آستان مقدس امامزاده ابا محمد ابراهیم (علیه السلام) ـ بیاضه

نسب این امامزاده شریف بنا به اعتقاد اهالی و بزرگان محل به امام موسی الکاظم (علیه السلام) می رسد. امامزاده ابومحمد ابراهیم بن عبدالله ابن موسی بن جعفر (علیه السلام) که برادرزاده امام رضا (علیه السلام) می باشد و نیز از امامزادگان واجب التعظیمی است که در معیّت 12673 نفر از امامزادگان و سادات علوی و هاشمی از مدینه به مقصد خراسان وارد ایران شدند. در ایران با توجه به ظلم دستگاه عباسیان که در تمام نقاط ایران حاکم بود امامزادگان به گروه های متعدد تقسیم شده و از راه های مختلف مقصد خراسان را در پیش گرفتند. هر گروه تحت فرماندهی یکی از امامزادگان و سادات ارشد بود؛ اما گروهی که از طریق بیابانک راهی خراسان شدند، زعامت و فرماندهی ایشان با شخص فرمانده کل، شاهزاده ابامحمد ابراهیم بود. دشمنان اهل بیت که حضور خاندان پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) را در ایران، آسیبی برای حکومت می دانستند به کاروانهای سادات حمله ور شده و ایشان را متفرق ساختند و لذا هر یک مسیری را برای طوس برگزیدند تا اینکه توسط دستگاه حاکمه شناسایی و تحت تعقیب قرار گرفتند. کاروان امامزاده ابا محمد ابراهیم (علیه السلام) بر اساس اسناد موجود، در جرمق (محل فعلی روستای گرمه) با مأمورین درگیر شده و تعداد زیادی از امامزادگان شهید و مجروح شدند و سرانجام حضرت ابومحمد ابراهیم (علیه السلام) فرمان متواری شدن به علویان داد و خود نیز در حالیکه در اثر حملات عدیده دشمن سخت مجروح شده بود مصلحت به ترک صحنه درگیری دانسته و از طریق کوهستان وارد نیستان بیاضه شدند. جوانی از اهالی روستا ایشان را با خود به روستا می آورد؛ اما خانواده آن جوان به دلیل ترس از دستگاه حکومت از پذیرفتن آن حضرت خوداری می کند. حضرت امامزاده را پیرزنی برای مداوا به رسم میهمانی به خانه خود برده و آشی تهیه کرده و آن را با زهری که توسط مأمورین حکومت به او می دهند، آلوده می کند و حضرت را مسموم می نماید. هنگامی که امامزاده مظلوم متوجه خیانت میزبان خویش شده و خود را در آستانه شهادت دید نامه ای از شرح حال خود و عاقبت کار خویش به مادرش، تاج نسب خاتون نوشته و از مادر خویش خداحافظی نموده آن را به گردن اسب با وفای خود بسته و آن حیوان نجیب و با هوش را فرمان حرکت داده به سمت مدینه فرستادند و خود به فیض عظمای شهادت رسیدند و در محلی که هم اکنون بقعه و بارگاه و صحن و رواق آن حضرت است به خاک سپرده شدند؛ اما مرکب با وفای آن حضرت راه مدینه را در پیش گرفت و با عنایت و هدایت الهی، دست خط امامزاده شهید را به مادر مکرمه اش رساند. مادر امامزاده (تاج نسب خاتون) پس از رسیدن این خبر جانسوز به اتفاق همراهان و برادر خود، که دایی حضرت امامزاده است به بیاضه می آیند و پس اقامه عزای شاهزاده ابو محمد ابراهیم، ایشان در قریه بیاضه سکونت گزیده که سادات هاشمی بر اساس مدارک مسجل با حضرت امامزاده نسبت دایی زادگی داشته و به همین سبب در این روستا سکونت و مجاورت گزیده و به صورت آبا و اجدادی افتخار خدمتگزاری بقعه مبارکه و روضه منوره امامزاده را اختیار نموده اند.

شهادت امامزاده ابامحمد (علیه السلام) به روایت معتمدین شهر به سال 203 هـ.ق می رسد و این نقل قول قدمت و پیشنه این بنا را به 950 سال پیش می رساند. این زیارتگاه مورد توجه مردم و اهالی روستاي بیاضه و شهرستان می باشد.

آستان امامزاده ابا محمد ابراهیم (علیه السلام) در شهرستان خور و بیابانک، بخش مرکزی، روستای بیاضه (55 کیلومتری شهر خور و 470 کیلومتری اصفهان) واقع شده است. مساحت تقریبی زیر بناي این زیارتگاه 850 متر مربع می باشد و مساحت صحن زیارتگاه به 200/12 متر می رسد. این ساختمان و بنا طی دوران مختلف، بازسازي و مرمت گردیده و به مرور زمان اطراف حرم، زائرسراها و سالن اجتماعات در زمان بعد از انقلاب شکوهمند اسلامی ایران ساخته شده است. گنبدي کاشیکاري شده که ارتفاع آن از سقف حدود 15 متر می باشد روي بقعه قرار گرفته است. در داخل حرم ضریحی مطلا به ابعاد 2×3 متر روی مزار امامزاده قرار گرفته است. تزیینات داخل حرم فاقد کاشیکاري، آینه کاري و یا گچ بري می باشد.