امام رضا علیه السلام
أَنَّ اللّهَ عز و جل حَكيمٌ، ولا يَكونُ الحَكيمُ ولا يُوصَفُ بِالحِكمَةِ إِلّا الَّذي يَحظُرُ الفَسادَ ويَأمُرُ بِالصَّلاحِ ويَزجُرُ عَنِ الظُّلمِ ويَنهى عَنِ الفَواحِشِ، ولا يَكونُ حَظرُ الفَسادِ وَالأَمرُ بِالصَّلاحِ وَالنَّهيُ عَنِ الفَواحِشِ إِلّا بَعدَ الإِقرارِ بِاللّهِ ومَعرِفَةِ الآمِرِ وَالنَّاهي؛
...خداوند عز و جل حكيم است، و حكيم نيست و حكيمش نخوانند، مگر كسى را كه از تباهى بازدارد و به صلاح (درستى) فرا خواند و از ستم جلو گيرد و از زشتكارى ها نهى كند. و باز داشتن از تباهى و امر كردن به صلاح و نهى از زشتكارى‌ها تحقّق نمى‌پذيرد، مگر پس از اقرار به خدا و شناخت امر و نهى كننده.
علل الشرائع : ص ٢٥٢ ح ٩
