روستای تاریخی لافت یکی از محبوب‌ترین جاذبه‌های گردشگری جزیره قشم است. این روستا با آثار تاریخی و گردشگری زیادی که دارد، سالانه بازدیدکنندگان زیادی را به خود جذب می‌کند.
موقعیت جغرافیایی
روستای تاریخی لافت از روستاهای برتر گردشگری ایران است. این روستا در شمال‌غربی جزیره قشم و شرق جنگل دریایی حرا واقع شده است. طبق تقسیمات سیاسی این روستا یکی از مراکز جمعیتی دهستان سلخ در شهرستان قشم، در استان هرمزگان است. آب و هوای این روستا در تابستان‌ها بسیار گرم و مرطوب است و در زمستان‌ها تنها کمی از گرمای هوا کاسته می‌شود. هوای این منطقه بسیار شرجی است و غیربومی‌های این منطقه تنها در ماه‌های سرد سال می‌توانند رطوبت بالای آن را تحمل کنند.
ویژگی‌های معماری
خانه‌های این روستا همگی حیاط مرکزی و بادگیر دارند. این بادگیرها در اندازه‌های مختلف ساخته شده و روستای لافت را به بندر بادگیرها تبدیل کرده است. هر چند سال یک بار خانه‌های روستا به روش‌های سنتی مرمت می‌شود و به همین دلیل این روستا شکل اولیه‌ی خود را حفظ کرده است. به دلیل آب و هوای بسیار گرم و رطوبت بالای این منطقه، معماری خانه‌ها به گونه‌ای است که علاوه بر حفظ زیبایی و ارزش معماری، متناسب با شرایط سخت اقلیمی است. معماری روستای لافت، با ترکیب اتاق‌ها و راهرو‌ها و اتصال آن‌ها به حیاط، شبیه معماری نواحی مرکزی و کویری ایران است.
نقش مهم مساجد در روستای لافت
مساجد از شاخص‌ترین بناهایی است که در این روستا مشاهده می‌شود. در لافت هفت مسجد وجود دارد و بافت‌های مسکونی گرد این مساجد جمع شده‌اند. مسجد جامع لافت مرکز اصلی روستا است. به هنگام برخاستن بانگ اذان، مردم برای اقامه‌ی نماز دست از کار کشیده و به مسجد می‌روند. زنان فقط شب‌های جمعه و اعیاد به مسجد می‌روند. مساجد روستا تک مناره‌ی سفید بوده و این امر حاکی از این است که اهالی روستا اهل تسنن هستند. مسجد علاوه بر اینکه محل عبادت اهالی هستند، پایگاه فعالیت‌های فرهنگی و اجتماعی آن‌ها نیز هست. مردم روستا با قرآن بسیار مانوس هستند.
آثار تاریخی
این روستای نه چندان بزرگ، آثار تاریخی زیادی را در دل خود جای داده است. قلعه‌ی نادری و قلعه‌ی پرتغالی‌ها دو قلعه‌ی تاریخی روستا هستند. دو آب انبار (برکه)، گنبد مدون و گورستانی تاریخی که قدمت سنگ نبشته‌های آن به هزار سال پیش بازمی‌گردد جاذبه‌های گردشگری روستا را تشکیل می‌دهند. در این روستا دو زیارتگاه به نام‌های سید حسن منصور و شیخ اندرآبی وجود دارد.
از دیگر جاذبه‌های گردشگری که در این روستا وجود دارد، «چاه‌های تلا» هستند. تلا از ترکیب دو کلمه «تل + آب» گرفته شده است، یعنی آبی که از شیب تل گرفته شده است. کفه چاه‌ها دارای لایه‌ی گچی هستند که این امر سبب می‌شود آب برای مدت طولانی‌تری نسبتا سالم و خنک بماند. آب‌های سطحی روستا که در اثر بارش‌های ناگهانی و سیل آسا در مجراهای طبیعی و مصنوعی تپه‌ها سرایز می‌شود، به مجموعه‌ی چاه‌های تلا و آب ابنار اصلی روستا جاری می‌شود. گفته می‌شود تعداد این چاه‌ها که قدمت آن‌ها به پس از اسلام می‌رسد، به تعداد ایام کبیسه سال ۳۶۶ حلقه بوده و هر روز از سال فقط از یکی از چاه‌ها استفاده می‌کردند. این اثر تاریخی در ۲۷ام دی ماه سال ۱۳۷۷ با شماره‌ی ثبت ۲۱۹۵ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
پوشش مردم
اغلب مردم لباس‌های معمولی و برخی از آن‌ها لباس‌های سنتی می‌پوشند؛ مردان دشداشه پوشیده و عمامه‌ی سفید بر سر می‌گذارند و زنان روسری‌های لیو (یا عربی) سر می‌کنند و برقع (عربی شده کلمه فارسی پرده است)، که محلیان به آن برکه می‌گویند روی چهره می‌گذارند. همین موضوع نشان می‌دهد این پوشش از ایران به مناطق عرب‌نشین رفته است و چندان به حجاب مرتبط نمی‌شود، بلکه این بخش از پوشش زنان جنوب به علت گرمای زیاد آن منطقه بوده است و برای جلوگیری از آفتاب شدید روی پلک‌ها و صورت است.
اکثر مردم این روستا در زمان‌های قدیم به کار لنج‌سازی مشغول بودند، اما متاسفانه در سال‌های اخیر این صنعت از رونق افتاده است. برخی نیز صاحب لنج هستند و لنج‌های خود را به ملوانان می‌سپارند. صیادی نیز دیگر رونق سابق را ندارد و مردم برای مصارف خود صید می‌کنند.
