بنام خدا

با سلام

ضمن آرزوی قبولی طاعات و عبادات شما،از اینکه آیه بسیار مهمی را ارسال کردید سپاسگزاریم و چند مطلب در مورد آیه را برای عزیزان راسخونی بیان می کنم:

اقْتَرَبَ لِلنَّاسِ حِسابُهُمْ وَ هُمْ فِي غَفْلَةٍ مُعْرِضُونَ «1»

(زمان) حساب مردم نزديك شده است، در حالى كه آنان در بى خبرى، (از آن) روى گردانند!

نکته ها

سؤال: با توجّه به اينكه معناى «غفلت» بى توجّهى نسبت به چيزى، و معناى «اعراض» روى‌گرداندن با توجّه از چيزى است، پس چگونه كه در آيه غفلت واعراض در كنار هم مطرح شده‌اند؟

پاسخ: غفلت و بى توجّهى دو گونه است:

الف: غفلتى كه شخص با هشدار بيدار مى‌شود.

ب: غفلتى كه مقدّمه‌ى اعراض است، يعنى شخصِ غافل نمى‌خواهد بيدار شود. همچون كسى كه خودش را به خواب‌زده كه با صدا زدن نيز چشم خود را باز نمى‌كند.

از آنجا كه غالب مردم از معاد و حساب غافلند، خداوند اين غفلت را به همه مردم نسبت داده است وگرنه هميشه گروهى از مردم، استثنا هستند. در آيه 97 همين سوره، به اقرار به غفلت از زبان خود مردم نيز اشاره شده است. «يا وَيْلَنا قَدْ كُنَّا فِي غَفْلَةٍ مِنْ هذا»

پیام ها

1- حسابرسى مردم قطعى است. «اقْتَرَبَ» (بكار رفتن فعل ماضى به جاى مضارع، نشانه‌ى قطعى بودن است.)

2- قيامت و زمان حسابرسى را دور نپنداريم. «اقْتَرَبَ»

3- حساب، براى همه انسان‌هاست. «لِلنَّاسِ»

4- نظم وحساب، لازمه‌ى يك زندگى كامل است. «حِسابُهُمْ»

نقل قول saraalighanbari1360

 

آیه 80 سوره شعرا

پیام ها

1- معبودهاى خيالى و دروغين، دشمنان انديشه، سعادت وتكامل بشريّت هستند. عَدُوٌّ لِي‌ ...

2- ابتدا بايد به جهان و جهان‌آفرين توجّه كرد و سپس توجّه به خويشتن. «رَبَّ الْعالَمِينَ‌- خَلَقَنِي»

3- در شيوه‌ى تبليغ، گاهى لازم است خود را به جاى ديگران قرار دهيم. «عَدُوٌّ لِي» و نفرمود: «عَدُوٍّ لَكُمْ»

4- آفرينش انسان از بزرگ‌ترين الطاف الهى است. «الَّذِي خَلَقَنِي»

5- كسى حقّ هدايت دارد كه آفريده باشد. «خَلَقَنِي فَهُوَ يَهْدِينِ» زيرا تدبير و هدايت از آفرينش جدا نيست.

6- آفريدن و هدايت كردن، نشانه‌ى آن است كه او ما را دوست دارد، نه بت‌ها. «عَدُوٌّ لِي إِلَّا رَبَّ الْعالَمِينَ الَّذِي خَلَقَنِي فَهُوَ يَهْدِينِ»

7- هدايت، از شئون ربوبيّت است. «رَبَّ الْعالَمِينَ‌- فَهُوَ يَهْدِينِ»

8- نعمت هدايت (بعد از خلقت)، بزرگ‌ترين نعمت‌هاست. «خَلَقَنِي فَهُوَ يَهْدِينِ»

9- آفريدن يك بار است، ولى هدايت در هر لحظه و هميشه است. ( «خَلَقَنِي» به‌صورت ماضى و «يَهْدِينِ» به صورت مضارع و استمرار آمده است)

10- سير شدن و سيراب شدن انسان، كار خداست. آب و نان وسيله است. «يُطْعِمُنِي‌ وَ يَسْقِينِ»

---

«1». مريم، 82.

