به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، یکی از مباحث مربوط به حضرت آدم علیه‌السلام، ماجرای بهشتی است که خداوند برای ایشان ایجاد کرد. در نگاه قرآن، بهشت آدم علیه‌السلام پس از ماجرای سجده ملائک بر ایشان و تمرد ابلیس و اخراجش از بارگاه خداوند و نیز پس از تعلیم اسمای الهی به آدم علیه‌السلام شکل گرفت.
پس از آنکه آدم علیه‌السلام و همسرش حوا سلام‌الله علیها در آن بهشت سکونت یافتند، دستورالعمل‌هایی از سوی خداوند برای ایشان درباره برخی مراقبت‌های لازم در این فضای جدید صادر شد؛ از جمله درخت منهیه‌ای که خداوند فرمود به آن نزدیک نشوید.
در کنار این موضوع، خداوند به وصف برخی از ویژگی‌های این بهشت پرداخت تا این دو بزرگوار با علم بهتری نسبت به آن مکان مقدس به حیات خویش و یا مأموریت‌شان ادامه دهند. همانند کسی که قصد دارد وارد محیطی شود و باید با یکسری از قوانین و ویژگی‌های آن محیط آشنا شود تا سریع‌تر خود را تطبیق دهد.
در آیات 117 تا 119 سوره طه، خداوند ضمن توصیه به مراقبت از مکر ابلیس، خطاب به آدم علیه‌السلام می‌فرماید: «إِنَّ لَکَ أَلاَّ تَجُوعَ فیها وَ لا تَعْرى»، «وَ أَنَّکَ لا تَظْمَؤُا فیها وَ لا تَضْحى» یعنی (در حقیقت براى تو در آنجا این [امتیاز] است که نه گرسنه مىشوى و نه برهنه مىمانى، و [هم] اینکه در آنجا نه تشنه مى‌شوی و نه آفتابزده.)
عدم گرسنگی، تشنگی، آفتاب‌زدگی و عدم برهنه شدن از جمله ویژگی‌های بهشت آدم علیه‌السلام است. این مسئله به خودی خود گویای آن است:
آفتاب در بهشت آدم علیه السلام وجود داشت، اما با توجه به قوانین خاصی که در این بهشت حکمفرما بود، داغ و سوزش آن اثری بر ایشان نداشت؛ از این جهت تعریق و تشنگی هم در آن محیط معنا نداشت.
این مسئله به خودی خود نشان می‌دهد جنس این بهشت از بهشت‌های قیامتی نیست چه اینکه در قیامت آفتابی وجود ندارد و تا آن زمان بساط اجرام آسمانی برچیده شده است.
