1) عراقی ها، نصف خاکریز را باز کرده بوند و آب بسته بودند توی نیروهای ما. از گردان، نیرو خواستیم که با الوار و کیسه ی شن، جلوی آب را بگیریم. وقتی که آمدند، راه افتادیم سمت خاک ریز. دیدیم زین الدین و یکی دونفر دیگر، الوار های به چه بلندی را به پشت گرفته بودند و توی آب به سمت ورود ی خاکریز می رفتند. گفتم:«چرا شما؟ از گردان نیرو آمده» گفت:«نمی خواست. خودمون بندش می اوریم.»

2) عراق پاتک سنگینی کرده بود. آقا مهدی، طبق معمول، سوار موتورش توی خط این طرف و آن طرف می رفت و به بچه ها سر می زد. یک مرتبه دیدم پیدایش نیست. از بچه ها پرسیدم، گفتند«رفته عقب.» یک ساعت نشد که برگشت و دوباره با موتور، از این طرف به آن طرف. بعد از عملیات، بچه ها توی سنگرش یک شلوار خونی پیدا کردند. مجروح شده بود، رفته بود عقب، زخمش را بسته بود، شلوارش را عوض کرده بود، انگار نه انگار و دوباره برگشته بود خط.

3) سرتاسرِ جزیره را دودِ انفجار گرفته بود. چشم چشم را نمی دید. به یک سنگر رسیدیم. جلوش پر بود از آذوقه. پرسیدیم «اینا چیه؟»گفتند«هیچ کس نمی تونه آذوقه ببره جلو. به ده متری نرسیده، می زننش.» زین الدین پشت موتور، جعفری هم ترکش، رسیدند. چند تا بسته آذوقه برداشتند و رفتند جلو. شب نشده، دیگر چیزی باقی نمانده بود.

4) شب دهم عملیات بود. توی چادر دور هم نشسته بودیم. شمع روشن کرده بودیم.صدای موتور آمد. چند لحظه بعد، کسی وارد شد. تاریک بود. صورتش را ندیدیم. گفت «توی چادرتون یه لقمه نون و پنیر پیدا می شه؟» از صدایش معلوم بود که خسته است. بچه ها گفتند «نه، نداریم.» رفت. از عقب بی سیم زدند که «حاج مهدی نیامده آن جا؟» گفتیم «نه.» گفتند «یعنی هیچ کس با موتور اون طرف ها نیامده؟»

5) جزیره را گرفته بودیم. اما تیر اندازی عراقی ها بد جوری اذیت می کرد. اصلا احساس امنیت و آرامش نمی کردیم. سرِ ظهر بود که آمد. یک کلاشینکف توی دستش بود نشست توی سنگر، جلوی دید مستقیم عراقی ها. نشانه می گرفت و می زد. یک دفعه برگشت طرفمان، گفت«هر یک تیری که زدن، دو تا جوابشونو می دین.» همان شد.

6) اول من دیدمش. با آن کلاه خود روی سرش، و آرپی جی روی شانه اش مثل نیروهایی شده بود که می خواستند بروند جلو. به فرمانده گردانمان گفتم. صدایش کرد «حاج مهدی!» برگشت. گفت«شما کجا می رین؟» گفت«چه فرقی می کنه؟ فرمان ده که همه ش نباید بشینه تو سنگر. منم با این دسته می رم جلو.»

7) بعد خیبر، دیگر کسی از فرمانده گردان ها و معاون ها شان باقی نماند بود؛ یا شهید شده بودند، یا مجروح. با خودم گفتم«بنده ی خدا حاج مهدی. هیچ کس رو نداره. دست تنها مونده.» رفتم دیدنش. فکرمی کردم وقتی ببینمش، حسابی تو غمه. از در سنگر فرمان دهی رفتم تو. بلند شد. روی سرو صورتش خاک نشسته بود، روی لبش هم خنده ؛ همان خنده ی همیشگی. زبانم نگشت بپرسم«با گردان های بی فرمان دهت می خواهی چه کنی؟»

8) ماشین، جلوی سنگر فرماندهی ایستاد. آقا مهدی در ماشین را باز کرد. ته آیفا یک افسر عراقی نشسته بود. پیاده اش کردند. ترسیده بود. تا تکان می خوردیم.، سرش را با دست هایش می گرفت. آقا مهدی باهاش دست داد و دستش را ول نکرد. رفتند پنج شش متر آن طرف تر. گفت برایش کمپوت ببریم. چهار زانو نشسته بوند روی زمین و عربی حرف می زند. تمام که شد گفت «ببرید تحویلش بدید.» بی چاره گیج شده بود باورش نمی شد این فرمان ده لشکر باشد. تا آیفا از مقر برود بیرون، یک سره به مهدی نگاه می کرد.