«2». تفسير كبيرفخررازى.

«3». ص، 46.

جلد 6 - صفحه 329

11- توجّه به نعمت‌هاى معنوى، بر توجّه به نعمت‌هاى مادّى مقدّم است. ابتدا فرمود: فَهُوَ يَهْدِينِ‌ ...، آنگاه فرمود: يُطْعِمُنِي وَ يَسْقِينِ‌ ...

12- در پيدايش بيمارى، خود ما مقصّريم. «مَرِضْتُ» و نفرمود: «أمرضنى»

13- شفا از خداست. دارو وسيله است وتأثير آن نيز به اراده اوست. «فَهُوَ يَشْفِينِ»

14- شفاى روح و شفاى جسم در كنار هم لازم است. «فَهُوَ يَهْدِينِ‌- فَهُوَ يَشْفِينِ»

15- در سخن و خطابه، آهنگين بودن كلمات يك ارزش است. «يَهْدِينِ‌- يَسْقِينِ‌- يَشْفِينِ‌- يُحْيِينِ»

16- در جهان بينى الهى، مرگ پايان كار نيست، يكى از مراحل زندگى است. «يُمِيتُنِي ثُمَّ يُحْيِينِ»

17- همه كاره‌ى هستى خداست. (توحيد افعالى) «يَهْدِينِ‌- يَسْقِينِ‌- يَشْفِينِ‌- يُحْيِينِ»

18- مرگ نيز نعمت است. وَ الَّذِي يُمِيتُنِي‌ ... مرگ در رديف نعمت‌ها آمده است.

19- هر كجا زمينه شرك وجود دارد، شرك‌زدايى لازم است. (در نعمت هدايت، اطعام و شفا، سه بار كلمه‌ى «هو» به كار رفته است، ولى در خلقت و مرگ و حيات، اين كلمه به كار نرفته، شايد به اين خاطر كه خلقت و مرگ را همه به خدا نسبت مى‌دهند و جاى شرك نيست، ولى ارشاد و اطعام و شفا به مردم، دارو، پزشك و غذا نسبت داده مى‌شود. لذا قرآن براى زنده‌نگاه داشتن روحيّه توحيد، كلمه‌ى «هو» را بكار برد، يعنى همه‌ى كارها بدست اوست).

20- يكى از فلسفه‌هاى عبادت، تشكّر از خداوند است. (ابراهيم به عمو و قوم خود فرمود: «ما تَعْبُدُونَ» چه چيزى را مى‌پرستيد؟ گفتند: بت. حضرت ابراهيم در اين آيات، فلسفه‌ى عبادت خدا را بيان مى‌كند). «خَلَقَنِي‌- يَهْدِينِ‌- يُطْعِمُنِي‌- يَسْقِينِ‌- يَشْفِينِ‌- يُمِيتُنِي ثُمَّ يُحْيِينِ»

21- هيچ كس از الطاف الهى بى نياز نيست. أَطْمَعُ أَنْ يَغْفِرَ ... در جايى كه حضرت ابراهيم خليل‌اللّه خود را نيازمند مغفرت الهى بداند، تكليف ما روشن است.

22- عفو الهى، فضل اوست نه استحقاق ما. «أَطْمَعُ» آرى، به اعمال خود تكيه‌

جلد 6 - صفحه 330

نكنيم، زيرا ابراهيم نيز به عفو الهى چشم دوخته، نه پاداش كار خود.

