به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا به نقل از سبلانما ،درحالی که در 23 بهمن سال 57 تمام ایران غرق در جشن و شادمانی پیروزی انقلاب بود عمال باقیمانده از رژیم پهلوی در شهربانی اردبیل روزی خونین را برای این شهر رقم زدند،انچه در ظهر خونین 23 بهمن سال 57 در اردبیل گذشت را در ادامه بخوانید.
با اعلام پیروزی انقلاب در 22 بهمن سال 57، شادی همه جای کشور را فرا گرفت و آخرین عمال پهلوی هم تصمیم گرفتند شبانه از مخفیگاههای خود بگریزند.
در شامگاه 22بهمن مردم انقلابی اردبیل برای برچیدن آخرین عمال شاه پهلوی به سمت محله شاهباغی حرکت کردند تا بساط "انجمن میهن پرستان" را برچینند؛ اعضای این انجمن که به فکر فرار شبانه از شهر اردبیل بودند به سمت مردم انقلابی تیراندازی و سه تن به نام های نصرالله توفیق، رسول خلیل آبادی و شیر اوغلان شریعت را به شهادت رساندند.
صبح روز 23بهمن در حالی که مردم سراسر کشور شادمان از پیروزی انقلاب اسلامی ایران بودند در اردبیل روزی خونین رقم خورد؛ در چنین ساعاتی در اردبیل، سرهنگ آل احمد فرمانده پادگان اردبیل با برفراشتن پرچم سفید روی ادوات زرهی ارتش همبستگی ارتش با ملت را اعلام کرد و نیروهای ارتشی همگام با مردم انقلابی اردبیل به طرف میدان مجسمه(شریعتی فعلی) حرکت کردند .
در میدان شریعتی عدهای از راهپیمایان شادمان از پیروزی انقلاب جدا شده و به سمت محله شاه باغی رفتند و از آنجا به سوی "داشکسن کورپوسی"(پل ججین) و سپس به سمت بیمارستان بوعلی روانه شدند.
اجتماع راهپیمایان اردبیلی از طریق خیابان فرعی بیمارستان بوعلی به میدان شهدا( شهربانی سابق) رسید؛ نیروهای شهربانی که در طول چندین ماه تظاهرات همواره با خشونت با مردم برخورد میکردند، با دیدن صفوف راهپیمایان در اصلی قرارگاه شهربانی را بسته و تیربارها و مسلسل را بر بام قرارگاه گذاشتتند؛ مردم از نیروهای شهربانی میخواستند که تسلیم شده و اعلام همبستگی کنند.
ظهر 23 بهمن سال 57 که شد نارین قلعه (محل شهربانی اردبیل ) آبستن حوادث خونینی شد؛ نخستین جرقه با پرتاب سنگ به شیشه های خودروهای پارک شده شهرداری در محوطه نارین قلعه آغاز شد.
ماموران شهربانی با گشودن آتش مسلسل به روی اجتماع کنندگان گروهی از مردم را به گروگان گرفتند و به داخل ساختمان شهربانی بردند؛ با آغاز تیراندازی پرسنل شهربانی صفی از جنازهها خونین روی زمین افتاد این وقایع در حالی رخ می داد که در خیابان های اصلی شهراردبیل مردم و نظامیان مشغول شادمانی بودند و از جنگ تمام عیاری که در میدان شهدا جریان داشت بیخبر بودند.
درگیری حدود سه ساعت ادامه داشت، تعداد شهدا و مجروحین قابل شمارش نبود و جنازه ها همچنان در وسط میدان و در گوشه و کنار شهربانی در محوطعه شهربانی روی زمین مانده بودند؛ شعله ور شدن دود و اتش و اوج گرفتن رگبار مسلل از محوطه نارین قلعه به تدریج مردم خیابان های اطراف را متوجه حوادث میدان شهدا کرد.
ساعت 12 ظهر بود که یکی از ادوات زرهی به حمایت مردم می آید و با گلوله توپ راه را برای ورود مردم به شهربانی می گشاید حالا دیگر پرسنل شهربانی به آخر خط رسیده اند و سرانجام هم با مداخله ارتش و توپی که پرتاب می شود ساختمان شهربانی به تصرف درمی آید.
مردم خشمگین ساختمان شهربانی را به آتش کشیدند آتش از گوشه کنار ساختمان شهربانی زبانه می کشید صدای رگبار مسلسل ها لحظه ای قطع نمی شد، در این حال برخی از پرسنل با در اوردن نظامی قصد داشتند در ازدحام جمعیت به نحوی از محل حادثه بگریزند.