9) چند تا سرباز، از قرارگاه ارتش مهمات آورده اند. دو ساعت گذشته و هنوز یک سوم تریلی هم خالی نشده، عرق از سر و صورتشان می ریزد. یک بسیجی لاغر و کم سن و سال می آید طرفشان. خسته نباشیدی می گوید و مشغول می شود. ظهر است که کار تمام می شود.سربازها پی فرمانده می گردند تا رسید را امضا کند. همان بنده ی خدا، عرق دستش را با شلوار پاک می کند، رسید را می گیرد و امضا می کند.

10) توی تدارکات لشکر، یکی دو شب، می دیدم ظرف ها ی شام را یکی شسته. نمی دانستیم کار کیه. یک شب، مچش را گرفتیم. آقا مهدی بود. گفت «من روزها نمی رسم کمکتون کنم. ولی ظرف های شب با من»
 

 شهید علیرضا جابری فروغ فرزند آقا میرزا محمود روضه خوان در سال1347 در یک خوانواده کاملا حسینی و هیئتی چشم به جهان گشود و با توجه با این که پدر، برادران، عمو و پسر عموها و هم چنین دایی‌اش همه‌گی مداح و ذاکر اهل بیت (ع) بودند وی هم از همان کودکی به مداحی و ذکر مصیبت اهل‌بیت(ع) علاقه پیدا کرد و از 12 سالگی شروع به مداحی کرد.

علیرضا پس از گذراندن دوران ابتدایی و راهنمایی، برای اینکه کمک خرج خانواده باشد در کنار برادرش در مغازه کفگیرسازی شروع به کار کرد، اما در کنار کار کردن هیچ وقت از رفتن به هیئت غافل نمی‌شد و همیشه پای ثابت هیئت عزاداران قاسمیه تبریز بود.

او در "گردان تخریب لشکر همیشه پیروز 31 عاشورا" رسما شروع به مداحی کرد، آنان که در کنارش بوده‌اند و مداحی‌های او را شنیده‌اند، می‌گویند که او همیشه با چشم گریان مداحی می‌کرد و روضه می‌خواند. در کنار آن زیارت عاشورا را با  حال و هوای خاصی می خواند. عاشق راه سیدالشهداء(ع) بود و همیشه در مراسم تشییع پیکر شهدا حضوری فعال داشت. بار اول که در سال 1365 به جبهه اعزام شده بود در عملیات کربلای 5 در شلمچه مجروح می‌شود، وقتی از جبهه برمی‌گردد روزهای آخر به زیارت امام رضا(ع) مشرف می‌شود، آنجا به حاج مهدی خادم آذریان که خود الان از مداحان معروف است گفته بود؛ این سوغاتی‌ها را به مادرم ببر و به او بگو که پسرت از همین جا و در جوار ملکوتی علی بن موسی الرضا(ع) شهادت را هدیه گرفته است.

«شهید علیرضا جابری» از آنجا دوباره عازم جبهه‌های جنگ می‌شود، در گردان تخریب سرودهای زیبایی با آهنگ حزین می‌خواند و در مراسم صبحگاه روحیه مضاعفی به رزمندگان می‌دهد. زمان موعود فرا رسیده بود و این عاشق و مداح دلسوخته سالار شهیدان، سرانجام در مرداد ماه 1366 در عملیان نصر 7 در ارتفاعات بلف عراق پس از خلق حماسه‌های ماندگار در کنار دیگر همرزمانش، شربت شهادت را می‌نوشد و راه امام مظلوم و شهیدش را می‌پیماید و به ارباب بی کفن خود می پیوندد. روحش شاد و راهش پر رهرو

تسنیم

حاج حسن طهرانی مقدم همان کسی است که الان به خاطر وجودش در عرصه تسلیحات نظامی با افتخار می‌گوییم توان موشکی ما به برد فلان قدر رسیده است. همان که وقتی شهید شد تازه همه او را شناختند. شهیدی که بدور از هیاهو کار می‌کرد و فقط برایش مهم بود نظر رهبرش در مورد کارهای او چگونه است.

حاج حسن طهرانی مقدم کاری به فتوا و حکم حکومتی نداشت او مطیع محض رهبری بود و فقط کافی بود حس کند نظر رهبری در مورد مسئله ای مثبت نیست. همین کافی بود که برای همیشه آن کار ار از ذهنش بیرون شود. چرا که خوب می‌دانست اطاعت از ولی فقیه اطاعت از ولی خداست و باعث خشنودی خدایش می‌شود.

