نقش مساجد در انقلاب اسلامی؟

مساجد، مهم ترین نهاد سیاسی و اجتماعی جوامع اسلامی در طول قرون متمادی بوده و نقشی محوری و بی بدیل در ادارۀ جامعه و تحولات آن ایفا کرده است. برای سالیان دراز، اولین اقدام والی هر شهر و خلیفۀ مسلمین به طریق اولی، خواندن خطبه ای در مسجد اصلی شهر بوده است. تمام نمازهای جمعه و گاهی تمام نمازهای مسجد اصلی شهر به امامت والی و خلیفه برگزار می شد و بیشتر ارتباط مردم با والی از همین طریق انجام می گرفت. بسیاری از اقدام های حکومتی مانند قضاوت، جمع سپاه، بسیج مردم برای فعالیت های مشترک و... در مساجد انجام می گرفت و حتی در زمان پیامبر اکرم(ص) چادرهایی برای درمان مجروحان جنگی در حیاط مسجد مدینه برپا شده بود. این همه نشانۀ اهمیت مسجد و از آن مهم تر، ظرفیت این نهاد برای ایفای نقش های مختلف با توجه به نیاز جامعه و شرایط زمانی و مکانی است. از این رو بررسی تحولات اجتماعی و سیاسی جوامع اسلامی حتی در زمانۀ ما، بدون توجه به نقش مسجد و ویژگی های آن، ناقص خواهد بود. این مهم در مورد تحولاتی همچون انقلاب اسلامی ایران که صبغۀ دینی آن در چشم ناظران سیاسی مشهود بوده و هست، ضروری تر می نماید. یکی از ویژگی های انقلاب ایران که آن را «اسلامی» جلوه داد، نقش مساجد است که توسط اندیشمندان مورد توجه قرار گرفته و انگیزۀ نوشتار حاضر را فراهم آورده است.

 نقش مساجد در انقلاب اسلامی؟

مساجد در صدر اسلام به دلیل عهده‌داری کانون اصلی ارتباط مردم، به‌ویژه فعالان جامعه، کارکردهای فراوانی را در نظام اجتماعی ایفا می‌کردند. در عصر جدید، به دلیل تفکیک ساختاری و تقسیم کار، به برخی از کارکردهای اجتماعی و سیاسی آن کمتر توجه می‌شود. با این حال، در جریان انقلاب اسلامی ایران، مساجد نه تنها محلی برای عبادت، که محلی برای فعالیت فرهنگی، سیاسی و اجتماعی علیه رژیم و نظام اجتماعی حاکم بودند. با توجه به مطالب مزبور، نوشتار حاضر درصدد است تا به بررسی عملکرد و سازوکارهای مساجد در بسیج مردم در جریان انقلاب اسلامی بپردازد.
مساجد در صدر اسلام به دلیل عهده‌داری کانون اصلی ارتباط مردم، به‌ویژه فعالان جامعه، کارکردهای فراوانی را در نظام اجتماعی ایفا می‌کردند. در عصر جدید، به دلیل تفکیک ساختاری و تقسیم کار، به برخی از کارکردهای اجتماعی و سیاسی آن کمتر توجه می‌شود. با این حال، در جریان انقلاب اسلامی ایران، مساجد نه تنها محلی برای عبادت، که محلی برای فعالیت فرهنگی، سیاسی و اجتماعی علیه رژیم و نظام اجتماعی حاکم بودند. با توجه به مطالب مزبور، نوشتار حاضر درصدد است تا به بررسی عملکرد و سازوکارهای مساجد در بسیج مردم در جریان انقلاب اسلامی بپردازد.

مسجد مهم‌ترین نهاد سیاسی و اجتماعی جوامع اسلامی در طول قرون متمادی بوده و نقشی محوری و بی‌بدیل در اداره‌ی جامعه و تحولات آن ایفا کرده است. برای سالیان دراز، اولین اقدام والی هر شهر و خلیفه‌ی مسلمین به طرق اولی، خواندن خطبه‌ای در مسجد اصلی شهر بوده است. تمام نمازهای جمعه و گاهی تمام نمازهای مسجد اصلی شهر به امامت والی و خلیفه برگزار می‌شد و اغلب ارتباط مردم با والی نیز از همین طریق انجام می‌گرفت.

