( ملیت: ایرانی قرن: ۱۳ )
(۱۳۲۶ -۱۲۴۵ ق)، پزشک، مترجم و نویسنده. مشهور به کفرى. در کرمانشاه به دنیا آمد. وى پس از گذراندن تحصیلات مقدماتى در موطن خود و علوم دینى در نجف اشرف، براى ادامه تحصیل وارد دارالفنون شد و طب قدیم را نزد حاج میرزا عبدالباقى اعتضاد الاطباء و طب جدید را نزد دکتر تولوزان فرانسوى آموخت. بعدها، به تشویق دکتر تولوزان، براى تکمیل رشته طب در ۱۲۸۷ ق به پاریس عزیمت نمود و مدت زیادى در بیمارستانها و مدارس آن شهر مشغول کار و آموختن علم بود. در ۱۲۹۶ ق پس از گذراندن پایاننامهى خود موفق به اخذ درجهى دکترا در طب از دانشکدهى پزشکى آنجا شد. بعد از مراجعت به ایران، به توسط علیقلى خان مخبر الدوله، به دربار ناصرالدین شاه معرفى گشت و مدتى طبیب تلگرافخانه، معلم طب فرنگى دارالفنون، پزشک دربار قاجار و رئیس بیمارستان دولتى ابنسیناى کنونى شد. ولى بعدها کم کم از تمام این مشاغل عزل گردید و در ۱۳۰۵ ق به عنوان طبیب مخصوص حسنعلى خان گروسى، امیر نظام پیشکار آذربایجان، به تبریز رفت و مدتى با او بود. پس از بازگشت خانهنشین شد و در خانه به طبابت و تدریس پرداخت و علاوه بر آن به ترجمهى کتب علمى به خصوص طب، جراحى و هیتولوژى نیز مىپرداخت. علت شهرت وى به کفرى مخالفت تند و صریح او با خرافات و موهومات بود. وى در تهران درگذشت و در ابنبابویه دفن شد. از آثارش: «امراض الاطفال»، ترجمه؛ «ضیاء الناظرین»، تشریح چشم، ترجمه؛ «کوفت»، رسالهاى در امراض مقاربتى؛ «ژیل بلاس»، ترجمه.
برگرفته از کتاب: اثرآفرینان (جلد اول-ششم)
منابع زندگینامه: تاریخ ادبیات ایران، براون (۲۹۱/ ۴)، دایرة المعارف فارسى (۲۲۳۶/ ۲)، الذریعه (۱۸۴/ ۱۸ ،۱۳۱/ ۱۵ ،۳۴۸/ ۲)، شرح حال رجال (۲۷۸ -۲۷۵/ ۳)، فهرست کتابهاى چاپى فارسى (۲۶۹۸ ،۲۲۴۳ ،۱۸۸۹ -۱۸۸۸/ ۲ ،۳۳۳/ ۱)، المآثر و الآثار (۲۲۳)، مؤلفین کتب چاپى (۶۹۸ -۶۹۵/ ۵).
فعالیتها: • ادبیات و کتاب • قضاوت، حقوق، علوم سیاسی • نویسندگی