به گزارش "ورزش سه"، فراتر از شکست و پیروزی، بارها شده که تصاویری در حافظه تاریخی و دسته جمعی یک ملت ثبت شود. مثلا کمتر کسی در خاطر دارد تیم ملی اران در هیروشیما یکی از بدترین و لجام گسیخته ترین تیم های تاریخ را روانه مسابقات کرده و هیچ دستاوردی هم نداشت، اما آن عکس تاریخی نادر داووی از خطای خشن و غیر ورزشی دروازه بان بحرین به طحال علی دایی، تا ابد از ذهن هواداران پاک نخواهد شد.
بعضی مسابقات در تاریخ فوتبال تا ابد به نام یک نرف ثبت می شود. 24 سال پیش در چنین روزی و در کوالالامپور و در مرحله اول پلی آف جام جهانی 1998 در مقابل تیم ملی ژاپن به میدان رفته و با نتیجه دردناک 2-3 مغلوب شدیم.
نویان پی | خرید از اپ استور با گیفت کارت اپل !
نویان پی | خرید از اپ استور با گیفت کارت اپل !
نویان پی | خرید از اپ استور با گیفت کارت اپل !
خاطره زیادی از آن دیدار در ذهن هواداران فوتبال باقی نمانده و این شکست تلخ هم تفاوت چندانی با دیگر روزهای آزاردهنده در فوتبال ایران ندارد. 9 روز بعد از مغلوب شدن در مقابل درخشش محمد سالم العنزی در قطر و اهدای بلیت شانس صعود مستقیم به جام جهانی به عربستان، فرصت داشتیم تا با کسب پیروزی مقابل ژاپن راهی فرانسه شویم که این اتفاق رخ نداد.
اما بی تردید یکی از مهم ترین خاطراتی که از یک بازیکن در ذهن هواداران فوتبال ایران باقی مانده، نمایش دلاورانه احمدرضا عابدزاده در آن مسابقه است. کاری به حرکت غیرمنتظره و دریبل کردن کازویوشی میورا در آن دیدار نداریم و این کارهای احمدرضا اینقدر تکراری بود که چند روز بعد هم مشابهش را در نبرد رفت مقابل استرالیا در مقابل هری کیول دیدیم.
حتی احمدرضا عابدزاده نمایش عجیب غریبی هم در آن مسابقه نداشت و ما روزهای خیلی بهتری از این دروازه بان در ذهن خود سراغ داریم. اما عقاب آسیا آن روز با فداکاری های فراموش نشدنی خود 114 دقیقه شانس های تیم ملی ایران برای صعود به جام جهانی را زنده نگه داشت.
در طول مسابقه و در چند صحنه دروازه ما با درخشش احمدرضا عابدزاده بسته ماند و زمانیکه با درخشش زوج رویایی مان علی دایی و خداداد عزیزی فاصله ای تا صعود به جام جهانی نداشتیم، دروازه ایران باز شده و بازی به اوقات اضافی کشیده شد. اما در سال هایی که قانون کشنده گل طلایی در فوتبال اجرا می شد، ژاپن بارها با حملات ویرانگر خود فرصت داشت گل برتری را وارد دروازه ما کرده و جشن صعود برپا کند، اما هر بار با سد محکمی به نام احمدرضا عابدزاده مواجه می شد.
اوج این درخشش حماسی اما روی یک صنه رقم خورد. این دروازه بان باتجربه روی یک توپ ارسالی به بدترین و دردناک ترین شکل ممکن به دیرک دروازه برخورد کرد و از ناحیه کمر به شدت آسیب دید. در حالیکه به نظر می رسید امکان ندارد یک دروازه بان با چنین مصدومیتی قادر به ادامه حضور در میدان باشد، احمدرضا عابدزاده با اصرار فراوان در زمین مانده و به درخشش برابر ژاپن ادامه داد. حتی نیما نکیسا، دروازه بان دوم تیم ملی خود را بالای سر احمدرضا رسانده و آماده ورود به میدان بود، او خواهان ماندن در مسابقه و به سرانجام رساندن شب تاریخی خود در پایتخت مالزی شد.
اما این داستان پایان خوشی برای فوتبال ایران نداشت؛ در دقیقه 114 و روی ریباند یک ضربه که توسط احمدرضا عابدزاده مهار شده بود، ماسایوکی اوکانو سریع تر از مدافعان ما خود را به محوطه رسانده و دروازه خالی ایران را باز کرد و تمام؛ ژاپن با تکیه بر همین گل موفق به صعود به جام جهانی شد.
اما این تصویر از نگاه حسرت بار احمدرضا عابدزاده هرگز از ذهن کسی پاک نمی شود؛ محبوبیت این دروازه بان فراتر از دستاوردهای ورزشی اوست و رابطه احمدرضا با هوادارانش با همه فرق داشت.
آن روز دسته جمعی یکی را بالای دست گرفته بودیم که بلکه حسرت نرفتن به جام جهانی را طولانی تر نکند، اما افسانه که نیست، پس مقاومت احمدرضا عابدزاده همینجا و با این نگاهی که انگار سنگینی مسئولیت رویای یک ملت در آن متلاشی شده، در هم شکست و تمام.
