فروغ بی غروب مریم رجبی(عملیات مرصاد)

پنجم مرداد سال 67، نیروهای انقلاب اسلامی ایران، در پاسخ به تهاجم سازمان مجاهدین خلق به خاک کشور، طی عملیات مرصاد، ضربه نهایی را به این منافقین زدند. عملیات مرصاد طی دو روز در 5 و 6 مرداد صورت گرفت و در نهایت غروب روز دوم، باقی مانده منافقین به طور کامل از مرز های ایران عقب نشینی کردند. رجانیوز بمناسبت سی امین سالگرد پیروزی این عملیات غرور آفرین، در ابتدا به بازخوانی ارتباط و همکاری سازمان با رژیم بعث پرداخته و سپس روند عملیات مرصاد را مرور می کند.

 به گزارش رجانیوز، پس از ناکامی سازمان مجاهدین خلق در جنگ شهری علیه جمهوری اسلامی ایران و از بین رفتن رده های بالا، از سال 61 اعضای این فرقه به دستور رجوی، راهی عراق می شوند. انتخاب کشور عراق به عنوان مقصد بعدی سازمان، دو عامل کلی داشت؛ اول اینکه عراق در همسایگی جمهوری اسلامی ایران بود و به تبع، سازمان نیز به مرز های ایران نزدیک بود. عامل دومی که رهبران سازمان را ترغیب به انتخاب عراق برای مهاجرت کرد، جنگ میان رژیم بعث و جمهوری اسلامی بود.

سازمان به این نتیجه رسیده بود که برای ضربه زدن به انقلاب اسلامی، نیاز به پشتیبانی رژیم بعث دارد. چرا که هر دو یک هدفی را دنبال می کردند؛ نابودی جمهوری اسلامی ایران. ناگفته نماند دلیل دیگر انتخاب عراق به عنوان مقصد سازمان این بود که کشور دیگری به غیر از عراق حاضر به پذیرش این گروهک نبود. و از آنجایی که صدام نیز برای ضربه زدن به ایران به کسانی احتیاج داشت که برایش جاسوسی کنند، با آغوش باز رجوی و فرقه اش را پذیرفت.

مسعود جابانی عضو سابق سازمان که خود درعملیات نظامی داخل عراق به شدت زخمی شده بود، درباره نوع روابط سازمان و عراق چنین می نویسد: "کشور عراق زمین و تدارکات و تجهیزات نظامی و لجستیکی و هزینه ارتش آزادیبخش مجاهدین را تأمین می کرد و در مقابل، مجاهدین اطلاعات جبهه ها و تحرکات نظامی ایران و شنود بی سیم ارتش ایران را به دولت عراق می داد....این عراق بود که کاملاً سازمان را در خدمت خود گرفته بود."

همکاری سازمان با رژیم بعث به حدی بوده است که مهدی خوشحال عضو سابق سازمان نیز، با استناد به اسناد و مدارکی که از همکاری های اطلاعاتی سازمان و عراق در اروپا منتشر شده است، درباره همکاری سازمان با رژیم بعث می نویسد: "مجاهدین خلق نه تنها به راحتی آب خوردن اطلاعات سرّی کشورشان را در اختیار عراقی ها قرار می دادند٬ بلکه رهبرشان برای خوش رقصی نزد افسران اطلاعاتی عراق، نه تنها ایرانی بودنش را منکر می شد، بلکه صریحاً وطن خود را عراق و خون خود را هم عراقی میخواند."

سازمان معتقد بود با توجه به پشتیبانی قدرت های بزرگ از عراق و این کشور ها با جمهوری اسلامی ایران، عراق پیروز جنگ خواهد بود. به همین خاطر بود که سازمان در جنگ میان عراق و جمهوری اسلامی، به کشورخود خیانت کرده و در کنار عراق قرار گرفت.

