جنگ چالدران در ۳۱ مرداد سال ۸۹۳ خورشیدی میان سپاه قزلباش ایران به فرماندهی شاه اسماعیل یکم صفوی با ارتش عثمانی به فرماندهی سلطان سلیم یکم رخ داد. محل این نبرد در دشت چالدران در شمال آذربایجان بود. در این جنگ نیروهای قزلباش که در حدود ۴۰ هزار تن بودند، با سپاه حدود ۱۰۰ هزار نفری عثمانی جنگیدند و به دلیل کمی نفرات و نداشتن سلاح گرم، از سپاه عثمانی شکست خوردند. ارتش عثمانی دارای توپخانه و تفنگ‌های انفرادی بود ولی سربازان ایرانی با شمشیر، نیزه، تیر و کمان می‌جنگیدند. پس از این جنگ، دیاربکر و کردستان باختری برای همیشه از ایران جدا شد و به دست عثمانی افتاد. سپاه عثمانی شهر تبریز را نیز تصرف کرد اما به دلیل کمبود آذوقه مجبور به بازگشت شد.
از جمله جان‌باختگان این جنگ، سید صدرالدین؛ وزیر شاه اسماعیل صفوی بود که آرامگاهش در کنار امیر عبدالباقی و دیگر شهیدان این جنگ، واقع شده است. این آرامگاه از بیرون ۶ضلعی و از درون مدور است.
گفتنی است که نام چالدران پیشتر، «سیه چشمه» بود که به پاس یادبود شهیدان جنگ چالدران که جان خویش را بر سر دفاع از خاک ایران از دست دادند، به «چالدران» تغییر داده شد. به گفته برخی پژوهشگران، چالدران در اصل «چهاردیران» به خاطر وجود چهار دیر یا کلیسا در این دیار بوده که به مرور زمان چالدران شده است.