حاج حسن از ابتدای جوانی قدم در راه جهاد گذاشت و سرانجام در جهاد خودکفائی سپاه پاسداران روحش را پرواز داد و جاودانه شد.


فارس

شهید مهدی باکری چند روز بود که صبح زود تا ظهر پشت خاکریز می‌رفت و محور عملیاتی لشگر را تنظیم و تا جایی که برایش امکان داشت، کار را بررسی می‌کرد.

هوای گرم جنوب؛ آن هم در فصل تابستان، امان هرکسی را می‌برید. یکی از همین روزها نزدیک ظهر بود که آقا مهدی به طرف سنگر بچه‌ها آمد و با آب داغ تانکر، گرد و خاک را از صورت پاک کرد و سر و صورتش را آبی زد و وضو گرفت و به داخل سنگر رفت.

آقا رحیم که برای تنظیم گزارش برای ارائه در جلسه بود، با آمدن آقای باکری سر پا ایستاد و دیده بوسی کردند. در همین حین آقا رحیم متوجه لب های خشک آقا مهدی شد. به سراغ یخچال رفت و یک کمپوت گیلاس بیرون آورد، در آن را باز کرد و به آقا مهدی داد. آقا مهدی خنکی قوطی را حس کرد و پرسید: امروز به بچه ها کمپوت داده اند؟

آقا رحیم گفت: نه آقا مهدی! کمپوت، جزء جیره امروزشان نبوده. چون حسابی خسته بودید و گرما زده می شدید. چند تا کمپوت اضافه بود، کی از شما بهتر؟

آقا مهدی با دلخوری جواب داد: از من بهتر؟ از من بهتر، بچه ‌های بسیجی هستند که بی هیچ چشمداشتی می جنگند و جان می دهند.

آقا رحیم گفت: آقا مهدی! حالا دیگر باز کرده ام. این قدر سخت نگیر، بخور.

آقا مهدی گفت: خودت بخور رحیم جان! خودت بخور تا در این دنیا هم خودت جوابش را بدهی.

دفاع پرس

خاطرات
سرکار خانم خديجه صفاريان مادر شهيد مي‏گويد:
محمد امين بچه اول بود و خيلي عزيز. وقتي جنگ شد پدرش در آبادان باقي ماند. هر موقع که شهر مورد حمله هوايي يا توپ خانه‏اي قرار مي‏گرفت محمد امين هر کجاي منطقه که بود، خود را مي‏رساند و احوال پدر را جويا مي‏شد.
وقتي خبر شهادتش را برايمان آوردند، با مکافات در حالي که آبادان در محاصره دشمن بود موفق شديم با لنج و بالگرد خود را به آبادان برسانيم و سر مزارش برسانيم.

خانواده اش مي‏گويد:
توصيه‏هاي هميشگي او اينها بود: مراقب حجاب خود باشيد، با مسئوليت هايي که به شما واگذار مي‏شود، متعهد و پايبند باشيد. به نماز خواندن و انجام تکاليف ديني اهميت بدهيد و ضمن دفاع جانانه از ميهن و دين خود در هيچ شرايطي اتکايتان را به شرق و غرب نگذاريد.

پدرش مي‏گويد:
يک بار که به خانه آمده بود، ديديم ژاکتي را که برايش خريده بودم تنش نيست وقتي علت را پرسيديم او گفت: آن را به يکي از دوستانم که پدرش فوت کرده و سرپرست ندارند، داده ام.
از کودکي وقتي که قرآن مي‏خواندم کنارم مي‏نشست و گوش مي‏داد و مي‏گفت: بابا به من هم ياد بده. او واقعاً استعداد خوبي در قرآن خواندن داشت.
يک بار خواب ديدم يک زمين گندم دارم محصول بسيار خوبي داده است. با خود متعجبانه مي‏گفتم: چقدر امسال با برکت است. کجا اين همه گندم را انبار کنم؟ يکدفعه در يک لحظه متوجه شدم که تمام آن بار گندم آتش گرفت. وقتي از خواب بيدار شدم تاريخ آن را يادداشت کردم 24/8/1359 بود. بعدها متوجه شدم که محمد امين در همان روز ترکش خورده و شهيد شده است.