23- اميد و رجا، يك ارزش است. «أَطْمَعُ»

24- ربوبيّت خداوند سبب دلبستگى به عفو و مغفرت اوست. رَبَّ الْعالَمِينَ‌ ... أَطْمَعُ أَنْ يَغْفِرَ لِي‌

25- طلب مغفرت، شيوه‌ى انبياست. «يَغْفِرَ لِي»

26- اگر لطف خاصّ او نباشد، انسان در هر مرحله‌اى باشد جايزالخطا است. «خَطِيئَتِي»

27- جلوه‌ى مبدء و معاد در كلام انبيا آشكار است. خَلَقَنِي‌ ... يَوْمَ الدِّينِ‌

28- نيازهاى مادّى و معنوى انسان از آغاز تا پايان زندگى، به دست خداوند است. خَلَقَنِي‌ ... يَوْمَ الدِّينِ‌

بنام خدا

با سلام

آرزوی قبولی طاعات و عبادات شما راسخونی محترم و همه راسخونی ها و همه مردم و خصوصا مسلمانان عزیز را در این ماه مهمانی از درگاه ایزد منان داریم.تشکر و سپاسگزاریم از اینکه برای بیان آیه مورد نظر و دلخواهتان وقت گذاشتید و نکته ها و پیامهای آیه را هم ارسال نمودید.اجرتان با صاحب این ماه و این سفره گسترده.

با تشکر و احترام

بنام خدا

سلام راسخونی قدیمی

ضمن تشکر از همراهی و حضور شما همراه قدیمی،قبولی طاعات و عبادات شما را از درگاه ایزد منان خواهانم.بخشی از پیامهای این آیه بشرح زیر است:

پیام ها

1- هدايتِ ويژه الهى، براى مؤمنان واقعى تضمين شده است. «هُدىً مِنْ رَبِّهِمْ»

2- ايمان وتقوا، انسان را به فلاح ورستگارى مى‌رساند. «لِلْمُتَّقِينَ، يُؤْمِنُونَ، الْمُفْلِحُونَ»

بنام خدا

سلام به همه عزیزان راسخونی

یکی از آیاتی خوبی که برای تفکر و تدبر در جزء نهم قرآن آمده و این روزها  مورد سوال اکثر ما میباشد آیه 94 سوره اعراف هست که در باره سختی ها و شداید مطالبی را بشرح زیر بیان نموده است:

الله ُ صَمد

لم یلد ولم یولد

رَبَّنَا لَا تُزِغْ قُلُوبَنَا بَعْدَ إِذْ هَدَيْتَنَا وَهَبْ لَنَا مِنْ لَدُنْكَ رَحْمَةً ۚ إِنَّكَ أَنْتَ الْوَهاب

پروردگارا، دلهای ما را به باطل میل مده پس از آنکه به حق هدایت فرمودی و به ما از لطف خود رحمتی عطا فرما، که تویی بسیار بخشنده (بی‌منّت).

آیه 8 سوره آل عمران

بنام خدا

با سلام

ضمن تشکر از حضور شما و ارسال آیه مورد نظرتان،بخشی از نکات و پیامهایی که برای این آیه بیان شده بشرح زیر میباشد:

اللَّهُ الصَّمَدُ «آیه 2 سوره اخلاص»

خداوندى كه مقصود همگان است.

نکته ها

«صمد» به معناى قصد كردن است. خداوند صمد است، يعنى همه موجودات در امورشان او را قصد مى‌كنند و او مقصود همگان است. چنانكه امام جواد عليه السلام در معناى «صمد» فرمود:

«سيد مصمود اليه: او بزرگى است كه موجودات به او رجوع مى‌كنند و محتاج اويند.»

پیام ها

1- توجّه تمام موجودات، خواسته يا ناخواسته به سوى اوست. «اللَّهُ الصَّمَدُ»

2- تنها او غنى است و همه به او محتاجند. «اللَّهُ الصَّمَدُ»

3- تنها خداوند است كه سزاوار قصد كردن است. «اللَّهُ الصَّمَدُ»

بنام خدا

با سلام

بخشی از نکات و پیامهای این آیه بشرح زیر میباشد:

لَمْ يَلِدْ وَ لَمْ يُولَدْ «آیه 3 سوره اخلاص»

فرزند نياورده و فرزند كسى نيست.