تحلیل رهبری سازمان درباره نتیجه جنگ این بود که ایران، به دلیل بسته بودن راههای بازگشت به صلح، ناچار به ادامه جنگ خواهد بود. رجوی معتقد بود که هر قدر جنگ میان ایران و عراق ادامه داشته باشد، از طرفی توان نظامی و منابع اقتصادی ایران تحلیل می رود و از طرفی دیگر صلح بین دو کشور غیر ممکن تر می شود.

از همین رو پذیرش قطعنامه 598 از طرف ایران، برای سازمان دور از انتظار بود.

عملیات های سازمان با پشتیبانی عراق، علیه ایران؛

اول مرداد سال 66، نیروهای سازمان یک پایگاه کوچک در منطقه مرزی چنگوله در نزدیکی شهر مهران را مورد حمله قرار می دهند که طی آن بنا به گفته های اسناد موجود، 16 نفر از افراد مستقر در پایگاه به اسارت نیروهای سازمان در می آیند.

در نیمه شب سوم مرداد همان سال نیز، نیروهای سازمان با پشتیبانی توپخانه ارتش بعث عراق، به یک پایگاه دیگر در منطقه سرپل ذهاب حمله می کنند و به گفته اسناد، از 24 نیروی ایرانی حاضر در پایگاه، 20 نفر به اسارت منافقین در می آیند.

در تاریخ 9 مرداد نیز، سازمان با پشتیبانی ارتش عراق، به پایگاههای سپاه در گیلانغرب حمله می کند که با مقاومت نیروهای ایرانی، سازمان در این تهاجم ناکام می ماند.

26 مرداد همان سال، نیروهای سازمان با کمین در مسیر ارتش در منطقه مرزی سورن از توابع بانه، 4 نفر از نیروهای ارتشی را به شهادت می رسانند.

31 مرداد سازمان با همکاری ضد انقلاب منطقه سردشت، به پایگاههای ارتش حمله کرده و سه تن از نیروهای ارتش را به شهادت می رساند.

31 شهریور نیز نیروهای سازمان با پشتیبانی ارتش عراق، به یکی از پایگاههای سپاه در منطقه مهران حمله کرده و 8 پاسدار را به شهادت می رسانند. سازمان این حمله را که با کمک عامل نفوذی در پایگاه انجام دادند را پیروزی درخشان نامید.

پس از این حمله های منافقین به نیروهای ایرانی در منطقه جنوب کشور، تا بهار 67، سازمان عملیات های مسلحانه علیه جمهوری اسلامی را متوقف می کند.

آخرین تلاش ها؛

عملیات های سازمان در سال 66 و حمایت قدرت های دنیا از آنها، احساس قدرت کاذبی در رهبری سازمان ایجاد کرد. به طوری که سازمان از عملیات پراکنده در مرزهای ایران دست کشیده و نقشه حملاتی بزرگتر و حتی تصرف شهرهای مرزی را کشید که عملیات موسوم به «آفتاب» شروع این عملیات ها بود. این عملیات همزمان بود با آماده شدن عراق برای بازپس گیری فاو.

8 فروردین ماه سال 67 سازمان با پشتیبانی همه جانبه ارتش عراق، دست به عملیاتی در منطقه فکه زد. سازمان این عملیات را عملیات «آفتاب» نامید که بنا به گفته سازمان هدف از این عملیات را، انهدام لشکر 77 خراسان، که در منطقه مستقر بود دانست. اما نقش اصلی در این عملیات مشترک را ارتش عراق بر عهده داشت که چند تیپ خود را در عملیات شرکت داده بود. در این عملیات عراق خط پدافندی ایران را منهدم کرده و سپس نیروهای سازمان پس از به آتش کشیدن سنگرهای ایرانی، اقدام به پخش اعلامیه های خود کردند.

این عملیات که از ساعات اولیه روز شروع شده بود، ظهر همان روز با مقاومت نیروهای ایرانی و عقب نشینی متجاوزین، به پایان رسید.

سازمان پس از این عملیات، در تاریخ 28 خرداد سال 67 نیز دوباره دست به عملیات علیه ایران در منطقه مهران زد که از طرف سازمان به عملیات «چلچراغ» معروف شد.

