نگین شهر شیراز، آستان مقدس حضر سیدامیراحمدبن موسی(ع) ملقب به شاهچراغ(ع) و سیدالسادات‌الاعظم است که معتبرترین منابعی که به شرح حال و زندگانی سیدمیراحمدبن موسی(ع) پرداخته‌اند، آشکار شدن مدفن ایشان را در عهد امیرمقرب‌الدین مسعودبن بدر بین سال‌های ۶۲۳ تا ۶۵۸ هجری قمری می‌دانند.
آرامگاه شاهچراغ از ابتدا تاکنون تعمیرات بسیاری را در خود دیده است که در اینجا به‌صورت مختصر بازگو می‌کنیم؛ در زمان اتابک سعدبن زنگی، امیر مقرب‌الدین مسعودبن بدر، وزیر این شهریار، بقعه و گنبدی بر فراز قبر وی ساخت و اتابک نیز رواقی بر آن افزود. سپس تاشی‌خاتون، مادر شاه اسحاق اینجو، در سال‌های ۷۴۵ تا ۷۵۰ هجری قمری تعمیراتی اساسی در آن انجام داد و بقعه، بارگاه، مدرسه عالی و مدفنی برای خود در جنوب آن ساخت و سی جزء قرآن نفیس منحصر به فرد با خطوط ثلث طلایی و تذهیب عالی به خط یحیی جمالی‌الصوفی را بر آن وقف کرد.
در زمان سلطنت شاه اسماعیل اول( سال ۹۱۲ قمری) متولی بقعه، میرزا حبیب‌الله شریفی بود. وی تعمیرات اساسی در این بنا انجام داد؛ اما در سال ۹۹۷ قمری بر اثر زمین‌لرزه نیمه‌ای از بنا ویران شد و در زمان شاه عباس اول دوباره تعمیر شد. در سال ۱۱۴۶ قمری نادرشاه افشار، یک هزار و ۵۰۰ تومان وجه رایج برای تعمیر پرداخت و قندیلی به وزن ۷۲۰ مثقال از طلای خالص با زنجیر نقره‌ای وقف کرد. این بقعه در سده سیزدهم قمری نیز چند بار خراب و دوباره تعمیر و بازسازی شد. فتحعلی شاه قاجار در سال ۱۲۴۳ قمری ضریحی بر آن وقف کرد و به علت شکاف‌های متعددی که در گنبد وجود داشت در سال ۱۳۳۷ خورشیدی آن را برچیدند و به جای آن با آهن و مصالح، بنایی مناسب و با دوام با همان طرح و با هزینه مردم شیراز ساختند.
