آن روزها روزهای انتظار بود و از نخستین روزهایی كه شاه رفت و زمزمه آمدن امام به وطن آغاز شد، دل ها تب و تاب نداشت. انتظاری كه در عین شیرینی به دلهره هم آمیخته بود.
مردم می ترسیدند كه اتفاقی بیفتد كه جبران پذیر نباشد و از سویی دعا می كردند كه امام به وطن بازگردد و نهضت انقلابی جانی تازه بگیرد.

*روزشمار بازگشت امام (ره)
محمد حسین زاده از فرهنگیان بازنشسته خراسان شمالی است كه روزهای انقلاب و بازگشت حضرت امام خمینی را به خوبی در یاد دارد.
او نخستین تاریخی را كه برای بازگشت امام خمینی اعلام شد، 5 بهمن بیان می كند و می گوید: ابتدا قرار بود كه حضرت امام، پنجشنبه 5 بهمن 1357 بازگردد اما بختیار نخست وزیر وقت رژیم طاغوت، فرودگاه ها را بست و پس از آن امام به ملت پیام داد كه اگر چه فرودگاه ها را بستند اما من در اولین فرصت به كشور برمی گردم.
وی می افزاید: مردم از تلویزیون دیدند كه ارتش با تانك در فرودگاه مستقر شده و با انتشار خبر بسته شدن فرودگاه‌ها و ممانعت از ورود امام به میهن، مردم به خیابان‌ها ریخته و با تحصن و شعار دولت بختیار را تحت فشار قرار دادند و این بار قرار شد 9 بهمن امام به وطن برگردد.

* باشكوه ترین استقبال تاریخ
یكی از بجنوردی هایی كه روز 12 بهمن 57 در تهران حضور داشت، دكتر علی محقر، مجری طرح های ساماندهی دانشگاه ها است.
او در مورد ورود امام (ره) می گوید: پرشكوه ترین استقبال تاریخی نه تنها در ایران، كه شاید در دنیا رقم خورد و هواپیمای ایرفرانس در حوالی ساعت 9 صبح در فرودگاه مهرآباد به زمین نشست.
محقر به حضور صدها خبرنگار، عكاس و فیلمبردار كه به ثبت این رویداد تاریخی پرداختند، اشاره كرده و می گوید: تا چشم كار می كرد در این استقبال تاریخی جمعیت حضور داشت و فاصله بین فرودگاه تا بهشت زهرا مملو از مردمی بود كه برای دیدن حضرت امام (ره) آمده بودند.
وی كه آن روزها دانشجوی دانشگاه شریف كنونی بود، اضافه می كند: با تعدادی از دانشجویان شب 12 بهمن در سرمای زیر صفر آن روزها در بهشت زهرا تا صبح منتظر بودیم و صبح روز بعد موقعیت مكانی افرادی كه باید در قالب انتظامات در فرودگاه انجام وظیفه می كردند تعیین شد و من هم مامور انتظامات قطعه 17 شهریور شدم، همان قطعه ای كه قرار بود حضرت امام در آنجا سخنرانی كنند.
او می گوید: نمی شد مردم را كنترل كرد و پس از فرود هواپیما و آمدن امام (ره) تقریباً 2 ساعت طول كشید تا امام به جایگاه برسند.

* اولین راهپیمایی ها در بجنورد
محمدنقی دلاوری، از بجنوردی هایی است كه به گفته خودش در همه راهپیمایی های بجنورد در سال 57 حضور داشته است.
او می گوید: راهپیمایی دانش جویان انیستیتو تكنولوژی بجنورد، اولین راهپیمایی بجنورد بود و بعد از آن نوبت فرهنگیان و سپس بقیه اقشار مردم رسید.
دلاوری در ادامه می افزاید: روز 12 بهمن انتظارها به پایان رسید و وقتی تلویزیون، امام را نشان داد كه از پله های هواپیما پایین می آید، نفس راحتی كشیدیم و در بجنورد به خیابان آمدیم.
وی اظهار می كند: همه شاد بودند و شور و حال مردم وصف نشدنی بود، یكی شیرینی و شكلات پخش می كرد، یكی سرود می خواند و دیگری دعا می كرد و همه می دانستیم كه انقلاب با ورود امام به مرحله حساسی رسیده و پیروزی حتمی است.

* نتوانستیم به تهران برویم
دلاوری می گوید: خیلی از بجنوردی ها دلشان می خواست زمان ورود امام در تهران و فرودگاه باشند اما در همان روزها و قبل از آن وضعیت رفت و آمد اتوبوس ها نظم و ترتیبی نداشت.
وی می افزاید: رفتن به تهران با وجود بازرسی های مكرر و سختگیری هایی كه می شد،كمتر ممكن می شد و از سویی همه نقاط راه ها را برای دستگیری سربازانی كه به فرمان امام از پادگان ها فرار كرده بودند، كنترل می كردند و برای همین نتوانستیم به تهران برویم.

* 20 كیلومتر پیاده روی
یكی دیگر از بجنوردی هایی كه هنگام ورود امام در تهران حضور داشته، سیاوش وحدت است.
او می گوید: از مهر سال 57 تا بعد از 22 بهمن همان سال، مدارس تعطیل بود و من كه تازه از دبیرستان خوارزمی تهران دیپلم گرفته بودم در كنار تعداد دیگری از دانش آموزان این دبیرستان جمع شده و به سمت فرودگاه حركت كردیم.
او می افزاید: تمام راه های منتهی به فرودگاه بسته بود و ما تنها توانستیم بخشی از راه را با ماشین برویم و بقیه راه را تا میدان «رسالت» پیاده رفتیم.
وحدت می گوید: نتوانستم به فرودگاه برسم بنابراین در میدان انقلاب منتظر عبور امام ماندم و مردم به محض دیدن خودرو حامل امام (ره)، چنان خودرو را گلباران كردند كه خیابان با فرشی از گل پوشیده شد.
او در ادامه می افزاید: تنها لحظه ای كوتاه توانستم چهره حضرت امام را ببینم و به شوق دیدار امام، بیش از 20 كیلومتر پیاده رفتم تا به نزدیكی بهشت زهرا رسیدم.
عباس مظفر نماینده سابق مردم بجنورد در مجلس شورای اسلامی می گوید: شور و شوق مردم در روز ورود امام و آن روزها قابل توصیف نیست و من در روزهای انقلاب مرتب در مسیر بجنورد- تهران - مشهد و قم در رفت و آمد بودم و برای همین نتوانستم هنگام ورود امام در تهران باشم.
وی می افزاید: در روزهای انقلاب در بجنورد در قسمت های مختلف شهر با دوستان انقلابی همراه بودم و به هرشكل كه می توانستیم به مردم كمك می كردیم.