دقّت آری، وسواس نه

حوزه/ پذیرش همسر، همان گونه که هست، هنرِ عاقلان و صبوران است؛ پذیرش رضامندانه و نه مجبورانۀ همسر، با همان خصال و ویژگی‌هایش، موجب آرامش آدمی و استواری و ثبات زندگی است.

به گزارش خبرنگار خبرگزاری حوزه، از آنجا که خانواده به عنوان اولین نظام اجتماعی بشریت از اهمیت و جایگاه مهمی برخوردار است، کتاب «فرهنگ خانواده» نوشته حجت الاسلام علی اکبر مظاهری با بررسی همه جانبۀ مسائل خانواده به تبیین بایدها و نبایدهای زندگی خانوادگی می پردازد؛ در شماره های مختلف بخشی از متن این کتاب با هدف ارتقای دانش مخاطبین در مدیریت هرچه بهتر خانواده ها منتشر می شود:ه

پذیرشی عاقلانه و کوششی صبورانه

اگرچه دختر و پسر، به گاه انتخاب همسر، باید بکوشند فاصله‌ها میان زن و شوهر، کم و کمتر باشد و تفاهم‌ها و توافق‌ها بیش و بیشتر باشد؛ امّا با تمام تلاش‌ها، باز هم مقداری فاصله و ناهمگونی باقی می‌ماند و پس از عروسی، نمایان‌تر می‌شود. در مرحلۀ انتخاب همسر، آنجا که تأکید بر ضرورت تفاهم و همگونی کرده‌ایم گفته‌ایم که «دقّت آری، وسواس نه». اکنون نیز بر همان سخن تأکید می‌ورزیم. فلسفۀ وجود این تفاوت و ناهمگونیِ باقی مانده نیز بیان شد.

اینک زمان آن است که زن و شوهر، استقلال انسانی یکدیگر را به رسمیت بشناسند و کوشش خود را برای ایجاد و ادارۀ یک زندگی شاداب خردمندانه به کار گیرند. شرط خردمندی و شکیبایی این است که ما همسرمان را همان گونه که هست بپذیریم، سپس در طول مسیر زندگی مشترک، آن بخش از اوصاف و رفتار همسرمان را که نمی‌پسندیم، به تدریج و ماهرانه، تغییر دهیم یا اصلاح کنیم. اگر هم تغییر نپذیرفت، آن را به حال خود بگذاریم و فشار نیاوریم.

پذیرش همسر، همان گونه که هست، هنرِ عاقلان و صبوران است. پذیرش رضامندانه و نه مجبورانۀ همسر، با همان خصال و ویژگی‌هایش، موجب آرامش آدمی و استواری و ثبات زندگی است. اگر به شخصیت همسرمان احترام نهادیم و او را همان گونه که هست پذیرفتیم، راه تکامل و رشد دادنِ او باز است و فرصت کافی در اختیار است تا به تدریج فاصله‌های موجود را کم و کمتر کنیم و ناهمگونی‌ها را همگون سازیم. تربیت و تغییر، کاری است تدریجی و حوصله و شکیبایی می‌طلبد. امّا در نهایت، باز هم مقداری فاصله و ناهمگونی، همچنان باقی می‌ماند، که باید آن را پذیرفت و بر رفع کامل آن اصرار نورزید.

اگر توقعمان این باشد که همسرمان کاملاً به دلخواهمان باشد و هر چه را دوست داریم دارا باشد، آنگاه اگر چیزی خلاف میلمان در او ببینیم، می‌رنجیم و به خود و همسرمان لطمه می‌زنیم؛ امّا اگر از آغاز و از بُن جان بپذیریم که میان ما و همسرمان تفاوت‌هایی وجود دارد، هنگام بروز آن‌ها، نمی‌رنجیم و آسیب نمی‌بینیم و آسیب نمی‌زنیم. اگر بپذیریم که او چنین نیست که در همۀ مسائل، همسلیقۀ ما باشد، هنگام بروز اندیشه‌ها و رفتارهای متفاوت او، با وی ستیز نمی‌کنیم و حرمتش را نمی‌شکنیم.

همتایی و همفکری و همسلیقگی صد در صد میان دو نفر، امکان ندارد. بنابر این، باید تفاوت‌ها را پذیرفت. این تفاوت‌ها در همۀ عرصه‌های زندگی خانوادگی، جریان دارد؛ از این رو، همسران باید در همۀ آن‌ها مراعات یکدیگر را بنمایند و خود را برای پذیرش آن مقدار از فاصله‌ها و عدم تفاهم‌ها آماده کنند و توقّع خود را در حدّ متعادل نگه دارند.

این که زن و شوهر، یکدیگر را یاری نمایند تا فاصله‌ها کم و کمتر شود، کاری فرخنده است. رشد دادن یکدیگر نه تنها پسندیده است، بلکه وظیفه است. هر کدام که در زمینه‌ای پیشتر است، همسرش را یاری کند تا به او برسد و حتّی از وی پیشی بگیرد. همیشه مجال برای افزودن کمال‌ها و کاستن از کاستی‌ها فراهم است. آنان که از این مجال‌ها بهرۀ نیکو برند، خردمندان‌اند و قابل تحسین؛ امّا فشار و تحمیل، هرگز پسندیده نیست و معمولاً به ملامت و ملالت کشیده می‌شود و نتیجۀ معکوس می‌دهد. ایجاد تغییر، با زور و تحقیر، زیانبار است