 شهيد محمد امين اسدي
زندگي نامه
تفاوتي نمي‏کند که در کجاي دنيا باشي، مهم اين است که عاشق شيدايي باشي که براي رسيدن به معشوق خود، هر خطري را به جان بخري. آن هنگام، وقتي صداي يار خويش را مي‏شنوي در يک آن، کيلومترها را زير پاي مي‏گذاري تا بوي وصال خويش را از نزديک حس کني. محمد امين اين چنين بود که از آن سوي مرزها از دل آمريکا خود را به امامي رساند که مي‏خواست اولين پاي‏هاي حکومت ديني را در ايران بنا نهد.

شهيد محمد امين اسدي فرزند عبدالواحد در سال 1337 در آبادان به دنيا آمد و زير سايه پر مهر پدر مادري مهربان و مذهبي پرورش يافت. خانواده به خاطر انس يافتن او به قرآن مجيد، از 4 سالگي او را روانه مکتب خانه نمودند. بخاطر شدت علاقه‏اي که به درس خواندن نشان داد با وساطت و ارتباط دايي اش توانست از 6 سالگي تحصيل را آغاز نمايد. در آن موقع بچه‏ها از 7 سالگي به مدرسه مي‏رفتند.
وقتي دوره تحصيلي ابتدايي و راهنمايي را با موفقيت پشت سر نهاد دوره تحصيلات متوسطه را در دبيرستان ابن سينا در رشته رياضي پي گرفت. بعد از اخذ ديپلم به خاطر عزيمت يکي از دوستان نزديکش به آمريکا جهت ادامه تحصيل، او نيز با متقاعد کردن خانواده مقدمات عزيمت خود را فراهم نمود.
مادرش مي‏گويد ما سعي کرديم، هر چيز با ارزشي داشتيم بفروشيم تا هزينه سفر و تحصيل او را فراهم کنيم. سرانجام با هر زحمتي که بود او را روانه آمريکا کرديم. گاهي اوقات که برايش پول مي‏فرستاديم، اصرار مي‏کرد که براي من پول نفرستيد. شما خود عيالواريد و خرج داريد. شما بيشتر از من به اين پول نياز داريد. من اينجا مي‏توانم با کارکردن در کنار درس هايم، خرج خود را در آورم.
او با جديت فراوان بعد از 4 سال درس خواندن به محض اينکه صداي انقلاب مردم ايران را شنيد، به ايران بازگشت.
وقتي به ايران آمد به او گفتيم: برگرد، ما خانه را مي‏فروشيم تا تو بتواني همچنان به تحصيل ادامه بدهي. اما او در جواب گفت: نه ديگر آن زمان گذشت که ما پول ايران را به خارج ببريم. الان مملکت مال خودمان است و ما به هر يک ريال آن نيازمنديم. بايد با چنگ و دندان از کشورمان دفاع کنيم.
او پس از اخذ مدرک مهندسي بعد از چند ماه در کنکور رشته برق شرکت نمود و قرار شد که جهت ادامه تحصيل برگردد و تخصصش را نيز بگيرد ولي وقتي مدارکش را فرستاد، دانشگاهها تعطيل شدند و اندکي بعد جنگ شروع شد.
علي رغم توصيه اکثر اقوام و نزديکان او نه تنها به خارج برنگشت بلکه همراه بچه‏هاي جنگ و جهاد آبادان باقي ماند تا در کنار جوانان شهر از سقوط شهر جلوگيري کند.
شهيد با استخدام در جهاد سازندگي از تخصص خود هم در جهت پشتيباني جنگ استفاده نمود و هم به کمک روستاييان شتافت.
سرانجام اين شهيد سعيد در 25/8/1359 در منطقه مدن آبادان مورد اصابت ترکش خمپاره قرار گرفت و به سوي خداوند خويش پر گشود. پيکر پاک آن شهيد سالهاست که در گلزار شهداي آبادان آرميده است

منبع:مهر

 علی رستمی، رزمنده و نویسنده دفاع مقدس در فضای مجازی نوشت: بیژن شفیعی دانش آموز سال سوم دبیرستان سیدجمال الدین شهرستان اسدآباد در اولین اعزام من به جبهه فرماندۀ من بود. دوسالی از من بزرگتر بود و این عکس شاید یک یا دو سال قبل از شهاتش باشد. 
 

او در عملیات قلۀ شنام مشرف بر بیارۀ عراق در 30 تیرماه 1360 به شهادت رسید و پیکرش در معرکۀ نبرد باقی ماند و پس از 33سال و سه ماه و 18 روز از شهادتش دوست گرانقدرم کمال شفیعی ـ پسرعموی شهید ـ خبر رجعتش را به من داد. 

او سقای تشنه لب در این عملیات بود. 