در این عملیات نیز، همچون تحرکات قبلی، رد پای عراق دیده می شود.

شب قبل از شروع عملیات «چلچراغ»، منطقه ای که سازمان قرار بود مورد حمله قرار دهد، توسط توپخانه ارتش عراق بمباران شد تا منافقین راحت تر بتوانند در خاک ایران پیشروی کنند.

بنا به اسناد منتشر شده در کتاب "سازمان مجاهدین خلق؛پیدایی تا فرجام"، بخشی از امکانات و کمک های نظامی ارتش عراق به سازمان در این تهاجم به شرح ذیل بود: "

1 در اختیار گذاشتن معابر و امکانات لازم در طول مدت شناسایی منطقه

2 باز کردن میدان مین و معبر

3 تأمین عمده تانک ها و نفربرهای عملیاتی سازمان

4 تأمین توپخانه و ادوات دیگر به همراه مهمّات مربوطه

5 آتش پشتیبانی و آتش تهیه ٬ قبل و حین عملیات

6 پشتیبانی هوایی و بمباران شدید منطقه در طول عملیات

7 پشتیبانی ترابری جهت انتقال امکانات به خط حمله و تخلیه غنایم به پشت خط

8 جابه جایی نیروهای سازمان و اسرا به پشت خط به صورت جداگانه

9 تکذیب انجام عملیات از سوی عراق و نسبت دادن انجام کامل آن به سازمان و ارتش آزادی بخش

از فروغ جاویدان تا مرصاد؛

پس از اعلام پذیرش قطعنامه 598 در 27 تیر 67 از طرف ایران، عراق در تاریخ 31 تیر با حمله به خاک ایران، در صدد تصرف مجدد مناطق جنوب ایران بر آمد که با مقاومت مردم و نیروهای نظامی جمهوری اسلامی، در این تهاجم ناکام ماند و مجبور به توقف حمله شد و در تاریخ 3 مرداد رسماً اعلام عقب نشینی کرد. اما عراق همزمان با عقب نشینی از مرزهای ایران، عملیات مشترک خود با سازمان علیه ایران را کلید زد. عملیات های «چلچراغ» و «آفتاب»، مقدمه عملیات بزرگتر سازمان برای تصرف تهران بود.

در تاریخ 3 مرداد سال 67 سازمان مجاهدین خلق، عملیات موسوم به «فروغ جاویدان» را که تکمیل کننده دو عملیات گذشته اش بود، آغاز کرد. اینبار نیز همچون عملیات های گذشته، در ابتدا ارتش عراق حملات متعددی به خاک جمهوری اسلامی ایران شکل داد؛ اما با حجم گسترده تری نسبت به دفعه های قبل.

همزمان با شروع تهاجم، ارتش عراق حمله گسترده ای در منطقه جنوب، با تظاهر به قصد تصرف خرمشهر آغاز کرد. که هدف آن در حقیقت زمین گیر کردن قویترین لشگرها و تیپ های رزمی جمهوری اسلامی بود. برای تکمیل شدن رفع موانع، نیروی هوایی عراق روزهای قبل از آغاز عملیات سازمان٬ در چند نوبت مناطق تجمع نیروهای ایرانی در اطراف کرند و اسلام آباد را نیز بمباران کرد.

نیروهای سازمان پس از شروع عملیات ساعت 4 بعدازظهر از مرزهای بین المللی عبور کرده و وارد خاک ایران شدند. از آنجایی که رژیم عراق تجاوز خود را تا شهرهای قصرشیرین و سرپل ذهاب گسترش داده بود٬ نیروهای سازمان بدون درگیری وارد شهرهای قصرشیرین و سرپل ذهاب شده و پس از عبور از کرند به سمت اسلام آباد پیشروی کردند و حدود ساعت 9:30 به اسلام آباد رسیدند و شهر را تصرف کردند.

