پیشاپیش قیام قائم علاماتی است که بلایی از جانب خدای تعالی برای مؤمنان است. راوی میگوید این بلا چیست؟
در این باره به ۴ روایت از امیرالمؤمنین علیهالسلام اشاره میشود:
1ـ امیرالمؤمنین علیهالسلام در روایتی موت احمر را مردن با شمشیر
و موت أبیض را به مردن با طاعون یا بیماریهای مهلک تفسیر کردهاند:
«بَیْنَ یَدَیِ الْقَائِمِ مَوْتٌ أَحْمَرُ وَ مَوْتٌ أَبْیَضُ وَ جَرَادٌ فِی حِینِهِ وَ جَرَادٌ فِی غَیْرِ حِینِهِ أَحْمَرُ کَالدَّمِ فَأَمَّا الْمَوْتُ الْأَحْمَرُ فَبِالسَّیْفِ وَ أَمَّا الْمَوْتُ الْأَبْیَضُ فَالطَّاعُون؛
پیشاپیش قائم مرگ سرخ و مرگ سفید
و ملخى فصلى و ملخى غیر فصلى که همچون خون سرخ رنگ است خواهد بود.
📌 اما مرگ سرخ به وسیلۀ شمشیر است و اما مرگ سفید یعنى طاعون.»
2ـ اصبغ بن نُباته ضمن روایتی از امیرالمؤمنین (ع) درباره برخی از وقایع آخرالزمان نقل میکند «... پس هنگامى که گردش آسمان طولانى شد خواهید گفت:
(آن مهدى موعود) مرده یا هلاکشده و به کدام بیابان رفته است.
آن روز، تأویل این آیه مصداق پیدا میکند
🔹«ثُمَّ رَدَدْنا لَکُمُ الْکَرَّةَ عَلَیْهِمْ وَ أَمْدَدْناکُمْ بِأَمْوالٍ وَ بَنینَ وَ جَعَلْناکُمْ أَکْثَرَ نَفیرا»
و براى آن، نشانهها و علائمى است؛ اول آنها محاصره کوفه است به وسیله نگهبانان و خندق و رخنه کردن آب در کوچههاى کوفه و تعطیل مساجد در مدت چهل شب، و پیدا شدن هیکل و برافراشته شدن پرچمها در اطراف مسجد بزرگ کوفه و قاتل و مقتولى که هر دو در آتش دست و پا میزنند و قتل سریع و مرگ شایع و کشته شدن مردى پاکدل (نفس زکیه) با هفتاد نفر در بیرون کوفه، و شخصى که در بین رکن و مقام سر او را از تن جدا میکند؛
وَ قَتْلٌ سَرِیعٌ وَ مَوْتٌ ذَرِیعٌ وَ قَتْلُ النَّفْسِ الزَّکِیَّةِ بِظَهْرِ الْکُوفَة فِی سَبْعِینَ وَ الْمَذْبُوحُ بَیْنَ الرُّکْنِ وَ الْمَقَام.
(مختصر البصائر، ص469 ؛ بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج52، ص 273)
3ـ هارون بن سعید میگوید امیرالمؤمنین (علیهالسلام) ضمن گفتوگویی که با عمر داشت، او را از آینده دردناکش توسط امام عصر عجل الله تعالی فرجه و در زمان رجعت خبر داد؛ عمر گریه کرد و گفت: از گفته شما به خدا پناه مىبرم؛ آیا نشانهاى دارد؟ فرمود: بله
📌 قتْلٌ فَظِیعٌ وَ مَوْتٌذَرِیعٌ وَ طَاعُونٌ شَنِیعٌ وَ لَا یَبْقَى مِنَ النَّاسِ أَحَدٌ فِی ذَلِکَ الْوَقْتِ إِلَّا ثُلُثُهُمْ وَ یُنَادِی مُنَادٍ مِنَ السَّمَاءِ بِاسْمِ رَجُلٍ مِنْ وُلْدِی تَکْثُرُ الْآیَاتُ حَتَّى یَتَمَنَّى الْأَحْیَاءُ الْمَوْتَ مِمَّا یَرَوْنَ الْآیَاتِ فَمَنْ أُهْلِکَ اسْتَرَاحَ وَ مَنْ کَانَ لَهُ عِنْدَ اللَّهِ خَیْرٌ نَجَا ثُمَّ یَظْهَرُ رَجُلٌ مِنْ وُلْدِی فَیَمْلَأُ الْأَرْضَ قِسْطاً وَ عَدْلًا کَمَا مُلِئَتْ ظُلْماً وَ جَوْراً.
📌 یعنی کشتار و مرگى عمومى و طاعونى شنیع که از مردم یکسوم باقى مىماند و منادى از آسمان، نام یکى از فرزندان مرا مىخواند و بلاها بسیار مىشود تا جایى که زندهها آرزوى مرگ مىکنند و کسى که بمیرد، راحت شده و کسى که نزد خدا عملى درست دارد، نجات مییابد؛ سپس مردى از تبار من ظهور و زمین را، چنان که از ستم، پر شده از عدل پر مىکند.
إرشاد القلوب إلى الصواب، دیلمی، ج۲، ص ۲۸۶)
🔰 @p_eteghadi 🔰