحمت کند شهید رجائی را، یک جمله‌ای از ایشان نقل شده فرمود که: «به کار بگویید نماز دارم، به نماز نگویید کار دارم.». اگر یک کاری پیش آمد بگو خیلی خب الآن کار را انجام می‌دهم، ده دقیقه‌ی دیگر، یک ربع دیگر، به کار بگویید نماز دارم، به نماز نگویید کار دارم، نماز را عقب بیندازید، بروید سراغ کارتان.
چه چیزی داریم می‌گوییم؟ سر سفره‌ی امام باقر هستیم، شام شهادت چند جمله از امام باقر برای شما عرض می‌کنم. حدیث داریم هر مؤمنی، هر انسان، زن و مرد باایمانی نمازهای واجبش را خوب انجام بدهد، به وقت بخواند، «فَلَيْسَ هَذَا مِنَ الْغَافِلِينَ» (الكافي، چاپ إسلامية، ج3، ص 270)، این دیگر جزء غافلان نیست. در مقابل نماز که ذکر خداست، فراموش کردن خداست. ما مشکلمان، بیماری عمومی ما، بسیاری از ما، بیماری عمومی ما این است که ما غافلیم، یا خدا را فراموش می‌کنیم، اگر خدا را فراموش کنیم، «نَسُوا اللَّه» (توبه/ 67): آن‌ها فراموش کردند خدا را، بعضی‌ها قیامت را فراموش می‌کنند: «نَسُوا يَوْمَ الْحِساب» (ص/ 26)، روز قیامت را فراموش می‌کنند، بعضی‌ها مکتب را فراموش می‌کنند: «أَتَتْكَ آياتُنا فَنَسيتَها» (طه/ 126) قانون آمد، قانون را پشت سر انداختید. گاهی مستضعفین را فراموش می‌کنند، می‌داند در محلّه‌شان، در فامیلشان، همسایه‌شان، هم‌شاگردی‌هایشان هزار و یک مشکل دارند، اصلاً روی خود نمی‌آورد، خم به ابرویش نمی‌آید، دشمن را فراموش می‌کند، می‌داند دشمن در کمین است، ولی باز غافل است، فراموش کردن دوستان، فراموش کردن دشمنان، فراموش کردن مکتب، فراموش کردن رهبر، این‌ها همه غفلت‌هاست.