اولین درگیری سنگین نیروهای ایرانی با منافقین، در منطقه حسن آباد به وقوع پیوست. اما نبرد اصلی در گردنه چهار زبر اتفاق افتاد که ستون نیروهای سازمان را زمین گیرشدند و نیروهای ایرانی توانستند خسارات سنگینی را به سازمان وارد سازند. پایان این درگیری ها به آزادسازی شهر اسلام آباد از دست مزدوران عراق انجامید.

پس از این درگیری ها، هوانیروز باختران(کرمانشاه)حملات هوایی خود علیه نیروهای سازمان را شروع کرده و خسارات سنگینی را به سازمان تحمیل می کند.

روز 5 مرداد نیروهای سازمان مجدداً برای تصرف تنگه حیاتی چهار زبر اقدام می کنند که این بار با حملات سنگین تری از طرف نیروهای ایرانی مواجه می شوند که در نهایت با پذیرش شکست، عقب نشینی می کنند. در نهایت با پاکسازی مناطق از وجود مهاجمین در تاریخ 6 مرداد، عملیات فروغ جاویدان سازمان، تبدیل به عملیات مرصاد برای جمهوری اسلامی ایران می شود.

احمد مختاری، مجتبی سعیدی و علی سراج از عشایر مهدیشهر استان سمنان راهی جبهه می ‌شوند. در بحبوحه جنگ، هر سه رفیق شفاعت‌نامه‌ای می‌نویسند و هر سه آن را امضا می ‌کنند: اینجانبان علی سراج، مجتبی سعیدی و احمد مختاری پیمان می‌بندیم بر اینکه هرکدام از ما سه تن به درجه رفیع شهادت نائل آمد، دو نفر دیگر را در روز قیامت شفاعت نموده و در محضر خداوند از خدا بخواهد که از گناهان دو تن دیگر بگذرد و در نزد خداوند از دو تن دیگر شفاعت نماید.

تاریخ ۹ شهریور ماه ۶۴ (امضای سه رفیق شهید)

مجتبی سعیدی ۲۵ فروردین ۶۵، علی سراج ۲۶ دی ماه ۶۵ شهید شدند و احمد مختاری در عملیات مرصاد و در واپسین روز‌های جنگ خودش را به دو رفیق شهیدش می‌رساند. رهبر معظم انقلاب هم در سفر استانی ‌شان به سمنان در سال ۸۵، در جمع خانواده ایثارگران و شهدای استان به این سه شهید اشاره می ‌کنند و می ‌فرمایند: «آن سه نوجوانى که از مهدی شهر با هم پیمان مى ‌‏بندند که هرکدام شهید شدند، آن دو نفر دیگر را در روز قیامت پیش خداوند شفاعت کنند؛ سه تا نوجوان و هر سه شهید مى‌شوند؛ نام این‌ها را شما‌ها می ‌دانید؛ داستان این‌ها را شما‌ها می ‌دانید. این‌ها جزو ماجراهاى فراموش‌نشدنىِ تاریخ است. این‌ها چیزهایى نیست که از خاطره یک ملت برود.» روایت مادران این سه شهید نوجوان عشایری را در گفت‌وگو با ما پیش‌رو دارید.

انقلابی ۹ ساله

مجتبی متولد ۲۵ خرداد سال ۴۶ بود. چون همسرم دامدار بود خانواده ما کمتر در شهر حضور داشت. ولی من و مجتبی (با توجه به سن کمی که داشت) در راهپیمایی ‌ها حضور پیدا می ‌کردیم و من به کمک خانم ‌های دیگر مهدیشهر برای رزمندگان نان می‌پختیم و لباس می دوختیم. مجتبی هم کمک ‌کار من بود و در جابه‌جایی اقلام کمک می ‌کرد.

اعزام، بدون خداحافظی

پسرم در اواخر سال ۱۳۶۲ فعالیتش را در پایگاه مقاومت صاحب‌الزمان (عج) مهدیشهر شروع کرد. بعد از چند ماه در اوایل سال ۶۳ به جبهه رفت. به خاطر سن کمش مخالف حضورش در جبهه بودم ولی روح بیقرار مجتبی طاقت ماندن نداشت. عشق و علاقه ‌اش باعث شد در اولین اعزام، بدون خداحافظی با خانواده به جبهه برود. آن زمان در سال اول هنرستان تحصیل می ‌کرد.