همچنین بسیاری از اقدام‌های حکومتی نظیر قضاوت، جمع سپاه، بسیج مردم و مواردی این‌چنینی نیز در مساجد انجام می‌گرفت. این همه نشانه‌ی اهمیت مساجد و از آن مهم‌تر، ظرفیت این نهاد برای ایفای نقش‌های مختلف با توجه به نیاز جامعه و شرایط زمانی و مکانی است. از این رو، بررسی تحولات سیاسی و اجتماعی جوامع اسلامی حتی در دوران ما نیز بدون توجه به نقش و ویژگی‌های مساجد، ناقص خواهد بود. این مهم در مورد تحولاتی چون انقلاب اسلامی ایران، که صبغه‌ی دینی آن در نگاه تحلیل‌گران سیاسی مشهود بوده است، ضروری‌تر می‌نماید.

مساجد و بسیج نیرو در انقلاب اسلامی

نهضتی که به رهبری امام خمینی (ره) برای سرنگونی رژیم پهلوی شکل گرفت، از اوایل دهه‌ی 1340 تا 1357 شمسی ادامه یافت. در این برهه از زمان، مساجد ایران توانستند نقشی مؤثر در ایجاد انسجام اجتماعی در مقابله‌ی مردم با رژیم شاه ایفا نمایند. در این خصوص، میشل فوکو مشاهده‌های خود را از مساجد ایران چنین بیان می‌دارد:

«تمام روز ملاها در مساجد با خشم از شاه، از آمریکا و از غرب و ماده‌پرستی آن حرف می‌زنند و مردم را به نام اسلام و قرآن به پیکار با همه‌ی رژیم طاغوت فرامی‌خوانند. هر وقت که مسجد کوچک بوده و برای مردم جا نداشته باشد، بلندگوها را در خیابان نصب کرده‌اند و این صدا در همه‌ی محله یا ده طنین‌انداز شده است... می‌دانید که این روزها چه عبارتی بیش از هرچیز برای ایرانی‌ها خنده‌آور است و به نظرشان از هر حرفی ابلهانه‌تر، خشک‌تر و غربی‌تر است؟ دین تریاک توده‌هاست. تا همین دوران رژیم فعلی، ملاها [در روزهای جمعه] تفنگ در دست خطبه می‌خواندند...»[1]

گزارش‌های ساواک بیانگر آن است که هدف جلسات و منبرهای مساجد، ترویج افکار انقلابی و اسلامی مخالف با رژیم در میان مردم بوده است؛ اقدامی که تنها به تهران ختم نمی‌شد و در سایر شهرهای ایران از جمله مشهد، تبریز، شیراز و قم نیز با شور و هیجان زیاد مورد توجه مردم قرار می‌گرفت.

چنان‌که از مشاهدات فوکو نیز پیداست، مساجد ایران در همان آغاز کار، با بیانات انقلابی خود، سعی در ایجاد یکپارچگی و انسجام میان مردم داشتند؛ امری که نهایتاً با رهبری مدبرانه‌ی بنیان‌گذار انقلاب اسلامی ایران، در تاریخ 22 بهمن 1357، به ثمر نشست و توانست پرچم اسلام را با پشتیبانی مردم در سرتاسر این سرزمین، به اهتزاز درآورد. در ادامه، به بررسی چگونگی این اقدامات از سوی مساجد با ذکر مستندات تاریخی، خواهیم پرداخت.

مساجد و بسیج نخبگان

برای بررسی دقیق‌تر نقش مساجد در بسیج توده‌ای مردم، در وهله‌ی نخست، باید نحوه‌ی تعامل مساجد و نخبگان متعهد به ارزش‌های اسلامی و انقلابی را مورد توجه قرار داد؛ چراکه بدون جمع این دو، هر حرکتی می‌توانست ناقص باشد و به نتیجه‌ی مطلوب منجر نگردد. اسناد به‌جامانده از انقلاب اسلامی نشان می‌دهد مساجد نقش انقلابی خود را در قالب‌های گوناگونی انجام داده‌اند.