حمید اسدزاده، میرحسین لوحی، خداشیرین اصلانی، عباسعلی محبی، منصور افخمی، عباسعلی مراد ماهی، سلامالله بخشایش، یحیی نجفی، مصطفی پنده، توفیق نصراللهزاده، احمد پوررضا، نادر یسری، بخشعلی پورسیف، محبعلی قاسمی، بابالله جاهد، علیمیرزا آدیگوزلزاده، حاجیآقا جزایری، حسنعلی خسروی، ابراهیم رمضانی، علی رهبان، علی علیوند، سیدمرحمت قبادی و زلفعلی قنبری لاهرود شهدایی هستند که در 23 بهمن سال 57 در اردبیل به شهادت رسیدند.
برخی از شاهدان عینی قتل عام خونین در ظهر 23 بهمن 57 می گویند: قراین چنین حکم می کند که اگر پرسنل شهربانی به مانند پرسنل ارتش پرچم برافراشته و به صفوف راهپیمایان ملحق می شد، واقعه 23 بهمن اردبیل به آن صورتی که اتفاق افتاد روی نمی داد.
احمد جباری مقدم درباره این حادثه دیدگاهی متفاوت داشته و این چنین گفته است: صبح 23 بهمن را دقیقا به خاطر دارم؛ زره پوش های ارتش به نشانه اعلام همبستگی و شرکت در جشن پیروزی از پادگان اردبیل بیرون آمده و در خیابان ها بودند ...
پس از طی چندتا خیابان در منطقه نارین قلعه ماموران شهربانی در حالی که تیر هوایی شلیک می کردند به علامت پیروزی و اعلام همبستگی برای مردم دست تکان می دادند ناگهان عده ای که چندان آشنا نبودند و قطعا از عناصر انقلابی نبودند کم کم شروع به فحاشی و سپس سردادن شعار "قاتلری ایستیروک" (قاتلان را می خواهیم) و این آغاز یک درگیری خونین شد
۲۳ بهمن ۱۳۵۷ خونینترین روز تاریخ مبارزات مردم لرستان، بهویژه شهر خرمآباد است که در این روز برای فتح آخرین سنگرهای حکومت پهلوی، شهر یکپارچه در دود و آتش فرورفت.
به گزارش خبرگزاری تسنیم از خرمآباد، 23 بهمن 1357 خونینترین روز تاریخ مبارزات مردم لرستان، بهویژه شهر خرمآباد است. در این روز برای فتح آخرین سنگرهای حکومت پهلوی، شهر یکپارچه در دود و آتش فرورفت.
دهها تن جان باختند و یا زخمی شدند. با فتح ژاندارمری هزاران سلاح به دست مردم افتاد. رخدادهای این روز ابعاد گستردهای دارد. خبرنگاران حاضر درصحنه، گزارشهایی تهیهکردهاند که تصویر کلی وقایع را روشن میکند.
در گزارش خبرنگار کیهان آمده است: «پس از تصرف قرارگاه شهربانی استان، همه کلانتریهای خرمآباد توسط مردم تصرف و اموال و مهمات شهربانی ضبط شد. مردم پس از اعدام انقلابی سروان محمدعلی قهرمانی، معاون گارد شهربانی که در چند ماه گذشته مرتکب فجایع فراوانی شده بود، برای تصرف ژاندارمری بهطرف این محل رفتند. بعد از 6 ساعت زد و خورد بین مردم مسلح و افراد ژاندارمری، ستاد تصرف و افراد تسلیم شدند. در این نبرد عشایر مسلح خرمآباد به کمک مردم آمدند و اموال و مهمات ژاندارمری از طرف مردم به غنیمت گرفته شد.
شهر خرمآباد به آتش و خون کشیده شد
زندانیان خرمآباد بهوسیله مردم آزاد شدند و خانه رئیس شهربانی به تصرف مردم درآمد. رئیس شهربانی هماکنون متواری است. تیپ 84 خرمآباد هم با ملت ایران اعلام همبستگی کرد و فرمانده آن اظهار داشت: تمامی ما در خدمت مردم هستیم.»(1)
گزارش خبرنگار اطلاعات، مفصلتر است و ابعاد دیگری از رخدادهای این روز را نشان میدهد: «شهر خرمآباد به آتش و خون کشیده شد و دهها کشته و صدها مجروح بهجا گذاشت. ساعت 9:30 دقیقه دیروز شهربانی خرمآباد به تصرف مردم درآمد و درهای زندان به روی زندانیان گشوده شد و صدها زندانی، زندان را ترک کردند. گروهی از جوانان که اسلحه و مهمات شهربانی را به دست آورده بودند، با خودروهای شهربانی به خیابان آمدند. در جریان حمله به شهربانی، دو اتومبیل نیز به آتش کشیده شد. سیل خروشان جمعیت، سپس بهسوی سازمان امنیت خرمآباد به راه افتاد و برای تماشای مردم دربهای ساواک را باز کردند. در این لحظه گروهی به ساختمان هنگ ژاندارمری خرمآباد که فاصله کمی با ساواک دارد، حمله بردند و با شکستن درب اسلحهخانه اسلحهها را بیرون آوردند و بین مردم توزیع کردند.