رفاقت و شهادت

پسرم با شهید احمد مختاری و علی سراج رفاقت داشتند و با هم صمیمی بودند. رفاقتی که بعد‌ها باعث نوشتن آن شفاعت ‌نامه و شهادتشان یکی بعد از دیگری شد. شهیدان سراج و مختاری به همراه مجتبی وقتی از جبهه بر‌می‌ گشتند به صورت دوره‌ای به خانه همدیگر می ‌رفتند و برای کمک به خانواده رزمنده‌ های دیگری که در جبهه حضور داشتند، برنامه‌ریزی می ‌کردند و کمک‌ حال خانواده ‌ها بودند. زمان اعزام هم هر سه با هم به جبهه می ‌رفتند. پسرم هر وقت از جبهه برمی ‌گشت از دوستان شهیدش یاد می ‌کرد و بسیار ناراحت بود. یادم است زمانی که آلبوم عکس‌ ها را نگاه می ‌کرد، روی تصویر دوستان شهیدش می‌ رسید، به‌شدت گریه می ‌کرد. به ‌ویژه شهید «صادق یوسفیان» که مجتبی علاقه زیادی به او داشت. یک بار هم از شهادت کمک تیربارچی خودش «شهید نادعلیان» برایمان تعریف کرد که در اروند به شهادت رسیده بود. مجتبی روحیه بسیار حساسی داشت؛ صحبت از دوستان شهیدش که می ‌شد بغض می ‌کرد و اشکش جاری می ‌شد.

باغ انار

پسرم خیلی مأخوذ به حیا و بسیار حساس به مسائل شرعی، مؤدب و جسور بود. هیچ وقت از کار‌هایی که در جبهه انجام می داد حرفی نمی‌ زد. فقط از ایثار و روحیه خوب رزمنده ‌ها صحبت می ‌کرد. حدود دو سال در شلمچه، طلائیه، اروندکنار، فاو و پاسگاه زید حضور داشت.

خط پدافندی

مجتبی یک ماه قبل از شهادت خبر شهادتش را به ما داده بود! برای همین در آخرین اعزامش از همه بستگان و دوستان و کسانی که دینی به گردنش داشتند حلالیت طلبیده و بسیاری از وصیت ‌هایش را به دوستانش گفته بود. یکی از دوستان مجتبی از اهمیتی که پسرم به حق ‌الناس و رزق حلال قائل بود برایمان خاطره ‌ای جالب تعریف کرد. می‌ گفت: روزی مجتبی از من خواست با هم به روستای «درجزین» که در نزدیکی مهدیشهر است برویم. من هم با مجتبی همراه شدم. آن روستا پر بود از باغات انار. مجتبی در آن روستا به دنبال کسی می‌ گشت. من علتش را نمی دانستم، اما خیلی پرس‌وجو کرد تا اینکه ساعت ۱۱ شب توانستیم آن فرد مورد نظر را پیدا کنیم. پیرمرد بود و سن و سال زیادی داشت. مجتبی از او پرسید: «پدر جان فلان باغ در فلان مکان روستا متعلق به شما است؟!» پیرمرد هم گفت: «بله.» مجتبی گفت: «من چند سال پیش از کنار باغ شما عبور می ‌کردم، اناری چیدم و خوردم. آمده‌ام حلالیت بطلبم و پولش را بپردازم.» پیرمرد با گریه گفت: حلالت کردم و همانجا قول شفاعتش را از مجتبی گرفت.

