اگر روزی به ایران سفر کردید، می توانید بازدیدهای خود را از شهر اصفهان آغاز کنید.»
روزنامه «استار» چاپ تركیه در یادداشتی با عنوان «اصفهان، شهری مانند موزه» به مرور خاطرات یكی از روزنامه نگاران خود از اصفهان پرداخته است.
این روزنامه نوشته است: پس از پروازی ۴۵ دقیقه یی از تهران، خود را به میدان نقش جهان رساندم، زیرا این مکان زیباترین نقطه ی شهر اصفهان به شمار می رود. این میدان یکی از بزرگ ترین میادین جهان است. طول آن ۵۰۰ و عرض آن ۱۶۰ متر است. در اطراف این میدان که در سال ۱۶۱۲ میلادی ساخته شده است، بازار قرار دارد. در ضلع جنوبی میدان، مسجد امام و در ضلع غربی آن، کاخ عالی قاپو و در مقابل آن، مسجد شیخ لطف الله قرار دارد.
این جا در فهرست میراث فرهنگی یونسکو نیز قرار دارد.
با پرداخت دو دلار می توانید سوار کالسکه شوید و میدان را دور بزنید. مسجد امام یکی از جاهایی است که حتما باید از آن دیدن کرد. این مسجد در سال ۱۶۲۹ میلادی در دوران شاه عباس در طول ۱۸ سال ساخته شد. در این مسجد ۳۰ متر ارتفاع دارد.
گنبد اصلی این مسجد ۵۴ متر ارتفاع دارد که این مسجد را به یکی از تأثیرگذارترین سازه های ایران تبدیل می کند. بیرون و درون این سازه با چینی های آبی مختص اصفهان پوشیده شده است. این مسجد ساختار آکوستیکی فوق العاده ای دارد، به حدی که پژواک پچ پچ هم به گوش می رسد.
دومین ایستگاه من در اصفهان پل خواجو است. پل خواجو در سال ۱۶۵۰ میلادی روی رود زاینده رود ساخته شد. این پل دو طبقه دارد و جایگاه های ویژه ای برای این که شاهان، رود را تماشا کنند در آن تعبیه شده است. این پل به عنوان سدی که جریان آب رودخانه را تنظیم می کند نیز عمل می کند.
سپس از قلعه پرندگان بازدید كردم. این قلعه ۴۰۰سال قدمت دارد. این قلعه ایستگاه اصلی کبوتران نامه رسان بوده است. در گذشته، کبوتران نامه رسانی که به سراسر جهان نامه حمل می کردند، از این قلعه راه می افتادند و سپس به این جا بازمی گشتند. در آن دوره، تمام دول از کبوترهای نامه رسان استفاده می کردند؛ ولی فکر نمی کنم هیچ یک از آن ها چنین سازه ای را برای این کبوترها ساخته باشند. در این سازه به کوچک ترین نکات مانند تعادل دمای هوا در تابستان و زمستان و جریان مناسب هوا توجه شده است.
سی وسه پل نماد اصفهان به شمار می رود. خودروها اجازه ی تردد از روی این پل را که در سال ۱۶۰۲ میلادی ساخته شده است، ندارند. منارجنبان که کمی خارج از شهر قرار دارد، از شهرت زیادی برخوردار است. این مسجد، مقبره ی درویشی به نام ابوعبدالله است که در قرن چهاردهم زیسته است. بنا بر روایتی، علت تکان خوردن این مناره، اشتباه مهندسی است. البته بنا بر روایتی دیگر، علت آن فن آوری پیشرفته ای است که برای مقابله با زمین لرزه از آن استفاده شده است. مؤذن هر ساعت برای تماشاکنندگان بالای مناره می رود و آن را تکان می دهد.
زورخانه، محل ورزشی است که دوهزار سال در ایران قدمت دارد. به زورخانه ای کوچک در یك محله وارد می شوم. هنگام ورزش کردن فقط از ایران، حضرت علی (ع) و امام حسن (ع) سخن به میان می آید.
در این ورزش که یک ساعت طول می کشد، گاه مانند سماع زنان دور خود می چرخند یا با میل زورخانه و کباده تمرین می کنند.
