روستای زرگر را باید یکی از عجیب ترین روستاهای ایران بنامیم. مکانی بین تهران و قزوین (پایتخت پیشین ایران) و به سمت آبیک. در فصله یک صد کیلومتری غرب استان تهران قرار گرفته و گندم زارهای بسیاری دارد.

طبیعت روستای زرگر، زیبا و منحصر به فرد است. جاذبه اصلی روستا، طبیعت زیبایش صرفا نیست که در تابستان و پاییز، لوکیشن های جذابی را برای سلفی بازهای اینستاگرام و توریسم بلاگرها خلق می کند. اهالی روستای زرگر استان قزوین، به زبان رومانو هم تکلم می کنند. به لاتین هم می نویسند. آن هم به رومانو که ما زرگری می دانیم، سخن می گویند. اینکه چرا مردمان روستای زرگر به رومانو تکلم دارند، تاریخچه دقیقی ندارد. رومانیایی و ترکی قزوینی و خط فارسی، ۳ زبان رایج روستا است. دامدار و کشاورز هستند و سبک زندگی سنتی دارند.

طبیعت زیبا روستای زرگر استان قزوین

اینکه شما هم رومانیایی بدانید و هم فارسی و هم ترکی هم لاتین، ان هم در قزوین، جای شگفتی است. البته در رسانه آمده که علت تسلط مردم زرگر به این زبان ها، پیرمردی بوده که در زمان های نه چندان دور، به روسی می نوشته و پس از مرگ او، زبان رومانیایی باب شده است.

زمانی این مردم معروف شدند که چندی از مردمان این منطقه که تحصیلکرده و اهل زرگر بودند، چند لغت به زبان رومانو را در فضای اینترنت منتشر کردند و از تمامی مردم دنیا که این پیام را می دیدند، خواستند که اگر این لغات را می شناسند به ایران بیایند.

پس از انتشار این پیام، چند ماه بعد ۳ مسافر از کشورهای فرانسه و انگلیس به روستای زرگر آمدند و در حالی که بسیار خوشحال بودند از این که هم زبان های خود را در ایران پیدا کرده اند بسیار هم متعجب بودند که چرا تا به حال ان ها را نیافته اند. در واقع زرگرها متوجه شدند که آن هاز اقوام اروپایی هستند که در سراسر جهان و مخصوصا در قاره ی اروپا پخش شده اند.

زرگری ها می گویند که این ۳ نفر که به روستایشان آمدند از افراد صاحب منصبی بوده و بسیار هم خوشحال بودند اما تعجب می کردند از این که زرگرهای ایران، زبان رومانو را با زبان فارسی و ترکی بسیار زیاد آمیخته اند و اصالت زبان را به آن شکل که در اروپا تلفظ می شود از بین برده اند.

در واقع این رومانوها متعجب بودند که رومانوهای ایران همچون ۱۸ هزار همزبان شناخته شده ی خود در اروپا، دراای هویتی رومانویی نیستند و به قولی از آن ها دور افتاده اند. البته بیشتر تعجب آنان به این خاطر بوده است که اصالت زبانشان از بین رفته بود و با ترکی و فارسی بسیار قاطی شده است. هنوز هم به طور کلی نمی ‌توان گفت که رومانو ها از کجا آمده و معلوم نیست چرا به ایران آمده و اصلا چرا پخش شده اند؟

یکی از اهالی این روستا که بسیار نسبت به دیگران به تاریخچه ی روستا واقف است می گوید که هیچ کس جز زرگر ها از زبان رومانویی که آن ها صحبت میکنند به هیچ عنوان سر در نخواهد آورد. او می گوید که زمان جنگ ایران و عراق وقتی که ان ها با بیسیم با یکدیگر صحبت می کرده اند، از این زبان استفاده می کردند تا عراقی ها متوجه حرف های آنان نشوند. زرگرها به قطع یقین نمی دانند که از روم آمده ‌اند یا از هند یا از سرزمینی دیگر.

در منابع تاریخی این سند وجود دارد که رومانی زمانی جزئی از عثمانی یا ترکیه فعلی بوده است و حالا سر از نقطه‌ ای در چند کیلومتر آبیک قزوین درآورده ‌اند. افسانه هایی وجود دارد که رومانو ها طایفه‌ ای هستند که از مرز های شمالی ایران وارد شده اند و کم کم یک جا نشین شدند و دامپروری را به عنوان شغل انتخاب کردند.

طبیعت زیبا روستا زرگر

در این میان زبان رومانو گویا در همین روستا به سمت فراموشی رفته است. در میان زرگری‌ها برای این که این اتفاق نیفتد، وقتی که مردم بچه ‌هایشان به دنیا می ‌آیند، به زبان رومانو صحبت می‌کنند تا این زبان همچنان زنده بماند و به آیندگان منتقل شود