ماجرای استخاره

۲۵ فروردین ۶۵ مصادف با میلاد امام حسین (ع) بود، مجتبی از روحانی حاضر در منطقه درخواست کرد برایش استخاره ‌ای بگیرد. در آن استخاره آیه ۵ سوره عنکبوت آمد: «کسی که امید دیدار خدا را دارد، بداند که اجل خدا رسیدنی است و او شنوا و داناست.» با شنیدن آیه مورد نظر، مجتبی از همرزمانش خداحافظی کرد و دقیقاً در غروب همان روز از ناحیه پهلو زخمی می ‌شود و بعد از چند ساعت جراحت و خونریزی در بیمارستان صحرایی به شهادت می ‌رسد. خبر شهادتش توسط برادرم به من و خانواده داده شد.

سجاده خیس

بار آخر طلب حلالیت کردن مجتبی از دوستان و بستگانش این طور به دل من انداخت که مجتبی دیگر باز نمی‌ گردد و به شهادت خواهد رسید. برای همین آن مرتبه من مانع رفتنش شدم. ساکش را برداشتم و گفتم اول مرا بکش بعد برو جبهه! مجتبی رفت داخل اتاق و خوابید. موقع نماز صبح خواستم برای نماز بیدارش کنم. وقتی برق اتاق را روشن کردم دیدم در حال سجده است. وقتی سر از سجده برداشت، دیدم تمام سجاده ‌اش خیس شده است. دیگر نتوانستم تاب بیاورم، رفتم و ساکش را آوردم و گفتم خدا به همراهت. در داخل دفترچه یادداشتش در مورد خوابی که آن شب دیده بود، نوشته بود که با توسل به امام زمان (عج) و کمک ایشان رفته است.

وصیتنامه‌های شهید

مجتبی دو وصیت نامه دارد؛ یک وصیت نامه خصوصی و دیگری برای مردم. در وصیت نامه خصوصی حلالیت طلبیده و در وصیت نامه دوم در چند صفحه نوشته بود، به اطاعت از ولایت فقیه و حفظ حجاب خواهران و ماندن در خط انقلاب و رهبری تأکید زیادی کرده بود. مجتبی اولین شهید آن جمع سه نفره بود که با هم شفاعت ‌نامه شهادت شان را تنظیم کردند. بعد از شهادت مجتبی، علی سراج و احمد مختاری دلتنگ شدند و روز‌های سختی را پشت سر گذاشتند تا به رفیق شهیدشان بپیوندند.

اذان‌ گوی شهید

پدرشهید به‌ رغم فعالیت ‌هایی که قبل از انقلاب داشت، بعد از پیروزی انقلاب هم فعال بود و به همراه گروهی از دوستانشان در پایگاه‌ های بسیج حاضر می ‌شد و شب ‌ها در سطح شهر گشت ‌زنی می ‌کرد. در سایر فعالیت‌ های پایگاه‌ های بسیج هم شرکت داشت. علی سال ۱۳۴۹ در مهدیشهر متولد شد. هفت سالگی به مدرسه رفت و تا دوم راهنمایی به تحصیل ادامه داد. با اینکه سن و سالی نداشت در پایگاه‌ ها و مساجد سطح شهر حضور فعال داشت و معمولاً مکبر نماز‌های جماعت بود. در خانه هم که بود اذان می‌ گفت. آن زمان حدود ۷-۶ سال داشت.

پسرخاله شهید شد

پسرم ۱۳ سال بیشتر نداشت که در کارخانه مشغول به کار شد و بعد‌ها از همان طریق به جبهه رفت. علی همراه پدرش در برنامه ‌های بسیج حضور داشت تا اینکه خواهر‌زاده ‌ام محمد سلطانیان به شهادت رسید. بعد از شهادت خواهرزاده‌ ام، علی همیشه می ‌گفت: «نباید اسلحه پسرخاله بر زمین بماند. من باید سلاحش را بردارم و به جبهه بروم.» این در حالی بود که سن و سال علی اجازه ورود به جنگ را نمی داد. اما همواره به پایگاه بسیج می ‌رفت و فعالیت می ‌کرد.

