🚻 وظایف همسران در آغاز زندگی
زن و شوهر در آغاز زندگی لازم است هم‌دیگر را بشناسند، با طرز تفکر، اخلاق، خواسته‌ها، تمایلات و توان جسمی هم‌دیگر آشنا شوند، از نقاط ضعف و قوت یک‌دیگر آگاهی یابند و این شناخت هم به منظور تحکیم بنیاد زناشویی و دست‌یابی به راه‌های تنظیم زندگی، تعدیل خواسته‌ها و حداکثر استفاده کردن از امکانات موجود باشد، نه به قصد عیب‌جویی و کشف نقاط ضعف شخص مقابل.
اگر با چنین دیدی در صدد شناخت یک‌دیگر برآمدند و در هم‌دیگر نقطه ضعفی یافتند، سعی می‌کنند وضع موجود را اصلاح نمایند.
نقطه ضعف، از دو حال خارج نیست:
✅ یا نقص جسمانی است
✅و یا اخلاقی و روانی.
✔️ اگر نقص جسمانیِ قابل اصلاح است، که در این صورت باید در صدد چاره برآیند و آن را اصلاح نمایند.
چنان چه نقص جسمانیِ غیر قابل اصلاح باشد، باید زندگی خود را با وضع موجود، تطبیق دهند و تا پایان عمر باهم زندگی کنند.
✔️ و اما اگر نقص اخلاقی و روانی است، در این صورت با خیرخواهی و تفاهم، در صدد اصلاح آن برآیند، و اگر با بردباری و مهربانی عمل نمایند غالباً اصلاح و حداقل تعدیل خواهد شد و اگر در اصلاح عیب اخلاقی توفیق نیافتند، باز هم به‌صلاح آن‌هاست که با گذشت و اغماض، آن را نادیده بگیرند و خود را با وضع موجود تطبیق دهند.
مرد اگر نقصی در همسرش می‌بیند و احساس می‌کند که قابل‌اصلاح نیست، همسرش را با همان نقص بپذیرد و تصمیم بگیرد هر طور شده با او زندگی کند. مثلا اگر وسواسی و بدبین است، اسباب بدبینی او را فراهم نسازد و سعی کند بدبینی و سوءظن او را با مهربانی و خیراندیشی برطرف سازد و ....
به هر حال زن و شوهر باید توجه داشته باشند که جز معصوم علیهم السلام، هیچ کسی بی‌عیب و نقص نیست، نهایت این که هر انسانی عیب یا عیوب خاصی دارد و دیگری عیب‌هایی دیگر. انسان باید فکر کند مگر خودش بی‌عیب است که از همسرش انتظار دارد کاملًا بی‌عیب باشد.
💠 به هر حال مهم‌ترین وظیفه زن و شوهر در آغاز زندگی، شناخت یک‌دیگر و در مرحله بعدی، فراگرفتن آیین همسرداری است. فکر نکنید که همسرداری کار ساده‌ای است، بلکه فن بسیار ظریف و حساسی است که نیاز به علم و آگاهی دارد.
زن و شوهر باید در آغاز زندگی، فن همسرداری را بیاموزند و به‌مرحله عمل درآورند و اگر در این باره کوتاهی کنند، عواقب سوء آن را در آینده‌ای نزدیک مشاهده خواهند کرد. در آن زمان دیگر اصلاح، دشوار و چه بسا غیر ممکن خواهد بود.
🔴 لازم است یادآور شوم که دوران اول ازدواج، یعنی دو سه سال اول زندگی زناشویی، دوران بسیار حساس و مهم و در واقع خطرناک است؛ زیرا دختر و پسری که زندگی جدید را آغاز می‌کنند قبلًا برای همسرداری آماده نشده بودند. به این دلیل، برخورد آن‌ها غالباً حساب شده نیست، ناچارند آیین همسرداری را به وسیله تجربه و درطول سال‌های متمادی فراگیرند، و به تدریج خودشان را تعدیل کنند و با شرایط جدید تطبیق دهند. چون خام و بی‌تجربه‌اند ممکن است دست به اقدام خطرناکی بزنند و بنیاد خانواده را در معرض انحلال قرار دهند.
چه بسیارند افرادی که در اثر عجله و لج‌بازیِ بی‌دلیل در سال‌های اول زندگی، بنیاد ازدواج خود را متلاشی نموده‌اند، درصورتی که اگر مقداری صبر و بردباری به خرج می‌دادند، می‌توانستند با تحمل هم دیگر زندگی را ادامه دهند.
بنابراین، به عروس و دامادهای جوان توصیه می‌کنم که دردوران اول ازدواج؛
1⃣صبر و عاقبت‌اندیشی بیش‌تری از خود نشان دهند
2⃣ تعادل اعصاب خویش را حفظ کنند
3⃣ از هر گونه اقدام تندی جداً اجتناب نمایند
4⃣ سعی کنند مشکلاتشان را با تفاهم و انصاف حل و فصل نمایند.
5⃣ در طلاق عجله نکنید، بهتر است موضوع را با افراد آگاه و خیرخواه در میان بگذارید
