امام علی (ع) همواره فرماندهان خود را به توجه به سربازان و تکریم آنها امر کرده و در این راستا ۵ مهم توصیه به مالک اشتر مطرح کردند.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی حج، امام علی (ع) در سال ۳۸ هجری پس از انتصاب مالک اشتر به فرمانداری مصر در نامه‌ای به او ضمن بیان اصول حکومت، با دقت ویژه‌ای مالک را به توجه به سربازان از منظر مالی، روحی، تأمین تجهیزات و ابراز، مهر و عطوفت با آنان توصیه می‌کند.
امام خطاب به مالک می‌فرماید: «برگزیده‌ترین فرماندهان سپاه تو، کسی است که از همه بیشتر به سربازان کمک رساند و از امکانات مالی خود بیشتر در اختیارشان گذارده باشد تا در نبرد با دشمن، سربازان اسلام تنها به یک چیز بیندیشند. همانا مهربانی تو نسبت به سربازان، دل‌هایشان را به سوی تو می‌کشاند...».
آرزوهای سپاهیان را بر آور، همواره از آنان ستایش و خواسته‌های معقولشان را اجابت کن
«پس از آن آرزوهای سپاهیان را بر آور و همواره از آنان ستایش کن و کارهای مهمی که انجام داده‌اند بر شمار، زیرا یادآوری کارهای ارزشمند آنان، شجاعان را بر می‌انگیزد و ترسوها را به تلاش وا می‌دارد...».
امام علی (ع) در نامه‌اش به مالک ۵ توصیه مهم درباره سرباز به مالک اشتر بیان می‌کند که عبارتند از : «عنایت ویژه فرماندهان نسبت به سربازان»، « توجه به حل مشکلات مالی سربازان و خانواده آنان»، «مهربانی و محبت به سربازان»، «اجابت خواسته‌های معقول و مشروع سربازان» و «ستایش و اکرام و تشویق سربازان موفق».
ضرورت تلاش برای آماده نگه‌داشتن سرباز و توصیه وحدت به سربازان
حضرت در سخنان دیگری آمادگی سربازان برای نبرد را یکی از امور واجب در امت اسلام بیان می‌کنند که این امر نشانه نیاز جامعه به این قشر است و غفلت سرباز را سبب فروپاشی سپاه و شکست بیان می‌کند، تا جایی که در این زمینه توصیه می‌کنند که سرباز در میدان باید کم بخوابد زیرا بقای جامعه بسته هوشیاری و بیداری سرباز است.
نکته دیگری که در این گفتار امیر‌المؤمنین (ع) بیان شده موضوع وحدت و همدلی و در کنار هم بودن سربازان است که ثمره آن نظم و وحدت و نهایتاً پیروزی نصرت است.
ایشان در نامه ۱۱ نهج‌البلاغه صفحه ۴۹۳ می‌فرماید: «با هم فرود آیید و هرگاه کوچ می‌کنید همه با هم کوچ کنید و چون تاریکی شب شما را پوشاند نیزه‌داران را پیرامون لشکر بگمارید و نخوابید مگر اندک، چونان آب در دهان چرخاندن و بیرون ریختن».
تجلیل امام علی (ع) از سربازان کوفه برای مقاومت در برابر تهاجم شورشیان
موضوع تکریم از سربازان بارها توسط مولا علی (ع) انجام شده است به عنوان مثال در سال ۳۶ هجری، شورشیان بصره به کوفه هجوم آوردند و لشکر بصره دربرابر این تهاجم به خوبی مقاومت کرد و نهایتاً پیروز شد. امام پس از این پیروزی نامه‌ای محبت‌آمیز خطاب به سربازان و مجاهدان نوشته ضمن قدر‌دانی و تشویق آنان در حق سربازان اسلام دعای خیر کردند. امام فرمودند: «خداوند شما مردم کوفه را از سوی اهل بیت پیامبر (ص) پاداش نیکو دهد، بهترین پاداشی که به بندگان فرمانبردار و سپاس‌گزاران نعمتش عطا می‌فرماید، زیرا شما دعوت ما را شنیدید و اطاعت کردید، به جنگ فرا خوانده شدید و بسیج گشتید».
سرباز باید همیشه و هر لحظه آماده جهاد و دفاع باشد و لحظه‌ای غفلت نکند، چنانکه آن حضرت خود بعنوان سربازی فداکار و آماده نبرد لحظه‌ای از پا ننشست چنانکه فرمود: «سوگند به جان خودم در مبارزه با مخالفان حق و آنان که در گمراهی و فساد غوطه‌ورند یک لحظه مدارا و سستی نمی‌کنم».
اهمیت رفع شبهات سربازان و اقناع آنان به جای استفاده از زور
رفع شک و شبه از دل سرباز از دیگر موضوعاتی است که امر مؤمنان به آن بسیار اهمیت می‌داد و همواره به فرماندهان سپاهش توصیه می‌کرد که اگر سرباز یا سربازانی دچار شک و شبهه شدند به جای استفاده از زور آنها را قانع کنند، زیرا در غیر این صورت آن شک سبب می‌شود که سرباز به خوبی در میدان نبرد ظاهر نشود.
در فرازهای ۱۳۰ و ۱۳۱ از نامه ۵۳ نهج‌البلاغه آمده است ابو برده هنگامی که علی علیه‌السلام را مقابل افرادی مانند عایشه، طلحه و زبیر دید دچار تزلزل شد از این رو بر باطل بودن کشتگان دشمن در جنگ جمل شک کرد. حضرت شخصاً به بیان استدلال به این سرباز پرداخت و در پایان به او گفت: آیا هنوز تردید داری و ابو برده به حقانیت راه امام اذعان کرد. امام همچنین گاهی سربازان را برای گرفتن پاسخ سؤالات و شبهاتشان به بزرگانی مانند جناب عمار یاسر ارجاع می‌دادند.
حزن امام، هنگامی که سربازانش در راه خدا به شهادت می‌رسیدند
امام علی (ع) همواره در جنگ‌ها بر شهادت سربازان اندوهگین می‌شدند و خود را از عزاداران آنها می‌دانستند. در جنگ صفین آن حضرت در حالی که شمشیر به دست داشت خطبه‌ای در وصف سربازان رشیدش قرائت کرد.
«کجایند آن برادرانم که راه را به حقیقت طی کردند و بر اساس حق از دنیا گذشتند. عمار، ابن تیهان و ذوالشهادتین کجا هستند و کجایند نظیر آنان از برادرانشان که بر جانبازی پیمان بستند و سرهای پاکشان برای تبهکاران فرستاده شد. آه بر آن برادرانم که قرآن را تلاوت کرده آن را استوار داشتند، واجبات را اندیشه نموده، برپا کردند، سنت را زنده نمودند و بدعت را می‌راندند. به جهاد دعوت شدند اجابت کردند، به پیشوا اعتماد نموده تابع شدند...».