جزیره بوارین

علی سال ۱۳۶۳ به همراه شهید جبرئیل بیدقی در عملیات بدر شرکت کرد و این آغاز حضورش در جبهه بود. ما نمی ‌توانستیم با رفتنش مخالفت کنیم. چون علی علاقه زیادی به جبهه داشت. در همه این رفتن و آمدن‌ هایش به جبهه فقط یک بار از او خواستم به جبهه نرود. ولی اصرار کرد و ما هم راضی شدیم. وقتی علی به مرخصی می‌ آمد طوری از جبهه برایمان روایت می ‌کرد که نگران نشویم و در اعزام ‌های بعدی مخالفتی از طرف ما صورت نگیرد. پسرم ابتدا به صورت بسیجی در جبهه حضور داشت و بعد از مدتی سپاهی شد. در مهران، فاو، شلمچه و منطقه عملیاتی خیبر حضور داشت. در عملیات والفجر ۸ جانباز شد و بعد از آن مکرر به جبهه اعزام می ‌شد و بعد از ۱۳ ماه حضور در جبهه، ۲۶ دی ماه ۱۳۶۵ در عملیات کربلای ۵ در سن ۱۷ سالگی بر اثر اصابت ترکش در جزیره بوارین به شهادت رسید. وقتی خبر شهادتش را به ما دادند با توکل به خدا صبر کردیم.

دومین نفر از ۳ نفر

معمولاً ما به صورت خانوادگی در نماز‌های جماعت شرکت می ‌کردیم. علی یک موتورسیکلت داشت. در یکی از روز‌های جمعه، پدرشان از علی خواست که او را با موتور به نماز جمعه ببرد. علی از پدرش پرسید: «بابا شما می ‌توانید موتور برانید؟» پدرش گفت: «مهارت ندارم چرا این سؤال را می ‌پرسی؟» علی گفت: «بابا اگر می توانی موتور برانی جلو بنشین من پشت سرتان، اما اگر بلد نیستید من شما را پشت سر خود سوار نمی ‌کنم، چون این کار جسارت به مقام پدر است.» احترام زیادی برای ما قائل بود. علی بسیار مهربان و مداح اهل بیت (ع) بود. خود شهید قبل از اعزام آخر به خواهرش که تقریباً هم ‌سن و سال شهید بود، گفته بود: «این اعزام آخر من است.» و انگشتر خودش را به خواهرش هدیه داده بود. گویا معلم شهید جبرئیل بیدقی که در عملیات بدر به شهادت رسیده بود، به خواب ایشان آمده و نوید شهادتش را داده بود. پسرم شهید علی سراج دومین شهیدی بود که پای امضا و آن قول و قرار شفاعت ‌نامه ‌اش ایستاد. روز‌های بعد از این برای تنها بازمانده آن نامه، احمد مختاری، روز‌های دلتنگی و فراق و آرزوی وصل به یاران شهیدش بود.

انقلابی فعال

احمد متولد ۱۹ تیرماه ۱۳۴۵ در مهدیشهر بود. دوران کودکی را تحت پرورش دینی و خاص پدرش سپری کرد و در سن پنج سالگی به کلاس ‌های یادگیری قرآن رفت. استعداد و هوش بالایی از خودش نشان داد. احمد پس از طی مراحل راهنمایی وارد هنرستان شد و با اینکه گاهی در یک سال تحصیلی به مدت چهار ماه در جبهه حضور داشت ولی با موفقیت کلاس ‌ها را پشت سر گذاشت. با اوج ‌گیری انقلاب احمد فعالیت چشمگیری داشت و همیشه در تظاهرات و راهپیمایی ‌ها شرکت می ‌کرد. شور و هیجان خاصی داشت. پسرم سال ۱۳۶۴ موفق شد دیپلمش را با معدل بالایی بگیرد. در همان سال در دانشگاه کرمان در رشته کاردانی آمار پذیرفته شد، اما با انصراف از این رشته در سال ۱۳۶۶ در دانشگاه فنی و مهندسی تهران، خواجه نصیرالدین طوسی در رشته برق قدرت قبول شد و شروع به تحصیل کرد.