نکته ها

رابطه خداوند با موجودات، رابطه آفرينش است نه زايش. او موجودات را مى‌آفريند، يعنى از نيستى به هستى مى‌آورد، نه آنكه خود بزايد. زيرا نوزاد از جنس والدين و در واقع جزئى از آنهاست، در حالى كه هيچ چيز از جنس خداوند و يا جزئى از او نيست.

چون بيشتر مشركان و اهل كتاب براى خداوند فرزند قائل بودند، لذا «لَمْ يَلِدْ» كه به معناى نداشتن فرزند است، مقدّم بر «لَمْ يُولَدْ» آمده است. «1»

موجودات، نه فقط از او زاده نشوند، بلكه حتى از او خارج نشوند، آن گونه كه ميوه از گل، درخت از هسته، آب از ابر و چشمه، آتش از چوب، كلام از دهان، نوشته از قلم، بو از گل، مزه از غذا، فكر از عقل، گرما از آتش، سرما از يخ، خواب و خيال از ذهن، اندوه و شادى و بيم و اميد از دل، صادر و خارج مى‌شوند. «2»

اين آيه، هم عقيده مسيحيّت كه عيسى را فرزند خدا مى‌دانند و هم عقيده يهود كه عُزير را فرزند خدا مى‌دانستند و هم عقيده مشركان جاهلى كه فرشتگان را دختران خدا مى‌پنداشتند، رد مى‌كند.

«1». تفسير نوين.

«2». بخشى از مطالب فوق برخاسته از سخن امام حسين عليه السلام در پاسخ مردم بصره است كه از آن حضرت معناى صمد را پرسيده بودند. (تفسير نورالثقلين)

جلد 10 - صفحه 642

پیام ها

1- صَمَديّت و بى‌نيازى خداوند از همه چيز، دليل آن است كه او نياز به فرزند و والدين ندارد. «اللَّهُ الصَّمَدُ. لَمْ يَلِدْ وَ لَمْ يُولَدْ»

2- خداوند علّتى ندارد و از چيزى به وجود نيامده است. «وَ لَمْ يُولَدْ»

3- مولود، معلول است و نمى‌تواند خدا باشد. «وَ لَمْ يُولَدْ» (چگونه مسيحيان عيسى را مولود مريم، ولى باز هم او را خدا مى‌دانند؟)

نقل قول saraalighanbari1360

يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اسْتَعِينُوا بِالصَّبْرِ وَالصَّلَاةِ ۚ إِنَّ اللَّهَ مَعَ الصَّابِرِينَ ،آیه 153 سوره بقره

پیام ها

1- ايمان اگر همراه با عمل و توكّل وصبر و عبادت باشد، كاربرد بيشترى خواهد داشت. «4» «الَّذِينَ آمَنُوا اسْتَعِينُوا بِالصَّبْرِ وَ ...»

2- نماز اهرم است، بار نيست. «اسْتَعِينُوا بِالصَّبْرِ وَ الصَّلاةِ»

3- صبر ونماز، وسيله جلب حمايت‌هاى الهى هستند. «اسْتَعِينُوا بِالصَّبْرِ وَ الصَّلاةِ إِنَّ اللَّهَ مَعَ الصَّابِرِينَ»

4- اگرچه خداوند با هركس ودر هر جايى حضور دارد؛ «هُوَ مَعَكُمْ أَيْنَ ما كُنْتُمْ» «5» و لكن همراهى خدا با صابران، معناى خاصّى دارد و آن لطف، محبّت و يارى رسانى خداوند به صابران است. «إِنَّ اللَّهَ مَعَ الصَّابِرِينَ»

