امام علی علیه السلام
لمّا سئل عن قول اللّه تعالى: «أَلاَ إِنَّ أَوْلِيَآءَ اللَّهِ لاَخَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لاَ هُمْ يَحْزَنُونَ» فَقيلَ مَن هؤلاءِ؟ هُم قَومٌ أخلَصوا للّهِ تعالى في عِبادَتِهِ وَنَظَروا إلى باطِنِ الدُّنيا حِينَ نَظَرَ النّاسُ إلى ظاهِرِها فعَرَفوا آجِلَها حِينَ غَرَّ النّاسُ سِواهُم بِعاجِلِها، فتَرَكوا مِنها ماعَلِموا أنّهُ سَيَترُكُهُم، وأماتُوا مِنها ما عَلِموا أنّهُ سيُميتُهُم.
در پاسخ به اينكه منظور از دوستان خدا در سخن خداى تعالى: «آگاه باشيد كه به يقين، دوستان و نزديكان خدا، نه بيمى [در آخرت]بر آنان مى‌رود و نه اندوهى خواهند داشت»: آنان، مردمى‌اند كه در عبادت خداوند متعال اخلاص مى‌ورزند و چون مردمْ ظاهر دنيا را مى‌بينند، آنان باطن دنيا را مشاهده مى‌كنند،پس، آينده آن را شناختند، در حالى كه ديگر مردم، فريفته امروز آن‌اند. پس از دنيا آنچه را كه مى‌دانند به زودى آنان را ترك مى‌كند، ترك كردند و آنچه از آن را كه مى‌دانند به زودى آنان را مى‌ميرانَد، ميراندند.
بحارالأنوار : ٦٩ / ٣١٩ / ٣٥