ارتش ۲۰ میلیونی

با صدور فرمان امام خمینی (ره) مبنی بر تشکیل ارتش ۲۰ میلیونی، احمد از اولین افرادی بود که هسته مرکزی پایگاه صاحب ‌الزمان (عج) گروه مقاومت شهید چمران را تشکیل داد. خودش را وقف بسیج کرده بود. به عنوان مسئول سازمان‌ دهی پایگاه حضور فعالی داشت. با تمام بسیجی ‌ها رفتاری محبت ‌آمیز و دلسوزانه داشت. نسبت به سرنوشت تمام افراد پایگاه احساس وظیفه کرد.

تک‌تیرانداز

پسر ساده‌ زیستی بود و لباس ساده می‌ پوشید. می‌ گفتم: «احمد جان، لباس وصله ‌دار برای دانشجو زشت است.» متقاعد نمی ‌شد و می‌ گفت: «مگر امامان ما لباس وصله‌ دار نمی ‌پوشیدند؟» پس از هفت سال حضور در جبهه وقتی از او پرسیدم که در جبهه چه کار می ‌کنی؟! گفت: «تک ‌تیرانداز هستم و هیچ مسئولیتی ندارم.» مسائل جنگ را از ما مخفی نگه می داشت.

رزمنده ۱۵ ساله

اولین بار چهار ماه پس از شروع جنگ پسرم در سن ۱۵ سالگی با اصرار زیاد، داوطلبانه از طریق بسیج مهدیشهر به جبهه اعزام شد. آموزش نظامی را در حد کافی در پادگان حمزه تهران به همراه دوستانش گذراند و به جبهه کردستان اعزام شد. احمد برای حضور در جبهه سر از پا نمی ‌شناخت. سال ۱۳۶۲ مجدداً راهی شد و در عملیات والفجر ۴ شرکت کرد. بعد‌ها در عملیاتی مثل بدر، والفجر ۸، پاتک مهران، کربلای ۴ و ۵ هم شرکت کرد و بعد از آن رسماً عضو سپاه شد تا بتواند خدمتش را در جنگ به صورت منظم انجام دهد. یادم است در سال ۶۶ با اینکه احمد در دانشگاه مشغول تحصیل بود، جهاد در راه خدا را بر تحصیل مقدم دانست و در عملیات بیت ‌المقدس ۲ به عنوان پیک گردان علی‌بن‌ابی‌طالب (ع) حضور یافت. اوایل سال ۱۳۶۷ مجدداً با گردان امام موسی‌بن‌جعفر (ع) اعزام شد و در منطقه عملیاتی بیت‌المقدس ۳ به عنوان معاون گردان حضور پیدا کرد.

جامانده

پسرم احمد شهریور سال ۶۴ به همراه دوستانش علی سراج و مجتبی سعیدی شفاعت ‌نامه ‌ای را تنظیم کرده بودند و هر سه زیر آن را امضا کرده بودند. مجتبی سعیدی در فروردین ماه ۶۵ و علی سراج در دی ماه همان سال به شهادت رسیدند. تنها جا مانده ‌شان احمد بود. خوب به یاد دارم آخرین باری که به ییلاق آمده بود با ناراحتی به من گفت: «جنگ در حال اتمام است، اما من لیاقت شهادت را نداشتم. خدا مرا به درگاهش نپذیرفت. مادر جان! شاید سرباز خوبی برای امام زمان (عج) نبودم.» دقیقاً دو هفته بعد خبر شهادت پسرم را برایم آوردند. خدا را شکر می ‌کنم که امانتش را به خوبی نگهداری و صحیح و سالم در راه خودش تقدیم کردم. احمد در دهمین اعزام خودش به جبهه در سال ۱۳۶۷ در عملیات مرصاد شرکت کرد و به درجه رفیع شهادت نائل آمد. به رفقای شهیدش پیوست و مرصاد آخرین سنگر فرزندم شد. گویا شهادت احمد همان شفاعتی بود که شهیدان مجتبی سعیدی و علی سراج به او وعده داده بودند.