در پی حمله مردم به ژاندارمری، مأموران ژاندارمری شروع به تیراندازی کردند و در این تیراندازیها عده زیادی از دو طرف کشته شدند. تلفات این برخورد خونین بسیار سنگین است و اجساد آنان در سردخانه شیر و خورشید سرخ خرمآباد نگهداری میشود. اتاقهای بیمارستان شیر و خورشید سرخ نیز مملو از زخمیها است که شمار آنها صد نفر است.
آمار شهدا از 23 تا 50 نفر اعلام شد
ستاد عملیات پزشکی خرمآباد با تمام نیرو به کمک آسیب دیدگان شتافت و مردم وسایل لازم پزشکی را به بیمارستان حمل کردند. تمام دانشآموزان پادگان 104 خرمآباد نیز همراه گروه زیادی از مردم، کنترل بیمارستان را به دست گرفتند. ساعت 2 بعدازظهر هنگ ژاندارمری به دست مردم افتاد و افراد آن گریختند.
ساختمان هنگ ژاندارمری به آتش کشیده شد و در پی آن عدهای نیز ساختمان شهربانی را آتش زدند. دهها اتومبیل نیز طعمه آتش شد.»(2)
آمار تلفات این روز، بهویژه در گزارشهای اولیه، متفاوت است. شهدا را از 23 تا 50 نفر و زخمیها را از 100 تا 400 نفر نوشتهاند.(3)
متأسفانه به دلایل گوناگون، نهادهای مسئول نیز گزارش دقیقی از آمار تلفات این روز منتشر نکردهاند. بااینهمه بر پایه آنچه که در دست است، شمار شهیدان 23 بهمن خرمآباد به شرح زیر است: 1- علیمحمد دلفانی، 2- اسدالله رعیت، 3- عصمت الله نیکپی، 4- رضا گودرزی، 5- شاه مراد نوکر مراد، 6- رستم رضایی، 7- محمدرضا بسطامی، 8- ماشاءالله رباط نمکی، 9- حشمتالله بیرانوند، 10- محمدرضا جهانگیری، 11- طاهر بارانی بیرانوند، 12- حسن سوری، 13- قدرت الله علی دادی، 14- علی دهقان، 15- پاپی جمعه سپهوند، 16- بیک مراد کوتاهی، 17- غلام احمدی تبار، 18- محمدجواد عزیزی، 19- قاسم جودکی، 20- یدالله مرادی، 21- الله مراد شیرزادی موحد، 22- علی عزیزی، 23- احمدعلی نجفی فرداد، 24- محمد بیرانوند، 25- محمد کریم مرادی فرد و... (4)
این افراد بیشتر دانشآموز، جوانان انقلابی و عشایر مسلحی بودند که به یاری انقلابیون شهر آمدند و بهطور عمده از میان طبقه متوسط به پایین جامعه برخاسته بودند. افزون بر خرمآباد، در دیگر نقاط لرستان چون کوهدشت، پلدختر، نورآباد، الشتر، چغلوندی، زاغه، پاپی، دورود، الیگودرز، ازنا، بروجرد و اشترنیان، درگیریهای همانندی در شب 22 بهمن تا 23 بهمن روی داد که در بیشتر موارد پاسگاه ژاندارمری، کلانتریها و دیگر اماکن امنیتی، انتظامی به تصرف مردم درآمدند.
مردم لرستان سرنوشت خویش را به دست گرفتند
چنانکه خبرنگار کیهان از بروجرد مینویسد: «مردم بروجرد به ژاندارمری این شهر حمله کردند و پس از تیراندازی و درگیری که منجر به مجروح شدن بیش از 11 نفر گردید، سرانجام ژاندارمری به تصرف مردم درآمد. در این برخورد، دو دستگاه خودرو و قسمتی از ساختمان ژاندارمری به آتش کشیده شد و مهمات و اسلحه موجود در اسلحهخانه ژاندارمری به دست مردم افتاد.
فرمانده ژاندارمری، معاون فرمانده و 2 تن از گروهبانان جزو مجروحان هستند...»(5) و بدین ترتیب مردم خرمآباد و دیگر شهرهای لرستان، هم چون سراسر ایران سرنوشت خویش را به دست گرفتند.
منابع: سایت اطلاع رسانی انقلاب اسلامی 1-نک، پیشین، 24 بهمن 57، ص 7 [کیهان]. 2- اطلاعات، 24 بهمن 57، ص 3. 3- کیهان، 24 بهمن 57، ص 7؛ اطلاعات، 24 بهمن 57، ص 3. 4- نک، کیهان، 29 بهمن 57، ص 11؛ عطر شهادت (3)، صص 1-8؛ استانداری، پیشین، ص 101-102. 5- کیهان، 24 بهمن 57، ص 7؛ اطلاعات، 25 بهمن 57، ص 3.
انتهای پیام/ج
.
انتهای پیام/