پس از آن‌که یک گردشگر ژاپنی هفت ماه برای بازدید از ویرانه‌های «ماچوپیچو» در «پرو» انتظار کشید، مسوولان این کشور در نهایت این مکان تاریخی را به روی این گردشگر باز کردند.
به گزارش ایسنا و به نقل از گاردین، یک گردشگر ژاپنی که به دلیل گسترش ویروس کرونا در کشور «پرو» گیر افتاده و هفت ماه برای بازدید از مشهورترین مکان تاریخی این کشور یعنی «ماچوپیچو» انتظار کشیده بود درحالی موفق به بازدید از این مکان تاریخی شد که مسوولان این کشور فقط اجازه ورود این گردشگر ژاپنی به «ماچوپیچو» را صادر کردند.
ورود «یسی تاکایاما» به «ماچوپیچو» به لطف درخواست ویژه‌ای بود که او ارسال کرده بود.
وزیر فرهنگ «پرو» در جریان یک کنفرانس خبری آنلاین بیان کرد: «او با رویای ورود به «ماچوپیچو» به «پرو» سفر کرده بود... بنابراین این گردشگر ژاپنی با مسوول نگهداری از این مکان تاریخی وارد ویرانه‌ها شد و پیش از بازگشتن به کشورش توانست از این مکان بازدید کند.»
کشور «پرو» تاکنون ۳۳,۳۰۵ مورد مرگ در ارتباط با ویروس کرونا به ثبت رسانده است. پروازهای بین‌المللی این کشور اخیرا فقط به هفت کشور آمریکای لاتین از سرگرفته شد.
«تاکایاما» که بلیتش را از ماه مارس خریداری کرده بود روز شنبه وارد مکان تاریخی شد که بیش از ۵۰۰ سال پیش ساخته شده است و به نخستین بازدیدکننده‌ای تبدیل شد که در هفت ماه گذشته اجازه قدم زدن در «ماچوپیچو» را داشته است.
برنامه اصلی این گردشگر این بود که فقط به مدت چند روز برای بازدید از «ماچوپیچو» در «پرو» بماند.
به گفته وزیر فرهنگ این کشور، «ماچوپیچو» در ماه مارس به روی گردشگران داخلی و خارجی باز خواهد شد.
با بازگشایی این مکان تاریخی فقط ۳۰ درصد از ظرفیت همیشگی آن برای بازدید به‌کار گرفته خواهد شد.
«ماچوپیچو» که از آن به عنوان شهر گمشده «اینکا»ها نام برده می‌شود، حدود سال ۱۴۵۰ میلادی در ارتفاعات امپراتوری اینکاها ساخته شد. این دژ در ۵۰ مایلی «کوسکو» پایتخت اینکاها قرار دارد و به همین دلیل هرگز مانند سایر شهرهای اینکاها پیدا و ویران نشده است.
در بیست‌وچهارم ژوئیه ۱۹۱۱ میلادی، «ماچوپیچو» به وسیله «هیرام بینگام»، تاریخ‌شناس آمریکایی در یک سخنرانی در دانشگاه ییل به دنیای غرب معرفی شد. او به‌وسیله راهنمایی محلی‌هایی که گه‌گاه به سایت مراجعه می‌کردند به آن‌جا هدایت شد.
«ماچوپیچو» به عنوان میراث جهانی یونسکو در سال ۱۹۸۳ میلادی به ثبت رسید و به عنوان یک شاهکار خالص معماری و نشانه‌ای منحصربه‌فرد از تمدن اینکاها شناخته شد.