بنام خدا

با سلام

ضمن تشکر از ارسال آیه انتخابی شما.نکات دیگری از آیه که در برخی تفاسیر آمده بشرح زیر است: 

آثار صبر - نکته ها
1 - صبرپیشگى و برپایى نماز، توصیه و فرمان خدا به مؤمنان

یأیها الذین ءامنوا استعینوا بالصبر و الصلوة

2 - ایمان به رسالت پیامبر(ص)، در پى دارنده مشکلات و ناملایماتى براى ایمان آورندگان

یأیها الذین ءامنوا استعینوا بالصبر و الصلوة

توصیه به صبر و نماز و استعانت از آنها، پس از بیان رسالت پیامبر و مخاطب قرار دادن مؤمنان، این نکته را به مخاطبان القا مى کند که ایمان به سالت پیامبر، مستلزم مشکلات و ناملایماتى خواهد بود.

3 - پیشه ساختن صبر و اقامه نماز، دو طریق کارساز براى موفقیت و پیروزى بر مشکلات و ناملایمات راه ایمان

یأیها الذین ءامنوا استعینوا بالصبر و الصلوة

4 - صبر و نماز، عامل جلب حمایتهاى الهى است.

یأیها الذین ءامنوا استعینوا بالصبر و الصلوة

5 - خداوند یاور صبرپیشگان و مقاومان راه ایمان است.

إن اللّه مع الصبرین

6 - صبر و نماز، مددکار مؤمنان براى به یاد خدا بودن و زدودن غفلت ایشان از یاد خداوند است. *

فاذکرونى أذکرکم ... یأیها الذین ءامنوا استعینوا بالصبر و الصلوة

برداشت فوق و نیز برداشت بعدى، بیانگر وجه ارتباط میان آیه مورد بحث و آیه پیشین است; یعنى، آیه مورد بحث در حقیقت رهنمودى است براى اینکه، چگونه مى توان غفلت از یاد خدا را، از دلها زدود و روحیه سپاسگزارى در برابر خداوند را، در قلبها گنجانید.

7 - صبر و نماز دو عامل کارساز براى ایجاد روحیه سپاسگزارى به درگاه خدا و دورى از کفرورزى به او *

و اشکروا لى و لاتکفرون. یأیها الذین ءامنوا استعینوا بالصبر و الصلوة

نقل قول saraalighanbari1360

مِنْ أَجْلِ ذَٰلِكَ كَتَبْنَا عَلَىٰ بَنِي إِسْرَائِيلَ أَنَّهُ مَنْ قَتَلَ نَفْسًا بِغَيْرِ نَفْسٍ أَوْ فَسَادٍ فِي الْأَرْضِ فَكَأَنَّمَا قَتَلَ النَّاسَ جَمِيعًا وَمَنْ أَحْيَاهَا فَكَأَنَّمَا أَحْيَا النَّاسَ جَمِيعًا ۚ وَلَقَدْ جَاءَتْهُمْ رُسُلُنَا بِالْبَيِّنَاتِ ثُمَّ إِنَّ كَثِيرًا مِنْهُمْ بَعْدَ ذَٰلِكَ فِي الْأَرْضِ لَمُسْرِفُونَ

پیام ها

1- گاهى حوادث تاريخى، عامل صدور فرمان‌هاى الهى است. «مِنْ أَجْلِ ذلِكَ»

2- انسان‌ها و سرنوشتشان در طول تاريخ به هم پيوند دارند. «مِنْ أَجْلِ ذلِكَ كَتَبْنا عَلى‌ بَنِي إِسْرائِيلَ»

3- احكام الهى حكمت دارد وگزاف نيست. «مِنْ أَجْلِ ذلِكَ»

4- براى جلوگيرى از سنگدلى وپرهيز از تكرار حادثه، كيفر ومجازات لازم است. «مِنْ أَجْلِ ذلِكَ كَتَبْنا»

