تاریخچه موی تای یا بوکس تایلندی

( موي تاي ) يکي از کار آمد ترين هنرهاي رزمي و روش دفاع از خود است که در آن به بهترين شکل از ضربه هاي مشت ، آرنج ، و زانو و پا استفاده مي شود . موي تاي يا به بياني ديگر ( بوکس تايلندي ) که در که در زبان انگليسي تاي بوکسينگ  ناميده مي شود ، هنر رزمي و ملي کشور تايلند است و به عنوان بخش ضروري فرهنگ مردم تايلند از دوران کهن بر جاي مانده است و قدمت آن با تاريخچه قوم ( تاي ) آميخته شده است . قرنها پيش ، قبيله اي به نام ( تاي ) از سلطنت پادشاهي تاي مونگ يا تاي موآنگ قبل از دوره بودا در سرزمين حاصل خيزي که در دو سمت رود ( هوانگ هو ) و رود ( يانگ تسه ) در ( سچوان ) و ( هوپي )در جنوب چين قرار داشت ، سکني گزيدند که براي زنده ماندن و حفظ خانواده ، طايفه و ... همواره مي جنگيدند . در آن زمان مردم تاي مورد هجوم قرار گرفتند و به سمت جنوب مهاجرت کردند که در آنجا نيز مورد حمله غير بوميان و وحشيان قرار گرفتند و اموال خود را از دست دادند . اميد به زنده ماندن در چنين شرايطي و احساس نياز به حفاظت از خود، اين قبيله را به فکر انداخت تا همراه اسلحه هاي موجود در آن زمان از قسمت هاي مختلف بدن نيز به عنوان ابزار تدافعي و تهاجمي در نبردهاي تن به تن استفاده نمايند . بعدها ، طوايف ( تاي مونگ ) به صورت يک ملت مستقل با هم متحد گرديدند و در جنوب رودخانه مکونگ با تشکيل سرزميني مستقل براي دفاع از سرزمين و جلوگيري از تاخت و تاز دشمنان هنرهاي دفاعي را ابداع نمودند . روش هاي دفاع از خود و تاکتيک ها و استراتژي ها به شکل سيستماتيکي با سبک هاي ويژه در کتابچه هاي قوانين مبارزه اي چوپاسارت نوشته شده اند و تمام روش هاي مبارزه اي که بر پايه آن ميتوانستند دشمنان خود را از صحنه نبرد بيرون برانند در آن گنجانده شد . چوپاسارت نشان داد که چه گونه مي توان با شمشير ، چاقو ،نيزه، تبر و گرز و کلنگ جنگيد و اين قوانين به کتاب جنگجويان تبديل ، و مرجعي شد براي کساني که ميخواستند مهارتهاي مبارزه را بياموزند و با وجود لحظه ها ، رفته رفته اسلحه هاي طبيعي و خداداي بشر مانند ضربات مشت، آرنج ، زانو و پا که هميشه همراه آدمي است ، جايگزين سلاح هاي واقعي گردد . ساق ها مانند چوبي بلند براي دفاع و ضربه زدن ، بازوها به عنوان شمشيرهاي دوتايي براي دفاع کردن ، مشت ها براي خرد کردن و آرنج ها به عنوان ضربات نيزه ، زانوها همانند گرز براي ضربه زدن و دفاع کردن و پاها نيز به عنوان چاقو و تبر به کار گرفته شدند ، بدين گونه هر قسمت از بدن به عنوان مهارتي در مبارزه ، به يک سلاح تبديل شد و حالا يک هنر رزمي جديد يعني ( موي تاي ) پديد آمد.