زکریای پیغمبر(ع) شیروان در فاصله 85 کیلومتری شمال شهرستان شیروان و در نزدیکی مرز بین ایران و ترکمنستان قرار دارد و مکانی برای شکر گزاری است که همه ساله گردشگران زیادی را از سراسر ایران پذیرا است.
به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا به نقل از پایگاه خبری تحلیلی شیروان آرامگاه امامزاده زکریا در فاصله ای 85 کیلومتری شهرستان شیروان و در ارتفاع 2816 متری از سطح دریا قرار دارد و مکان زیبا و خوش اب وهوایی برای جذب توریست و زائر است.
تابستان هرسال به دشت زیبای گلیل ازگذشته تاکنون معتقدین به پاسداشت جشن محصول جشنی بازمانده از صدها جشن ایران زمین به همراه کشاورزان ودهقانان به نشانه جمع آوری محصول یکساله خود و شکر گذاری به درگاه روزی ده روزی رسان از آغازین روز های تابستان در تدارک و برپائی جشن محصول و زیارت زکریا(ع) و قربانی دامهای نذر شده در کوهستان و ییلاق سرسبز گلیل شیروان هستند.
زکریا پیغمبر از شمال به دشت گلول و از غرب به ارتفاعات سیوک و روستای نامانلو و از جنوب به دره بردر و همچنین از شرق نیز به ارتفاعات کوه سیوک محدود می گردد.
برای رسیدن به قله (بارگاه) تقریباً باید 100 گردنه کوچک که با سازه هایی سنگ چین، کار صعود را راحت تر می کند، پشت سر گذاشت. گویا نیاکان این مردمان، خشت روی خشت که نه، سنگ روی سنگ گذاشته اند تا فرزندان و نوادگان آن ها در ادای نذور و برگزاری مراسم، رنج کمتری را متحمل شوند؛ که اگر نبود این سازه های دست ساز پلکانی مانند، صعود به این کوه صخره ای با آن شیب تند، برای بسیاری از کهنسالان و خردسالان غیر ممکن می نمود.
سه آبراهه بزرگ و چندین آبراهه کوچک در بخش شمالی آن قراردارد.
این مکان مساحت وسیعی را در حدود 4 هکتار این محدوده را بخود اختصاص داده است و همه ساله گردشگران و زائرین زیادی به این مکان مراجعت می کنند.
در سال 1390 حدود 200 راس دام نذر شده مردم ایران در امامزاده زکریا پیغمبر(ع) شهرستان شیروان ذبح شده است.
به استناد روایات کهن و ادبیات شفاهی، در محل آرامگاه، سر بریدۀ زکریای پیغمبر(ع) دفن شده و بدن آن بزرگوار به صورت جداگانه در فاصلۀ نزدیکی از بارگاه اصلی مدفون شده است. مردم نامانلو و روستاهای اطراف و نیز عده ای از سایر نقاط شهرستان و کشور در یکی از روزهای تابستان برای انجام مراسمی کهن به سوی زیارتگاه زکریا(ع) رهسپار میشوند و بر فراز قله و در جوار آرامگاه، مراسم شکرگزاری برای برداشت محصول خود را به جای میآورند. در این مراسم مردم برای شکرگزاری از خوان پر نعمت و بیکران ایزدی به قربانی و نذر و نیاز میپردازند و بدین ترتیب یکی از کهنترین و زیباترین رسوم ایرانی-اسلامی را به نمایش می گذارند.