---

بنام خدا

با سلام

ضمن تشکر از شما راسخونی محترم برای انتخاب آیه ای که برای همیشه و خصوصا شرایط فعلی دنیا و جامعه ما بسیار نوید بخش میباشد.تفسیر آیه فوق الذکر از نظر نویسندگان تفسیر نمونه هم بشرح زیر است:

(آیه 32)- پیوند انسانها! پس از ذکر داستان فرزندان آدم یک نتیجه‏ گیرى کلى و انسانى در این آیه شده است، نخست مى ‏فرماید: «به خاطر همین موضوع بر بنى اسرائیل مقرر داشتیم که هر گاه کسى انسانى را بدون ارتکاب قتل، و بدون فساد در روى زمین به قتل برساند، چنان است که گویا همه انسانها را کشته است و کسى که انسانى را از مرگ نجات دهد گویا همه انسانها را از مرگ نجات داده است» (مِنْ أَجْلِ ذلِکَ کَتَبْنا عَلى‏ بَنِی إِسْرائِیلَ أَنَّهُ مَنْ قَتَلَ نَفْساً بِغَیْرِ نَفْسٍ أَوْ فَسادٍ فِی الْأَرْضِ فَکَأَنَّما قَتَلَ النَّاسَ جَمِیعاً وَ مَنْ أَحْیاها فَکَأَنَّما أَحْیَا النَّاسَ جَمِیعاً).

چگونه قتل یک انسان مساوى است با قتل همه انسانها و نجات یک نفر مساوى با نجات همه انسانها؟

آنچه مى‏توان گفت این است که: قرآن در این آیه یک حقیقت اجتماعى و تربیتى را بازگو مى‏ کند زیرا: کسى که دست به خون انسان بیگناهى مى‏آلاید در حقیقت چنین آمادگى را دارد که انسانهاى بیگناه دیگرى را به قتل برساند، او در حقیقت یک قاتل است و طعمه او انسان بیگناه، و مى‏دانیم تفاوتى در میان انسانهاى بیگناه از این نظر نیست، همچنین کسى که به خاطر نوع دوستى و عاطفه انسانى، دیگرى را از مرگ نجات بخشد این آمادگى را دارد که این برنامه انسانى را در مورد هر بشر دیگرى انجام دهد و با توجه به این که قرآن مى‏گوید: «فکأنّما ...»
استفاده مى‏شود که مرگ و حیات یک نفر اگر چه مساوى با مرگ و حیات اجتماع نیست اما شباهتى به آن دارد. برگزیده تفسیر نمونه، ج‏1، ص: 511

قابل توجه این که، کسى از امام صادق علیه السّلام تفسیر این آیه را پرسید، امام فرمود: منظور از «کشتن» و «نجات از مرگ» که در آیه آمده نجات از آتش سوزى یا غرقاب و مانند آن است، سپس امام سکوت کرد و بعد فرمود: تأویل اعظم و مفهوم بزرگتر آیه این است که دیگرى را دعوت به سوى راه حق یا باطل کند و او دعوتش را بپذیرد.
در پایان آیه اشاره به قانون‏ شکنى بنى اسرائیل کرده مى‏فرماید: «پیامبران ما با دلایل روشن براى ارشاد آنها آمدند ولى بسیارى از آنها قوانین الهى را در هم شکستند و راه اسراف را در پیش گرفتند» (وَ لَقَدْ جاءَتْهُمْ رُسُلُنا بِالْبَیِّناتِ ثُمَّ إِنَّ کَثِیراً مِنْهُمْ بَعْدَ ذلِکَ فِی الْأَرْضِ لَمُسْرِفُونَ).
«اسراف» در لغت، معنى وسیعى دارد که هر گونه تجاوز و تعدى از حد را شامل مى‏شود اگر چه غالبا در مورد بخششها و هزینه‏ ها و مخارج به کار مى‏رود.