 

اگر بخواهیم «صادق حیدرخانی» که یکی از فرماندهان هشت سال دفاع مقدس است را به صورت مختصر معرفی کنیم، باید گفت: او بعد ازپیروزی شکوهمند انقلاب اسلامی،همزمان با تشکیل سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، زیر نظر «ابوشریف» (عباس آقازمانی) که از فلسطین به تهران آمده بود، دوره‌های نظامی و چریکی را گذراند و سپس فرماندهی «گردان 5» سپاه را عهده‌دار شد. از جمله حوزه فعالیت‌های این گردان می‌توان به حفاظت از نهادهایی چون:«زندان اوین»،«محل برگزاری نماز جمعه تهران»،«مجلس شورای اسلامی»،«لانه جاسوسی»، «مجلس خبرگان رهبری» و «فرودگاه مهرآباد تهران» اشاره کرد.

«حیدرخانی» با آغاز جنگ تحمیلی عراق علیه ایران در روز پنجم مهرماه سال 59 استعفانامه خود را به «ابوشریف» تحویل داد و به تنهایی راهی شهر اهواز شد. در آنجا مسئول عملیات و فرمانده عملیات «محور سوسنگرد» شد. در «عملیات شکست حصر سوسنگرد» فرماندهی مدافعان این شهر را بر عهده داشت و در اواخر سال 59 «مرکز عملیات جنگ سپاه» را تشکیل داد. همچنین حیدرخانی در سال 61 به پیشنهاد شهید سپهبد «علی صیاد شیرازی» دوره «دافوس»(دوره عالی فرماندهی و ستاد) را در دانشگاه ارتش گذراند و از سال 62 تا 68 مسئول آموزش فرماندهان سپاه شد.علاوه بر این توضیحات، حیدرخانی «فرماندهی عملیات تیپ 17 قم»، «فرماندهی قرارگاه فجر»، «مسئول دانشگاه دفاع مقدس»، «مسئول پژوهشگاه مطالعات استراتژیک و سازمان تحقیقات و پژوهش جنگ» و چاپ نخستین مجله علمی بسیج مستضعفین را هم در کارنامه خود دارد.

وی درباره مدیریت و فرماندهی و چگونگی آشنایی‌اش با شهید «علی تجلایی» می‌گوید: در همان نخستین روزهای جنگ بود که شهید حاج داود کریمی که آن زمان مسئول عملیات سپاه در گلف(پایگاه منتظران شهادت) بود، با من تماس گرفت و گفت: تعدادی از نیروهای تبریزی به سرپرستی شهید «رحمان دادمان» به جمع شما خواهند پیوست. تقریبا اوایل آبان‌ماه 1359 بود که شهید دادمان، «علی تجلایی» را به من معرفی کرد.از آنجایی که برخی از خطوط دفاعی ما در محور بستان و دهلاویه ضعیف بود؛ در نظر گرفتیم که این گروه از رزمندگان تبریزی با فرماندهی شهید «تجلایی» در آنجا مستقر شوند. پس از آنکه عراق حمله گسترده خود را با تمام قوا با هدف تصرف خوزستان آغاز کرد و همین طور به سمت سوسنگرد و پیشروی داشت، از آن گروه تبریزی خواستم که برای دفاع به داخل شهر بیایند تا همه نیروهای یک جا باشند.

به دنبال آتش سنگین دشمن و پیشروی نیروهای عراقی، حلقه محاصره شهر سوسنگرد هر لحظه تنگ‌تر شدن بود. تعدادی از مردم در شهر باقی مانده بودند. برای همین با شهید علی تجلایی مردم را سازماندهی کردیم که با «بَلم» و تعدادی قایق از رودخانه کرخه به عقب بروند. مدیریت، فرماندهی، هوش، شجاعت، ایثار و اخلاص شهید تجلایی باعث شد تا در آن لحظه‌های حساس او به جانشینی خودم در شهر منصوب کنم.

حدود چهار روز شهر در محاصره بود. آن زمان شهید «اسماعیل دقایقی» که فرمانده سپاه سوسنگرد بود در شهر حضور نداشت و عملا من فرماندهی را بر عهده گرفته بودم. با شهید تجلایی مدافعان داخل شهر را در گروه‌های 9 نفره سازماندهی کردیم و به هر یک جیره جنگی و غذایی آن‌ها را دادیم تا در ورودی‌های شهر مستقر شوند. 350 نفر رزمنده در عملیاتی،چهار شبانه‌روز بدون آب،غذا، مهمات،سنگر،اسلحه و «بی‌سیم» در برابر ارتشی با در اختیار داشتن توان رزمی و زرهی بسیار بالا مقاومت کردند. در این عملیات حدود 250 نفر از رزمندگانی که در محاصره عراقی‌ها بودند شهید و مابقی نیز مجروح شدند. همه رزمندگانی که در شهر حضور داشتند پرپر شدند و دیگر کسی توان ایستاده جنگیدن را نداشت چرا که همه بر اثر اصابت تیر مستقیم یا ترکش خمپاره مجروح شده بودند.