یکی از برجسته‌ترین گام‌های مساجد در این حوزه را می‌توان در جلسات اندیشمندان اسلامی در مسجد الجواد تهران ملاحظه نمود. در واقع اندیشمندان و متفکرانی نظیر شهید مطهری یا آیت‌الله مفتح با همکاری نخبگانی چون شهید بهشتی و شهید باهنر، کلاس‌های متعددی را در این مساجد برپا می‌نمودند تا از این راه بتوانند ضمن بسیج نخبگان جامعه، مردم را نیز بیش از پیش به حضور پررنگ در این قبیل اجتماعات تشویق نمایند؛ اقدامی که با برگزاری مراسم مشابه در شیراز، بجنورد و سایر شهرهای ایران، بیانگر دستاورد مثبت مساجد در این حوزه بوده است. گزارش‌های تاریخی فوق نشان می‌دهد در سال‌های انقلاب، مساجد محل تجمیع هم‌فکران و نخبگان جامعه برای هم‌فکری و تبادل آرا برمبنای ارزش‌های اسلامی و انقلابی بوده است.[2]

مساجد و آموزش ارزش‌های اسلامی و انقلابی به مردم

دومین گام توسط مساجد در مسیر انسجام‌بخشی نیروها و بسیج مردم، آموزش‌های اجتماعی و سیاسی به توده‌های انقلابی است. در این مرحله، الگوهای سیاسی، اجتماعی و مذهبی در قالب سخنرانی‌ها و برگزاری کلاس‌های آموزشی و همچنین ترویج کتاب‌های خاص و مرتبط، انجام می‌گرفته است.

سخنرانی رایج روحانیان در مساجد و به‌ویژه در ماه‌های محرم، صفر، رمضان و مناسبت‌های مذهبی صورت می‌گرفته است؛ تا جایی که حلقه‌ای از منبرهای مذهبی در تهران و شهرستان‌ها هم‌زمان و به‌طور منظم از اواخر دهه‌ی چهل شروع به فعالیت کردند که رسالت اصلی آن‌ها طرح مباحث اجتماعی و سیاسی در دل مباحث مذهبی بوده است. گزارش‌های ساواک در این خصوص، بیانگر آن است که هدف جلسات و منبرهای مساجد، ترویج افکار انقلابی و اسلامی مخالف با رژیم در میان مردم بوده است؛ اقدامی که تنها به تهران ختم نمی‌شد و در سایر شهرهای ایران از جمله مشهد، تبریز، شیراز و قم نیز با شور و هیجان زیاد مورد توجه مردم قرار می‌گرفت.[3]

علاوه‌ بر سازوکار سخنرانی علما بر منبر، از دیگر شیوه‌های مساجد در خصوص بسیج مردم، می‌توان به برگزاری کلاس‌های آموزشی اشاره نمود؛ کلاس‌هایی که مخفی نبوده و به‌صورتی آشکار نشان‌دهنده‌ی تجمیع هم‌فکران و تبادل آرا میان آن‌ها بوده است. شاید بتوان این قبیل کلاس‌ها را کلاس‌هایی پُرشور و پُرمخاطب توصیف نمود که صبغه‌ی آموزش عمومی داشتند و در آن‌ها، به ترویج الگوهای ارزشی متضاد با نظام اجتماعی حاکم در میان مردم می‌پرداختند.

برای مثال، مسجد کرامت مشهد، محل فعالیت رهبر معظم انقلاب بود که براساس اسناد ساواک، پس از اتمام نماز، آیاتی از قرآن را که ایشان برای افزایش فهم سیاسی و اجتماعی مردم مناسب می‌دانستند، تفسیر می‌نمودند. یا نمونه‌ی دیگر، مسجد هدایت تهران است که با مدیریت آیت‌الله طالقانی و درس تفسیر مشهور ایشان که وجهه‌ی سیاسی و اجتماعی داشت، مخاطبان بسیاری را دور خود جمع کرد که برخی از آنان بعدها از انقلابیون مؤثر شدند. وجهه‌ی اجتماعی این جلسات و استقبال گسترده‌ی مردم از مساجد نهایتاً سبب شد تا رژیم شاه مجالس درس و آموزشی مساجد را تعطیل کند و برخی از علما را نیز به زندان بیندازد.[4]

