بقعه چهارانبیا یا پیغمبریه یکی از معدود آثار تاریخی پیش از اسلام و حتی پیش از ظهور مسیحیت است که در جنوب شهر قزوین واقع شده است. بنا بر اسناد و منابع تاریخی این مکان آرامگاه چهار تن از پیامبران بنی اسراییل بهنام‌های سهولی، سلام، سلوم والقیا است که به چهار انبیا شهرت داشتند بشارت‌دهنده میلاد مسیح از اورشلیم به‌سوی مردم شرق بودند. بقعه چهار انبیا تنها زیارتگاهی برای مسلمانان نیست، بلکه زیارت این مکان مقدس در تمام ادیان ابراهیمی (یهود، مسیحیت و اسلام) ارزش معنوی بسیار دارد. بنا بر آنچه از اسناد موقوفات دوره‌ی صفویه به‌دست‌آمده است این مکان در پایان قرن یازدهم هجری قمری کشف و آباد شد و پس از تلاش بی‌وقفه کارگزاران دولت صفوی تبدیل به زیارتگاهی زیبا با باغ‌های مشجر و باصفا شد.
بنای اولیه پیغمبریه از آثار میرزا مسعود شیخ‌الاسلام معمار نام دار دوره‌ی صفوی است که در دوره‌ی قاجار در دست مرمت قرارگرفته است. این بنا که در تاریخ هشت آذر 1375 به ثبت ملی رسید از حیث معماری نیز بسیار قابل‌توجه است.
بقعه چهار انبیا یکی از مکان های زیارتی قزوین اشت که ترکیبی از سبک‌های گوناگون معماری اسلامی است؛ اما سبک غالب معماری این بنا معماری صفوی است. حرم اصلی در چهار جهت شاه‌نشین دارد و نقوش آن به‌صورت بیست ضلعی است. در چهارسوی حرم چهار قوس بلند بناشده است که طاق حرم را نگه‌داشته‌اند.
همچنین دورتادور حرم کتیبه‌ای گچ‌بری شده به چشم می‌خورد که بر آن سوره جمعه بارنگ طلایی روی زمینه‌ی لاجوردی حک‌شده است که آن را به خوشنویس معروف حاج شیخ علی سکاکی منسوب کرده‌اند و از آثار هنری بقعه به شمار می‌رود. دورتادور حرم به کاشی‌های براق و شیشه‌ای مزین شده که آمیخته‌ای از طرح‌های اسلیمی، بته‌جقه و گل‌وبوته هستند.
در سردر ورودی بنا مهتابی و ایوان وسیعی قرار دارد که در ارتفاع حدوداً سه متری از زمین ساخته‌شده است و سقف آن بر روی دو جرز و چند ستون قرارگرفته است.
مهتابی بنا در شب‌هنگام که خادمان چراغ‌های بنا را روشن می‌کنند غرق در نورهای سبز و زمردی می‌شود و جلوه‌ی کم‌نظیری به خود می‌گیرد. بقعه چهار انبیا از سمت غرب با بنای چهل‌ستون و از سمت شرق با بافت سنتی قزوین و خیابان پیغمبریه همسایه است و در اصلی آن نیز در همین خیابان قرار دارد. زیارتگاه چهار انبیا قزوین در پایان هرماه قمری بنا بر رسمی کهن میزبان زائرانی است که ماه جدید را برای تبرک برکت با زیارت این بقعه آغاز می‌کنند.
سنت کهنی که مردم را برای زیارت به‌سوی این بقعه می‌کشاند در اصل همان رسم امامزاده گرشماق است که به ترکی به معنای دیدوبازدید با امامزاده است که از دوران صفوی برجای‌مانده است و از سنت‌های زنان اشرافی دربار صفوی در بازدید از مکان های زیارتی قزوین به شمار می‌رفت.
این بقعه در همه مناسبت‌های مذهبی پذیرای زائران است ویکی از بهترین نمونه‌های وحدت تمام ادیان الهی دریک مکان و دنباله‌دار بودن و تکامل مسیر هدایت بشر در طول تاریخ است که مانند نگینی در شهر قزوین می‌درخشد.