حدود 18 نفر از بچه‌های ما پس از مقاومت و جنگ تن به تن در روستای «ابوحمیظه» بر اثر اصابت گلوله تانک به شهادت رسیدند.

شهر دائما" بمباران می‌شد و بنابر موقعیت دفاع شهری تصمیم گرفتم که مقر فرماندهی،«مسجد جامع شهر سوسنگرد» باشد. هرچه را که داشتیم به مسجد منتقل کردیم و به همه یگان‌ها و نیروها نیز برای آنکه نظم و برنامه‌ریزی حاکم شود گفتم به آنجا بیایند. روز بیست و پنجم آبان‌ماه 59،من و شهید تجلایی سوار بر موتورسیکلت به سرکشی از نیروها پرداختیم. شهر زیر شدیدترین آتش خمپاره و توپخانه‌ای کامل قرار داشت. در حین سرکشی به نیروهای دور شهر که کوچه و خیابان‌های آن فاقد سنگر بودند، چندین بار منور گلوله‌هایی که از کنار گوشمان عبور می‌کرد را شاهد بودم. حتی گلوله‌ها موتور و لباس‌هایمان را سوراخ کرد اما به خودمان اصابت نکرد. حدود ساعت پنج یا شش بعد از ظهر بود که گلوله خمپاره‌ای در کنارمان فرود آمد و باعث شد تا ما بر زمین بخوریم. وقتی به هوش آمدیم، متوجه شدم که پای راستم از ران چاک خورده است به طوری که استخوان پایم را می‌دیدم. شهید تجلایی نیز از کمر مجروح شده بود اما می‌توانست راه برود. با چفیه‌اش پایم را بست و با موتورسیکلت هم که تقریبا بدنه‌اش پر از ترکش شده بود به مسجد رفتیم.

با رسیدن به مسجد جامع شهر سوسنگرد، از رزمندگان خواستم که من را در بالاترین نقطه مسجد بستری کنند تا از آن ارتفاع بلند بتوانم به شهر اشراف داشته باشم. علاوه بر این دستور دادم که همه مجروحان را هم در کنار من بستری بکنند تا آخرین اوضاع و شرایط شهر را جویا بشوم و متناسب با آن طرح ریزی بکنم. شهادت می‌دهم در آن شرایط نامناسب و لحظه‌های پایانی و حساس فرماندهی، مدیریت و شجاعت شهید علی تجلایی بود که موجب شد مدافعان شهر در برابر آتش بی‌ امان دشمن ایستادگی کنند. حضور او به من آرامش قلبی می‌داد و من در آن زمان که گمان می‌کردم تنها هستم، به واسطه خدا در شعاع صلابت و قدرت علی تجلایی به آرامش می‌رسیدم و دلگرم می‌شدم. ایمان، خلوص، تواضع شهید علی تجلایی باعث شده بود هرگاه که به او می‌گفتم تو فرماندهی کن می‌گفت من خدمتگذار هستم و به عنوان بسیجی آمده‌ام تا خدمت کنم.

نخستین روز از آغاز محاصره شهر سوسنگرد یعنی 22 آبان 1359 بسیار سخت گذشت. هر چند روز قبل آن با شهید آیت‌الله مدنی در تماس بودم و حاج داود کریمی نیز دائم ارتباط داشت. اما هجوم دشمن شرایط را جور دیگری رقم می‌زد. حاج داود کریمی بعدا به من گفت: برای شکست حصر سوسنگرد حتی آبدارچی پایگاه گلف را هم همراه خود آورده بودیم.

هرگاه به آبان ماه نزدیک می‌شویم من یاد حماسه سوسنگرد می‌افتم و به این فکر می‌کنم که چگونه مدافعان در نهایت مظلومیت ایستادند و میثاق شهادت بستند تا شهر را حفظ کنند. باید همه مردم با این حماسه و مدافعان سوسنگرد آشنا شوند تا بدانند انقلاب و دفاع مقدس چگونه حفظ شد و به پیروزی رسید.

