امام حسن عسکری (ع):
یَأْتِی عُلَمَاءُ شِیعَتِنَا اَلْقَوَّامُونَ بِضُعَفَاءِ مُحِبِّینَا وَ أَهْلِ وَلاَیَتِنَا یَوْمَ اَلْقِیَامَةِ وَ اَلْأَنْوَارُ تَسْطَعُ مِنْ تِیجَانِهِمْ عَلَی رَأْسِ کُلِّ وَاحِدٍ مِنْهُمْ تَاجُ بَهَاءٍ قَدِ اِنْبَثَّتْ تِلْکَ اَلْأَنْوَارُ فِی عَرَصَاتِ اَلْقِیَامَةِ وَ دُورِهَا مَسِیرَةَ ثَلاَثِمِائَةِ أَلْفِ سَنَةٍ فَشُعَاعُ تِیجَانِهِمْ یَنْبَثُّ فِیهَا کُلِّهَا.
روز قیامت علمای شیعۀ ما که عهده‌دار محبّین و اهل ولایت ناتوان ما می‌باشند، در حالی پا در آن ساحت گذارند که نور از تاج سرشان می‌تابد، و بر سر هر کدام تاجی زیباست، و این انوار در تمام عرصه و سرای قیامت تا مسیر سیصد هزار سال پخش می‌شود، و پرتو نور آن تاجها، تمام صحنۀ قیامت را در بر می‌گیرد.
تفسیر الإمام العسکری - علیه السلام -، ص ۳۴۵، ح ۲۲۶