ترویج کتاب‌های آموزشی نیز از دیگر سازوکارهای آموزشی و مبارزاتی مساجد است که البته نقشی بسزا در مسیر بسیج مردم و توده‌ها در جریان انقلاب اسلامی داشته است. در سال‌های انقلاب اسلامی، فعالیت آموزشی و فرهنگی مساجد به‌قدری گسترش یافت که رژیم شاه تلاش می‌کرد تا اقدامات آن‌ها را محدود نماید. در سند شماره‌ی 178 از آرشیو مرکز اسناد انقلاب اسلامی، در مورد کتابخانه‌های مساجد آمده است: برای جلوگیری از فعالیت‌های گسترده‌ی مساجد در افزایش روحیه‌‌ی تقابل با رژیم حاکم، اقدامات مقتضی را برای مقابله با مساجدی که دارای کتابخانه‌های گسترده هستند، انجام دهید. چنان‌که از مطالب مزبور مستفاد می‌گردد، رژیم پهلوی اقدامات مساجد را در حوزه‌ی بسیج افکار عمومی علیه شاه، خطری بزرگ برای خود می‌دانسته است.[5]

مساجد و ایجاد شبکه‌ی اطلاع‌رسانی در تقابل با رژیم پهلوی

یکی از کارکردهای پنهان مساجد در شکل‌دهی به بسیج افکار عمومی علیه رژیم شاه، شکل‌دهی به نوعی شبکه‌ی اطلاع‌رسانی در مسائل سیاسی و اجتماعی بود که عملاً رسانه‌های رژیم حاکم را در میان توده‌های مبارز و انقلابی از کار انداخته بود. گزارش‌های به‌جامانده از دوران انقلاب اسلامی نشان می‌دهد که ارتباط رسانه‌ای دولت با بخش عظیمی از مردم که تحت مدیریت مساجد و نیروهای انقلابی هستند، سست شده بود و عملاً تصاویر ذهنی این افراد از شخصیت‌ها، وقایع و پدیده‌ها توسط مساجد شکل می‌گرفت. به‌عنوان نمونه، استمپل در «شکست انحصار رسانه‌ای دولت توسط مساجد» می‌نویسد:

«در بقیه‌ی سال 1356 شمسی، برای اولین‌بار شبکه‌ی مسجد تأثیر خود را به مخالفین اثبات نمود... در نتیجه، شهروندان عادی با یک منبع اطلاعاتی دیگر که به دولت نیز وابستگی نداشت، از جریان امور آگاه شدند... این گروه‌های اصلی، حوادث را برای پیروان خود و سایر کسانی که علاقه‌مند بودند، تفسیر می‌کردند و این امر برای تبلیغ مسائل سیاسی، جانشین رسانه‌های گروهی دولت شده بود.»[6]

و یا در تحلیلی عمیق‌تر از نقش رسانه‌ای و اطلاعاتی مساجد، فوکو در مشاهده‌های خود از آبادان در سال 1357 شمسی، شبکه‌ی رسانه‌ای جریان‌های مذهبی را، که بر اثر استبداد شاهی روزبه‌روز گسترش یافت، این‌گونه توصیف می‌کند:

«یک شبکه‌ی اطلاعاتی تمام‌عیار؛ شبکه‌ای که بر اثر پانزده سال تاریک‌اندیشی برقرار شده و مرکب است از تلفن، نوار، ضبط‌صوت، مسجد و منبر، دفتر کار وکلا و محفل‌های روشن‌فکران. من طرز فکر یکی از این سلول‌های بنیادی اطلاعاتی را نزدیک مسجدی در آبادان، به چشم دیدم.»[7]

این قبیل گزارش‌ها نشان می‌دهند که در کشور، دو طیف رسانه‌ای جداگانه و متضاد در حال فعالیت بودند و بخش عظیمی از مردم، اخبار و تحلیل‌های مساجد را گوش می‌کردند، تاریخ قمری و نه شاهنشاهی را جهت تنظیم زندگی خود مورد استفاده قرار می‌دادند و به دستورات ائمه‌ی جماعت و نه دولت عمل می‌کردند و این موارد همه نشان‌دهنده‌ی شکل‌گیری یک راه ارتباطی جدید و البته تأثیرگذار و از کار افتادن رسانه‌های رسمی شاهنشاهی بود.

