يكي از سخيف ترين اعتقادات بهائيت و بابيت اعتقاد به اله بودن باب و حسينعلي نوري است. علي محمد باب ادعا كرده است كه رفيع ترين مراتب حقيقت يعني الوهيت در او حلول كرده آن هم حلولي مادي و جسماني،اين اعتقاد بهائيت با مباني تمام اديان آسماني در تضاد مي باشد زيرا الوهيت مختص حضرت حق، پروردگار است و در اين مقام هيچ كس و هيچ چيز با او شريك نيست.
قريب به اتفاق فقهاء تعداد نجاسات را يازده و برخي دوازده مورد اعلام كرده اند، از جمله آن ها كه همگي آنرا ذكر كرده اند نجاست كافر است، كافر يعني كسي كه منكر خدا باشد و يا براي خداوند متعال شريك قائل باشد.
و يا اينكه رسالت حضرت خاتم الانبياء محمد بن عبدالله ـ صلي الله عليه و آله ـ را قبول نداشته باشد و نيز به كسي كافر مي گويند كه ضروري دين يعني، چيزي را مثل نماز و روزه كه همة مسلمانان آنرا جزء دين اسلام مي دانند منكر شود.
فقهاء در اين زمينه به آيه شريف «إِنَّمَا الْمُشْرِكُونَ نَجَسٌ »[1] و روايات متعدد ديگري، از جمله اين روايت كه از امام صادق ـ عليه السلام ـ نقل شده است «من نصب ديناً غير دين المومنين(دين اسلام) فهو مشرك»[2] استناد مي كنند.
و از فروعاتي كه براي اين مسئله ذكر كرده اند اين است كه تمام بدن كافر حتي مو و ناخن و رطوبت هاي او نجس است.
حال كه روشن شد چه كساني در فقه اسلام و شيعه نجس مي باشند به كنكاش در آثار بهائيان مي پردازيم تا از برخي عقايد آنها آگاه شويم بهائيت فرقه اي است كه توسط حسنعلي نوري معروف به بهاء الله به وجود آمده است. قبل از آن به وسيله علي محمد باب كه به پيروي از انديشه هاي شيخيه خود را ركن چهارم يا انسان كامل پنداشته بود، با بيت را به وجود آورده بود، وي در آغاز مدعي بود كه باب امام زمان(عج) مي باشد ولي در نهايت ادعاي الوهيت نموده و اعلام نمود كه بعداً كسي را به عنوان «من يضحصر الله» خواهد فرستاد.
بعد از اعلام علي محمد، حسينعلي نوري مدعي شد كه او همان كسي است كه علي محمد باب وعده آمدن او را داده است. بعد از آن با ادعاي نسخ دين اسلام، نغمة ايجاد دين تازه سرداد و به دين سازي روي آورد.[3]
برخي از عقايد بهائيت از قرار زير مي باشد:
1- اعتقاد به الوهيت علي محمد باب و حسينعلي نوري
يكي از سخيف ترين و غير معقول ترين اعتقادات بهائيت و بابيت اعتقاد به اله بودن باب و حسينعلي نوري است علي محمد باب ادعا كرده است كه رفيع ترين مراتب حقيقت يعني الوهيت در او حلول كرده آن هم حلولي مادي و جسماني.[4]
اين اعتقاد بهائيت با مباني تمام اديان آسماني در تضاد مي باشد زيرا در اديان آسماني الوهيت مختص حضرت حق، پروردگار و خالق جهان و جهانيان است و در اين مقام هيچ كس و هيچ چيز با او شريك نيست.
يكي از سخيف ترين اعتقادات بهائيت و بابيت اعتقاد به اله بودن باب و حسينعلي نوري است. علي محمد باب ادعا كرده است كه رفيع ترين مراتب حقيقت يعني الوهيت در او حلول كرده آن هم حلولي مادي و جسماني،اين اعتقاد بهائيت با مباني تمام اديان آسماني در تضاد مي باشد زيرا الوهيت مختص حضرت حق، پروردگار است و در اين مقام هيچ كس و هيچ چيز با او شريك نيست.
2- اعتقاد به مقام نبوت علي محمد و ميرزا حسينعلي
بهائيان مي گويند: مقام قائم موعود به حكم برخي آيات قرآن كريم، مقام اصالت و نبوت است.[5]
اما شيعه مي گويد: قائم موعود تابع قرآن مجيد و شريعت خاتم الانبياء محمد ـ صلّي الله عليه و آله ـ و مقام او مقام خلافت و وصايت و امامت است نه اصالت و نبوت.[6]
3- اعتقاد به قائم موعود بودن علي محمد باب و ميرزا حسينعلي
بهائيان مي گويند: علي محمد و ميرزا حسينعلي موعود دين اسلام هستند و جميع انبياء بدان اشارت داده اندو علامات آن در كتاب هاي آسماني ثبت است.
اما شيعه مي گويد: موعود دين اسلام يكي قيامت كبري است و ديگري ظهور بقية‌الله ارواحنا له الفداء كه در قرن سوم هجري در سُرّ من رآه متولد شد، نام مادرش نرجس مي باشد.
4- اعتقاد به نسخ دين اسلام
بهائيان مي گويند: مقام قائم موعود، مقام شارعيت است نه تابعيت،[7] و نيز مي گويند قائم در هنگام ظهورش حكم به نسخ دين اسلام مي كند و بتشريع شريعت جديدي غير از اسلام مي پردازد.[8]
اما شعيه مي گويد: قائم موعود، تابع قرآن مجيد و شريعت خاتم الانبياء محمد ـ صلي الله عليه و آله ـ و مجدد و محيي همان دين اسلام است و صاحب كتاب جديد و آورندة شريعت جديدي نيست.[9]
خلاصه آنكه بهائيان:
اولا:ً مدعي الوهيت باب و بهاء و منكر خاتميت نبي مكرم اسلام هستند،
ثانياً: منكر احكام ضروري دين مثل نماز، و روزه و... بوده و آن ها را منسوخ مي دانند.
ثالثاً نه تنها منكر وجود نازنين حضرت بقية الله الاعظم هستند بلكه دشمن او مي باشند.
در نتيجه مي توان گفت كه علت نجاست آنان، كفر آنان مي باشد و ادله اي كه به نجاست كفار و مشركين دلالت دارند، آنها را نيز در بر مي گيرند.
---------------------------------------------------------
پي نوشتها:
[1] .توبه/28.
[2] . حرعاملي، وسائل الشيعه، الاحياء التراث، قم، ط اول،1409 هـ ق، ج 1، كتاب الطهاره، ابواب مقدمه عبادت، باب 2، ح 3، ص 30.
[3] . زاهداني، سيد سعيد زاهد، بهائيت در ايران، تهران، مركز اسناد انقلاب اسلامي، ط دوم، 1381، ص 97.
[4] . عامر النجار، البهائية و جذورها البابية، دارالمنتخب العربي، ط اول، 1419 هـ . ق، ص 44.
[5] . بهائي چه مي گويد، جواد تهراني، ، مشهد، ط دوم، 1341، ج 2، ص 2.
[6] . همان،ص 76.
[7] . همان، ص 2.
[8] . همان، ص 93.
[9] . همان ، ص76
نویسنده:مهدی سیف جمالی
منبع : البرز