به گزارش ایسنا، پیش از آغاز رسمی جنگ تحمیلی عراق علیه ایران، علی تجلایی مأموریت یافت به اتفاق چند تن راهی افغانستان شود تا علیه نیروهای متجاوز شوروی سابق ، مردم مسلمان آن کشور را یاری کند . او برای ورود به افغانستان که مرزهایش تحت کنترل شدید ارتش سرخ بود، از شناسنامه افغانی استفاده کرد.

در پاکستان، تجلایی برای «تأسیس مرکز آموزش فرماندهی برای مجاهدین افغانی» ، حفاظت از نماینده امام در افغانستان، و حمل وجه نقد برای مجاهدین، برنامه دقیقی تهیه کرد.در افغانستان، حدود 300 نفر از مجاهدین افغانی که اغلب سطح علمی بالایی داشتند، زیر نظر تجلایی آموزش دیدند. به ابتکار او، در چندین نقطه افغانستان، راهپیمایی‌هایی علیه آمریکا ترتیب داده شد. او اغلب اوقات به مناطق پدافندی مجاهدین می‌رفت و چگونگی گسترش خط پدافندی، آرایش سلاح و نیرو و حدود ارتش را برای آنها تشریح می‌کرد . تجلایی و یارانش چهار ماه تمام به آموزش فرماندهان افغانی پرداختند و به ایران بازگشتند، چرا که جنگ ایران و عراق آغاز شده بود . تجلایی بلافاصله پس از ورود به ایران ، راهی جبهه‌های جنوب شد و در نبردهای دهلاویه شرکت جست و پس از آن در حماسه سوسنگرد ، حضور فعالی داشت.

سختگیری شهید علی تجلایی در آموزش نیروهای رزمنده به حدی بود که در میان نیروها به «علی رگبار» معروف شده بود .تجلایی در سال 1360 ، با خانم «انسیه عبدالعلی‌زاده» ازدواج کرد.بعد از آن به عنوان فرمانده گردان‌های «شهید آیت الله قاضی طباطبایی» و «شهید آیت الله مدنی» ( نیروهای اعزامی آذربایجان ) به جبهه اعزام شد. ابتدا در جبهه‌های نبرد پیرانشهر ، مسئول عملیات بود . پس از آن در عملیات «فتح المبین»، در فروردین 1361 ، با سمت فرماندهی گردانهای آیت الله مدنی و آیت الله قاضی طباطبایی شرکت کرد. همچنین در عملیات الی‌بیت المقدس نیز با سمت جانشین تیپ «عاشورا» در جبهه حضور یافت.علی تجلایی در سال 1362 ، به سمت معاونت آموزشهای تخصصی سپاه منصوب شد.

در سال 1362،در عملیات «والفجر2»حضور یافت و بعد از آن به تهران اعزام شد تا دوره «دافوس»(دوره عالی فرماندهی و ستاد) را بگذراند . در همین زمان دخترش «حنانه» به دنیا آمد . با وجود کار بسیار و تحصیل و مباحث فشرده ، همه وظایف خانه را خود انجام می‌داد.در عملیات «خیبر» نیز شرکت کرد . پس از آن مسئولیت طرح و عملیات «قرارگاه خاتم الانبیاء (ص)» به او واگذار شد . او در 24 اسفند سال 63 در ادامه عملیات پیروزمندانه «بدر» به درجه رفیع شهادت نایل آمد.

خاطره از دوستان شهید

سالهای اول دهه 50 رافراموش نمی کنم.مسابقه کشتی جوانان بود.ابراهیم دراوج آمادگی به سر می برد.وزن 74 کیلو.در مسابقات قهرمانی تهران همه حریفان را از پیش رو برداشته بود.بیشتر آنها را با ضربه فنی!

حریفان فینال او همان سال قهرمان ارتشهای جهان شده بود.گفتم:داش ابرام.این حریف تو خیلی قوی نیست.تا اینجا هم شانسی اومده. مطمئن باش سریع پیروز می شی.فقط بادقت کشتی بگیر!

جایزه قهرمانی مسابقه نقدی بود.مسابقه فینال برگزار شد.اما ابراهیم آنقدر ضعیف کشتی گرفت تا حریفش قهرمان شود!

این را حریفش می گفت.قبل از مسابقه به ابراهیم گفته بود:من می خواهم ازدواج کنم. به این جایزه خیلی احتیاج دارم.مادرم هم اینجا آمده.من می دونم که تو پیروز می شوی اما من روضربه نکن! کاری کن ما زیاد ضایع نشیم!

