دستخطی که خیلی بی اهمیت دیده می‌شد اکنون تنها سند تاریخی مراودات فرهنگی ایران و ژاپن است و آن قدیمی ترین خط فارسی که سال ۱۲۱۷ میلادی توسط راهب بودایی بنام کیوسی وارد ژاپن شد. هنگامی‌که او عازم برگشت به ژاپن بود دوستان ایرانی او در چین برایش خط یادگاری نوشته بودند او آن را نگه داشت تا امروز بنام سند تاریخی در موزه کیوتو قرار گیرد. 

خانم اوکادا گفت: نمی دانستم ۴ بیتی رباعی اول را که خوانده می‌شد از کیست؟ هنگام ترجمه ویس و رامین اسعد گرکانی متوجه شدم که بیت اول از ایشان است و بیت دوم از شاهنامه فردوسی است. "

ابیات اول: 
جهان خرمی‌با کس نماند         **      فلک روزی دهد روزی ستاند     *ویس ورامین 
جهان یادگارست و ما رفتنی     **      بمردم نماند به جز مردمی        *فردوسی