مسجد کرامت مشهد محل فعالیت رهبر معظم انقلاب بود که براساس اسناد ساواک، پس از اتمام نماز، آیاتی از قرآن را که ایشان برای افزایش فهم سیاسی و اجتماعی مردم مناسب می‌دانستند، تفسیر می‌نمودند. همچنین مسجد هدایت تهران با مدیریت آیت‌الله طالقانی و درس تفسیر مشهور ایشان، که وجهه‌ی سیاسی و اجتماعی داشت، مخاطبان بسیاری جلب کرد که برخی از آنان بعدها از انقلابیون مؤثر شدند.

در واقع چنان‌که در اظهارات و مشاهدات فوق آمده است، مساجد پس از ایجاد انسجام و هماهنگی میان نخبگان، با برگزاری فعالیت‌های آموزشی، زمینه‌ی مقابله با رژیم پهلوی را گسترش دادند و در واقع با بهره‌گیری از توان اطلاع‌رسانی و ارتباطی، نه تنها مقولات فوق را تکمیل نمودند، بلکه زمینه‌ی انتقال گسترده‌تر اخبار، اطلاعات و برنامه‌ها را نیز فراهم آوردند؛ اقداماتی که در نهایت با انتقادات گسترده‌ی مساجد از رژیم شاهنشاهی و بسیج مردم در مقابله‌ی با آن به بار نشست. در قسمت بعد، به تشریح این مورد نیز خواهیم پرداخت.

مساجد و بسیج مردم در انتقاد از سیاست‌های رژیم پهلوی

پیش‌تر گفتیم که پس از شکل‌گیری گروه‌های هم‌فکر و آموزش الگوهای ارزشی اسلامی و انقلابی که در تضاد با الگوهای فرهنگی، سیاسی و اجتماعی رژیم طاغوت قرار داشت، شکافی عمیق میان الگوهای اقتصادی، سیاسی و حقوقی حاکم ایجاد شد. بر این اساس، روحانیان و فعالان اجتماعی در مساجد، با استفاده از سخنرانی، نشر اعلامیه، پخش نوارهای صوتی و مواردی از این دست، به انتقاد از سیاست‌های حاکم بر نظام اجتماعی دوره‌ی پهلوی دوم پرداختند و حتی عملاً به تجمع، راه‌اندازی تظاهرات و درگیر شدن با نیروهای شاه اقدام نمودند.

فوکو در یادداشت‌های خود از مشاهداتش در تهران، مطلبی را در این خصوص ذکر کرده که نشان‌دهنده‌ی نقش گفتمان متضاد مساجد با نظام حاکم در بسیج افکار عمومی و نیروهای اجتماعی علیه رژیم شاه است:

«مساجد و روحانیان سرچشمه‌ی یک تسلای دائمی‌اند. ایشان باید بیداد را نفی کنند، از دولت انتقاد کنند، برضد اقدام‌های ناشایست برخیزند، نکوهش کنند و رهنمود بدهند... مذهب شیعه... شکلی است که مبارزه‌ی سیاسی، همین که لایه‌های مردمی را بسیج کند، به خود می‌گیرد و از هزاران ناخرسندی، نفرت، بینوایی و سرخوردگی، یک نیرو پدید می‌آورد و به این دلیل، این همه را به‌صورت یک نیرو درمی‌آورد که خودش یک صورت بیان است، یک شیوه‌ی با هم بودن است، نوعی گفتمان است، چیزی است که از راه آن می‌توان صدای خویش را به گوش دیگران رساند و با ایشان، هم‌زمان با ایشان، هم‌خواست شد.»[8]