برای همین ابراهیم کار عجیبی کرد. مثل پوریای ولی. مردانگی را به نمایش گذاشت. ابراهیم نفسش را ضربه کرد. و اورا از این قبیل کارها زیاد انجام می داد. هر کاری برای شکستن نفس لازم بود دریغ نمی کرد !

از باربری در بازار ! تا رسیدگی به خانواده های بی سرپرست و...

ورزشکار بود. چهره زیبا و بدن ورزیده داشت. اما همیشه موهایش را از ته می زد ! لباس گشاد می پوشید ! مبادا دچار هوای نفس شود و...

رفته بودیم دیدن عارف وارسته حاج میرزا اسماعیل دولابی.ایشان رو کرد به ابراهیم وگفت:آقا جان مارا نصیحت کن !ابراهیم از خجالت سرخ شده بود. می گفت :حاج آقا مارا خجالت ندین.

مداح بود صدای زیبایی داشت .در منطقه برای رزمندگان مداحی می کرد.بیشتر برای حضرت زهرا (ع) می خواند.یکبار مسئله ای پیش آمد که گفت:دیگر نمی خوانم دگر مداحی نمی کنم.!

اما صبح روز بعد دوباره شروع به مداحی کرد.حضرت زهرا (ع) رادر خواب دیده بود.فرموده بودند:نگو نمی خوانم ما تورا دوست داریم.هرکس گفت بخوان تو هم بخوان.

در منطقه گیلان غرب مسئول اطلاعات بود.در جنوب هم جزء نیروی اطلاعات لشکر بود.قبل از عملیات والفجر مقدماتی از همه رفقا خدا حافظی کرد. گویی میدانست زمان دیدار فرارسیده است.

در شب اول حمله خودش را به بچه های گردان کمیل رساند. با شجاعت پنج در کانال کمیل در جنوب فکه مقاومت کرد . بیشتر بچه های مجروح را به عقب فرستاد.

روز 22 بهمن 61 عراقی ها آماده شدند که به کانال حمله کنند . ابراهیم باقی مانده بچه ها را به عقب فرستاد . او تنها با ملاوک خدا همراه شد. دیگر کسی او را ندید . حتی جنازه اش پیدا نشد.

معلم وارسته ، ورزشکارخود ساخته ، مداح دلسوخته ، ابراهیم هادی در فکه ماند تا خورشیدی باشد ،  برای راهیان نور.

منبع: کتاب شهید گمنام 

 "حمیده دانش کاظمی" همسر شهید «علی اخوین انصاری» در کتاب "استاندار آسمانی" درباره این شهید می گوید: یک روز وقت نماز مغرب و عشا تلفن به صدا درآمد به طرف آن رفتم.

اذان از تلویزیون در حال پخش بود و شهید انصاری وضو گرفته و روی سجاده اش نشسته بود تا نماز بخواند.

گوشی را برداشتم، آقایی مودبانه گفت: آقای استاندار تشریف دارند؟

من که انصاری را می دیدم، گفتم: بله اینجا هستند.

وی گفت: آقای رییس جمهور با ایشان کار دارند.

من هم فورا گفتم: علی گوشی را بگیر، آقای بنی صدر با شما کار دارند.

در این اثنا که کمتر از یک دقیقه طول کشید، مرتب به علی می گفتم، آقای رییس جمهور با شما کار دارند، آن طرف صدای آقای بنی صدر را هم می شنیدم.

فورا گفتم: علی آقای رییس جمهور پشت خط هستند، این را بنی صدر هم شنید اما علی حاضر به آمدن پای گوشی تلفن نبود.

با صدای بلند گفت: به آقای رییس جمهور بفرمایید، وقت نماز است ، عجلو بالصلوه قبل الفوت، عجلو به التوبه قبل الموت، بعد از نماز خودم تماس می گیرم.

علی بلافاصله قامت بست و نمازش را شروع کرد، بنی صدر که صدای انصاری را شنیده بود با حالتی عصبانی گفت: بگویید متشکرم و محکم گوشی را سر جایش کوبید.

شهید علی انصاری سوم خرداد سال 1323 در شهرستان رودسر استان گیلان به دنیا آمد و در 15 تیر سال 1360 و در چهارمین روز ماه مبارک رمضان در خیابان لاکانی رشت مورد هجوم ناجوانمردانه منافقان قرار گرفت و به مقام عالی شهادت نائل شد.

استانداری استان گیلان آخرین مسوولیت مهندس شهید انصاری بود که در کنار آن، عضو هیات علمی و مسوولیت دانشگاه فنی گیلان را نیز برعهده داشت. 


 شهدای ایران