( ملیت: ایرانی قرن: ۱۴ )
(۱۳۲۸ / ۱۳۲۵ / ۱۳۲۴ -۱۲۵۰ ش)، روزنامهنگار، نویسنده و شاعر، متخلص به کمالى. در ابرقو به دنیا آمد. در کودکى به اتفاق پدر وخانوادهاش به اصفهان مهاجرت کرد و در
همان شهر به پیشهى آهنگرى مشغول شد. او از بیست و سه سالگى شروع به تحصیل کردو خواندن و نوشتن آموخت. سپس به تهران آمد و با همکارى سید ابراهیم خان
کرمانى و سید محمد رضا مساوات و شیخ احمد قزوینى به مجامع آزادیخواهان و مشروطهطلبان راه یافت و با سرودن اشعار سیاسى و اجتماعى مهیج به یارى آنان
برخاست. کمالى در ۱۲۸۹ ش روزنامهى «پیکار» را تأسیس و منتشر کرد که بعد از چند شماره توقیف شد. وى در دو دوره نماینده مردم نیشابور در مجلس شوراى ملى بود،
ولى چون طبعش مایل به سیاست نبود مجالست با ادبا و نویسندگان را بر نمایندگى مجلس ترجیح داد و تا روزگار پیرى باشعرا و نویسندگان جوان معاشرت داشت. وى
سرانجام در تهران درگذشت. لازم به ذکر است که صاحب «الذریعه» وفات او را ۱۳۵۵ ق (حدود ۱۳۱۵ ش) ذکر کرده است. از آثارش: افسانهى تاریخى «لازیکا»، رمان؛
«مظالم ترکان خاتون»، رمان؛ منتخب «اشعار» صائب؛«دیوان» شعر.
برگرفته از کتاب: اثرآفرینان (جلد اول-ششم)
منابع زندگینامه: ادبیات معاصر (۸۳ -۸۲)، ادبیات نوین (۶۶ -۶۵)، از نیما تا روزگار ما (۲۲۹ -۲۲۸)، تاریخ جراید (۸۷ -۸۶/ ۲)، تذکرهى
شعراى معاصر اصفهان (۳۹۰ -۳۸۸)، تذکرة القبور (۳۷۶)، چهارصد شاعر برگزیدهى پارسىگوى (۸۰۷ -۸۰۵)، الذریعه (۳۷۳/ ۲۲ ،۱۶۱/
۲۱ ،۲۶۸/ ۱۸ ،۹۲۱/ ۹)، زندگینامهى رجال و مشاهیر (۲۹۳ -۲۸۸/ ۵)، سخنوران نامى (۳۵۷ -۳۴۸/ ۱)، سخنوران نامى معاصر (۲۹۶۳
-۲۹۵۸/ ۵)، فرهنگ سخنوران (۷۷۰)، فهرست کتابهاى چاپى فارسى (۱۵۷۳ ،۲۹۰ ،۲۳۰/ ۱)، لغتنامه (ذیل/ کمالى)، مؤلفین کتب
چاپى (۹۸۰ -۹۷۹/ ۲)، نخبگان سیاسى ایران (۵۵۴/ ۴).
فعالیتها: • روزنامه نگاری • شعر • نویسندگی