از همین روست که در جای‌جای اسناد به‌جامانده از دوران انقلاب اسلامی، به مواردی برمی‌خوریم که مساجد نسبت به تحولات سیاسی و وضعیت اجتماعی، به انتقاد پرداخته‌اند، مردم را به نوعی واکنش شکل داده‌اند و آن را به حکومت منتقل کرده‌اند و نهایتاً با برگزاری تجمع‌های بزرگ یا تظاهرات مسالت‌آمیز و گاهی خشونت‌آمیز یا تهدید به برگزاری آن، به حکومت پهلوی فشار آورده‌اند. طبیعی است که این قبیل اقدامات مساجد در جهت بسیج توده‌ای مردم برای مقابله و مبارزه با رژیم پهلوی، نه تنها ساختارهای پوشالی رژیم طاغوت را سست نمود، بلکه در 22 بهمن‌ماه سال 1357، زمینه‌های فروریزی کامل آن را نیز فراهم آورد.(*)

نام مهمترین مساجد کشور که نقش مهم و اساسی را ایفاء نموده اند به صورت فهرست وار و اجمالی اشاره می شود :

- مسجد قبا :

سخنرانی شخصیت های بزرگ روحانی و دانشگاهی در این مسجد، به ویژه در ایام ماه مبارک رمضان سال ۱۳۵۶ موجب حضور گسترده مردم به ویژه اقشار روشنفکر وجوان کشور گردید که نهایتاً در تسریع پیروزی انقلاب اسلامی بسیار موثر واقع شد. شهید بزرگوار آیت الله دکتر مفتح از گردانندگان اصلی این تجمع سیاسی و مذهبی بودند. علاوه بر مسجد فوق باید از مساجدی چون مسجد امیر المومنین(ع) به امامت آیت الله موسوی اردبیلی، مسجد رستم به امامت حجت الاسلام شاه آبادی، مسجد جلیلی، مسجد ارک، مسجد لرزاده، مسجد هدایت، مسجد جاوید، مسجد بازار، مسجد صاحب الزمان(ع)، مسجد همت تجریش، مسجد امام خمینی، مسجد آذربایجانی ها، مسجد الجواد(ع)، مهدیه ی تهران و....نام برد که کانون مبارزه علیه رژیم شاه بوده است.

- مسجد سید و مسجد امام علی(ع) اصفهان :

مسجد سید در اصفهان از مهمترین پایگاه های انقلاب اسلامی بود که مسئولیت آن را آیت الله طاهری بر عهده داشت. علاوه بر آن مسجد مصلی و مسجد امام علی(ع) از مراکز اصلی مبارزه ی این شهر بود. سابقه ی مبارزه در مسجد امام علی(ع) به سال ۱۳۵۲ باز می گرددکه کلاس ها و بحث ها و سخنرانی های استادانی چون استاد مطهری و دکتر بهشتی در آن برگزار می شد.

- مسجد جامع کرج :

مسجد جامع کرج یکی از مساجد فعال و پایگاه انقلاب در این شهر بود. «در قبل از انقلاب در این مسجد یک گروه سیاسی و انقلابی تشکیل شد به نام «المراقبون» که کارهای سیاسی و فعالیت های انقلابی داشتند» از نمونه های دیگر فعالیت انقلابی در این مسجد می توان به «سخنرانی مقام معظم رهبری در این مسجد در قبل از انقلاب اشاره نمود که به همین خاطر ایشان به شهربانی وقت جلب شدند و چون حاضر به دادن تعهد کتبی مبنی بر عدم بیان مسائل غیر دینی نشد از منبر رفتن وی جلوگیری وبه تهران برگردانده شد.»

- مسجد هدایت تهران :

مسجد هدایت تهران مرکز فعالیت های اسلامی و انقلابی در جریان شکل گیری انقلاب اسلامی بوده است . دانشگاهیان و اقشار مختلف مردم به ویژه جوانان دانشجو ، باحضور در جلسات تفسیر قرآن کریم ، مرحوم آیت الله طالقانی ، سهم ارزنده در پیشبرد اهداف انقلابی نهضت اسلامی داشته اند. مساجد صدیق ها و امام حسن(ع) مشهد: در مشهد این دو مسجد از مراکز انقلاب محسوب می شدند. هدایت این مساجد به عهده حضرت آیت الله خامنه ای و شهید هاشمی نژاد وآیت الله واعظ طبسی بود.

