چرا به سخنان امام حسین علیه السلام گوش نسپردند؟

لقمه حرام باعث می شود که انسان در برابر امام عصر خویش بایستد و بجنگد. همچنان که در واقعه عاشورا چنین شد.

۱۱ شهریور ۱۳۹۹ 14 64.7 KB 0 0

چرا به سخنان امام حسین علیه السلام گوش نسپردند؟

اعمال انسان از خوراكي های و لقمه هایی که می خورد ساخته مي شود بنابراین اگر آدمى از خوردني هاى پاك بخورد موجب اعمال صالح می شود و اگر از خوردني هاى حرام و ناپاك بخورد نمي تواند اعمال صالح و نيك به جاى آورد، بلكه به سوى كارهاى ناپسند و بد گرايش پيدا مي كند و گاه بدانجا می رسد که در برابر امام عصر خود قرار می گیرد و سر ناسازگاری و جنگ را می گشاید چنان كه در تاریخ می بینیم حسین بن علی علیه السلام لقمه حرام را سبب گوش نسپردن به سخنان حضرتش و عمل نکردن به فرامین وی برمی شمرد. نقل می کنند:

هنگامى كه ابن سعد اصحاب خود را براى كارزار با امام حسين علیه السلام آماده و هر كدام را به جاى خود مرتب و منظم كرد و پرچم ‏ها را در موضع خود جایگزين نمود و گروه راست و چپ لشكر را برقرار كرد به افرادى كه در قلب لشكر بودند، گفت: شما در جاى خود ثابت باشيد. سپس از هر طرفى امام حسين علیه السلام را احاطه كردند و مانند حلقه در اطراف آن حضرت گرد آمدند. امام حسين عليه السلام خارج شد و نزد آن گروه خونخوار آمد و از آنان خواست تا ساكت شوند، ولى ايشان ساكت نشدند كار به جایى رسيد كه امام به آنان فرمود:

«واى بر شما! چه مانعى دارد كه ساكت شويد و سخن مرا گوش كنيد؟ جز اين نيست كه من شما را به راه هدايت دعوت مي كنم، كسى كه از من اطاعت كند هدايت مى ‏شود و كسى كه نافرمانى نمايد هلاك و كافر خواهد شد. شما امر مرا اطاعت نمى ‏كنيد، گوش به سخن من نمي دهيد. زيرا شكم ‏هاى شما از حرام پر شده و به قلب‏ هاى شما مهر (قساوت) زده شده است: واى بر شما! آيا ساكت نمى ‏شويد؟ آيا نمى ‏شنويد؟»

لشكر ابن سعد يكديگر را ملامت كردند و گفتند به سخن حسين توجه كنيد.

سپس امام حسين عليه السلام برخاست و فرمود: «اى گروه ستم كيش هلاك و نابود شويد، آيا جا دارد شما در حالى كه متحير و سرگردان بوديد ما را به فريادرسى خود دعوت كنيد و ما آماده شويم و اكنون شمشير براى گردن هاى ما بكشيد و آتش فتنه ‏اى را كه دشمنان ما و دشمنان شما بر افروختند به رخ ما بيفروزيد؟ شما همگی دشمن دوستان خود شديد و دستى بر ضد ايشان و به نفع دشمنان از آستين در آورديد، بدون عدالتى كه آنان بين شما رواج دهند و بدون آرزویى كه به وسيله آنان براى شما برآورده شود مگر آن مال‏ حرامى دنيوى كه به شما رساندند و زندگى پستى كه شما در آن طمع كرده‏ايد، بدون اينكه از ما بدعتى سر زده باشد، يا سستى راى از ما ديده شده باشد. پس چرا واى بر شما نباشد كه ما را نپسنديديد و ما را تنها نهاديد و براى هلاكت مجهز شديد در صورتى كه كسى به جهت ما بر شما شمشير نكشيده است و در جهاد با دشمنان نترسیده بوديد و هنوز امر خلافت دشمنان مستحكم نشده بود».[1]

آری اسلام نسبت به رزقِ حلال اهميّت ویژه ای داده و مسلمانان را نسبت به آن تشويق نموده و از خوردن لقمه‏ حرام‏ نهى كرده است چرا که غذاى حرام زندگى انسان را تاريك می کند و غفلت از لقمه حرام گاه عواقب جبران ناپذيرى دارد همانطور که دشمنان امام حسین علیه السلام با اینکه ادعای مسلمانی داشتند ولی در برابر برترین مسلمان عصر خود ایستادند و گوش به سخنان و فرامین او ندادند، او را قربانی امیال و غفلت های خود کردند و اهل بیت او را به اسارت بردند.

در این زمان نیز باید مراقب بود و پدران باید از لقمه هایی که بر سر سفره خانواده خود می آورند غفلت نکنند و مال حرامى داخل اموال حلالشان نشود و فرزندشان از لقمه حرام بوجود نیاید و با لقمه حرام رشد و نمو پیدا نکند که عواقب وخیم و گاه جبران ناپذیری را به دنبال دارد و آینده او را به تمام تباه و ویران خواهد نمود و چنان می شود که در برابر سخنان امام زمانش نه گوش شنوا خواهند داشت و نه پیرو او خواهند بود و در مقابل او جبهه خواهند گرفت.

اگر انسان به دنبال سعادت است اگر طالب زندگى سالم در دنيا و آخرت است، اگر در پى عاقبت به خيرى ست، بايد در لقمه ای که بر سر سفره می آورد توجه کامل داشته باشد و به دنبال كسب حلال باشد و گر نه، نه روى سعادت را خواه ديد، نه زندگى پاك خواهد داشت، نه عاقبت به خير خواهد شد و نه توفيق عبادت و اطاعت خالصانه پیدا خواهد کرد.

مهدی سیدمرادی

پی نوشت ها:

بحار الأنوار، محمد باقر مجلسى، دار إحياء التراث العربي‏، بيروت‏، 1403 ق‏، ج ‏45، ص 8