🌹 نکاتى درباره ذکر #الحمدلله 🌹
1⃣ در قرآن و حديث، اين واژه در فضيلت ذاتى خداوند به کار رفته است،
مانند: «الْحَمْدُ لِلهِ الَّذِي لَمْ يَتَّخِذْ وَلَداً وَ لَمْ يَکنْ لَهُ شَرِيک». (اسراء، آيه 111)
2⃣ ستايش خداوند متعال، برآيند شناخت و معرفت اوست. از اين رو، حقيقت حمد الهى و کمال آن، ارتباط مستقيم با ميزان معرفت دارد.
🔸 هر چه معرفت نسبت به جمال و کمال حق تعالى بيشتر شود، ستايشِ ستايشگر، کاملتر مىگردد.
🔸 بنا بر اين، کاملترين و بهترين ستايشگرِ خداوند متعال، خودِ اوست؛ زيرا هيچ کس مانند او، ذات اقدسش را نمىشناسد.
🔸 از اين رو، خداوند متعال، نه تنها سزاوارترين ستايششده است، بلکه سزاوارترين ستايشگرِ خويش نيز هست، چنان که در دعا مىخوانيم: «يا خيرَ حامِدٍ و مَحمودٍ؛ اى بهترين ستاينده و ستوده شده!».
3⃣ مقصود احاديثى که «حمد» را به «حقّ شکر» يا «تمام شکر» يا «وفاى شکر» تفسير کردهاند، شکر زبانى است، بدين معنا که اگر کلمه «حمد» با معرفت بر زبان جارى گردد، وظيفه زبان در شکرگزارى حقيقتا انجام شده است.
🔸 بنا بر اين، تفسيرِ ذکر شده، ضرورت شکر عملى بر نعمتهاى الهى را نفى نمىکند؛ بلکه حمد صادقانه، ايجاب مىنمايد که حمد کننده، عملًا نيز سپاسگزار نعمتهاى الهى باشد.
📚 نهج الذکر ، ج ۲ ، ص ۱۸۴.