- مسجد جلیلی تهران :

مسجد جلیلی در آغاز دهه چهل، فعالیت خود را شروع کرد، امام جماعت این مسجد،آیت الله مهدوی کنی بودکه با توجه به شخصیّت و جایگاه ایشان در نهضت حضرت امام(س)، مسجد هم ماهیّت سیاسی پیدا کرد. برنامه های متعددی برای انجام فعالیت در حوزه ی سیاسی ، فرهنگی آن صورت گرفت؛ از جمله ی آن بهره گیری از وعاظ انقلابی برای سخنرانی بود که شور و پویایی مسجد را تداوم می بخشید. یکی از برنامه های مسجد حمایت قاطعانه از نهضت امام خمینی بود.

- مسجد امام قم :

یکی دیگر از پایگاه های دینی و فرهنگی،انقلابی که مرکزیت هدایت حرکتهای اسلامی و مردمی را در طول دوران انقلاب اسلامی از آغاز تا پیروزی بر عهده داشت، مسجد امام قم بوده است. در این مسجد، روحانیون مبارز و برجسته با برپایی منابر و ایراد سخنرانیهای انقلابی در پیشبرد و گسترش انقلاب اسلامی نقش مهمی ایفا نمودند.

- مسجد شیخ عزیز الله تهران:

این مسجد، واقع در بازار تهران نیز نقش مهمی در پیروزی انقلاب اسلامی داشته است . بازاریان ،کسبه و مردم تهران با حضور در این مسجد و استماع و استفاضه از سخنان واعظ شهیر مرحوم حجت الاسلام محمد تقی فلسفی ، در ارتباط با استیضاح دولت وقت و دفاع و حمایت از حضرت امام خمینی(س) ، در پیروزی انقلاب اسلامی کمکهای شایانی نمودند.

- مسجد لرزاده تهران:

همزمان با ماه مبارک رمضان، مسجد لرزاده تهران، محل اجتماع بزرگ راهپیمایان و معترضین دستگاه حکومت خودکامه پهلوی در دوران پیش از انقلاب اسلامی گردید. واعظ مشهور این مسجد نقش برجسته ای در ایجاد انگیزه مردمی برای پیشبرد انقلاب اسلامی بر عهده داشت. به همین خاطر، وی از سوی دولت دستگیر شده و روانه زندان گردید. مردمی که برای سخنرانی این واعظ مبارز گرد آمده بودند، ناگهان با هجوم نیروهای گارد سلطنتی و نظامیان شاه روبرو شده و جمعی از آنان به شهادت رسیدند.

    مسجد جامع کرمان:

برگزاری مراسم چهلم شهدای میدان ژاله تهران که در تاریخ ۱۷ شهریور به شهادت رسیدند، در این مسجد، باعث شد که بیش از ۱۵ هزار نفر زن و مرد که در صحن و شبستان آن گرد آمده بودند، مورد هجوم و یورش وحشیانه چماق بدستان رژیم پهلوی قرار گرفته و گروهی از آنان به فیض شهادت نائل آیند.

- مسجد «قیزللی مسجد» (معروف به مسجد میرزا یوسف آقا) تبریز :

 این مسجد، نقطه آغاز قیام ۲۹ بهمن تبریز بود. که مراسم چهلم شهدای قم ، توسط مردم غیور تبریز در آن برگزار شد، حرکت انبوهی از مردم به سوی این مسجد، برای بر پایی مراسم، واکنش رژیم منحوط را در برداشت. عناصر پلیس ونیروهای نظامی شاه، در جریان این حرکت خودجوش، عده ای از مردم مظلوم را به خاک و خون کشیدند.

- مسجد روضه محمدیه یا مسجد حظیره یزد:

این مسجد یکی از کانون های مهم انقلاب اسلامی در استان یزد محسوب می گردد. فعالیت این مسجد زیر نظر حضرت آیت الله صدوقی هدایت می شد. یکی از مهمترین برنامه های انقلابی این مسجد که در جریان انقلاب اسلامی به وقوع پیوست برگزاری مراسمی به مناسبت چهلمین روز شهدای تبریز بود که با حمله نیروهای نظامی شاه مواجه گردید . طی این هجوم وحشیانه تعدادی از مردم انقلابی به شهادت رسیدند این واقعه یکی از حوادث مهم انقلاب بود که با اربعین های متعدد مقارن شد. چهلم این شهدا در شهرهای دیگر نیز پی گیری شد.

- مسجد دانشگاه تهران:

دانشجویان مبارز وانقلابی وهمیشه در صحنه پایتخت، هرگز نقش حساس این مسجد را در شکوفایی وگسترش حرکت خودجوش انقلاب اسلامی به رهبری امام خمینی در عصر حکومت ستمشاهی فراموش نمی کنند. در آستانه پیروری انقلاب اسلامی و به دنبال لغو برنامه بازگشت حضرت امام خمینی(س) از پاریس به سوی ایران از سوی دولت وقت ، جمعی از علمای برجسته قم به تهران مهاجرت کرده و در مسجد دانشگاه تهران ، همراه جمع کثیری از دانشجویان متحصن شدند . بدین ترتیب، این کانون عبادی به پایگاهی برای اعتراض علیه رژیم، جهت لغو فرمان ممانعت از بازگشت امام خمینی(س) به وطن خویش ، مبدل گردید.

- مساجد آتشی ها و رضای شیراز:

دو مسجد آتشی ها و رضا، کانون گروهی از جوانان بودند. امام جماعت مسجد آتشی ها، حجت الاسلام سید علی محمد دستغیب و امام جماعت مسجد رضا، برادر ایشان یعنی حجه الاسلام سید علی اصغر دستغیب بود . سنگر مبارزه در شیراز تقریباً در همین دو مسجد قرار داشت .علاوه بر دو مسجد فوق الذکر که کانون انقلاب در شیراز محسوب می شد. مساجد دیگری چون مسجد نو ، جمعه، مداد، ولیعصر و حبیب نیز سرآمد مساجد دیگر بودند به عنوان نمونه می توان به «تظاهرات مردم شیراز در روزهای هشتم تیرماه ۱۳۵۷ و دهم شهریور ماه ۱۳۵۷، پس از سخنرانی آیت الله سید عبدالحسین دستغیب از مساجد نو و ولی عصر(عج) و ... اشاره نمود که به مقابله با ماموران و درگیری و پرتاب نارنجک و ... ختم گردید.

علاوه بر مساجد فوق  ، تقریباً همه مساجد سراسرکشور به کانون مبارزه علیه حکومت خودکامه پهلوی مبدل گردید. پخش صدای الله اکبر از بلندگوهای مساجد که به دنبال آن مردم با حضور در پشت بامهای خانه های خویش، از این حرکت، استقبال باشکوهی نمودند، از فعالیت های بسیار موثر مساجد در رساندن فریاد اعتراض مردم به گوش جهانیان بوده است.

پی‌نوشت‌ها:
1. میشل فوکو، ایرانی‌ها چه رؤیایی در سر دارند، ترجمه‌ی حسین معصومی همدانی، تهران، هرمس، 1389، ص 28 و 29.
2. مرکز بررسی اسناد تاریخی وزارت اطلاعات، ج 26، 1382، ص 27.
3. رسول جعفریان، جریان‌ها و سازمان‌های مذهبی-سیاسی ایران؛ از روی کار آمدن محمدرضاشاه تا پیروزی انقلاب اسلامی، قم، 1385، ص 264 و 265.
4. مهناز میزبانی، منیژه صدری و حشمت‌الله سلیمی، نقش مساجد و دانشگاه‌ها در پیروزی انقلاب اسلامی تهران، مرکز اسناد انقلاب اسلامی، 1383، ص 36.
5. مهناز میزبانی، منیژه صدری و حشمت‌الله سلیمی، پیشین، ص 31.
6. جان.دی استمپل، درون انقلاب ایران، ترجمه‌ی منوچهر شجاعی، تهران، رسا، 1377، ص 129 و 130.
7. میشل فوکو، پیشین، ص 58 و 59.
8. پیشین، ص 31 و 32.

منابع:

https://hawzah.net/fa/Article/View/97621

https://www.porseman.com/article/%D9%86%D9%82%D8%B4-%D9%85%D8%B3%D8%A7%D8%AC%D8%AF-%D8%AF%D8%B1-%D8%A7%D9%86%D9%82%D9%84%D8%A7%D8%A8-%D8%A7%D8%B3%D9%84%D8%A7%D9%85%D9%8A%D8%9F/151853