ناوگان اشباح مریلند که در خلیج مالوز واشنگتن دی سی آمریکا واقع شده است، در واقع بقایای کشتی‌های جنگی آمریکا محسوب می‌شود که از جنگ جهانی اول باقی مانده‌اند.

ناوگان اشباح مریلند به نوعی با همکاری انسان و طبیعت به یک مکان اسرارآمیز تبدیل شده است. این مکان مروز که در خلیج مالوز (Mallows) واشنگتن دی سی آمریکا قرار دارد، بسیار جذاب بوده و البته داستان شکل‌گیری آن بسیار خواندنی است. این خلیج در زمان آغاز جنگ جهانی اول به تدریج بر سر زبان‌ها افتاد و حالا به عنوان یکی از مراکز مهم گردشگری آمریکا شناخته می‌شود. اما چرا به این خلیج لقب اشباح را داده‌اند؛ در جنگ جهانی اول در این خلیج کشتی‌های جنگی پهلو گرفتند که پس از گذشت چندین سال بقایای آنها همچنان قابل رویت است و به نوعی قبرستان کشتی‌ها محسوب می‌شود. در ادامه با جزئیات ناوگان اشباح مریلند آشنا می‌شویم.

آشنایی با ناوگان اشباح مریلند

در خلیج مالوز قبرستانی از کشتی‌های جنگی را می‌بینیم که برای جنگ جهانی اول ساخته شده‌اند و حالا اشباح سرگردان آنها در همه جای این خلیج دیده می‌شوند. جنگ جهانی اول جان و مال بسیاری از مردم را گرفت و پس از گذشت چندین سال نیز همچنان آثار آن جنگ سهمگین در جای‌جای جهان دیده می‌شود. در خلیج مالوز همچنان می‌توان بوی جنگ را استشمام کرد، این مکان اسرارآمیز به یک موزه مرموز از ارواح سرگردان کشتی‌ها تبدیل شده است.

خلیج مالوز در جنوب مریلند و در 50 کیلومتری جنوب واشنگتن دی سی آمریکا واقع شده است. رودخانه‌ای به نام پوتوماک (the Potomac) در این مکان وجود دارد که به یک برآمدگی کم عمق آن خلیج مالوز می‌گویند. در این مکان علاقه‌مندان می‌توانند شاهد ناوگان اشباح مریلند باشند. اگر بتوانید این خلیج را از بالا مشاهده کنید، شاهد چند کشتی هستید که در کنار خلیج قرار دارند، اما با هرچه نزدیک‌تر شدن هیچ کشتی برای دیدن وجود ندارد، به همین دلیل به این مکان لقب ناوگان اشباح مریلند را اختصاص دادند. به طور کلی از بالا می‌توان کشتی‌های پهلو گرفته را به خوبی مشاهده کرد، اما از داخل خلیج آنها قابل مشاهده نیستند.

ناوگان اشباح مریلند چگونه شکل گرفت؟

در این خلیج حدود 230 کشتی بازمانده از جنگ جهانی اول قرار دارند که در گذشت زمان تخریب شده و نابود شده‌اند. برخی از این کشتی‌ها که از ارتفاعی حدود 91 متر برخوردار بودند، به تدریج به محل زندگی گیاهان و جانوران تبدیل شدند و حالا پس از سال 1918 یعنی پس از پایان جنگ جهانی اول فقط بقایایی به شکل اشباح از آنها باقی مانده است. از این رو به آنها لقب ناوگان اشباح مریلند را اختصاص دادند.

چه بر سر کشتی‌ها آمد؟

آمریکا از سال 1914 تا 1918 میلادی یعنی طی جنگ جهانی اول قسمتی از کشتی‌های مورد نیاز کشورهای متحد خود به ویژه کشورهای اروپایی را تامین می‌کرد؛ زیرا این کشورها به تعداد زیادی کشتی نیاز داشتند تا بتوانند به جنگ ادامه دهند. از طرفی بسیاری از کشتی‌های آنها نیز توسط آلمانی‌ها نابود شده بود. از این رو آمریکا تصمیم گرفت در زمان کوتاهی تعداد زیادی کشتی برای جنگ بسازد. در کتاب‌های مختلف ذکر شده است که آلمانی‌ها در کنار نابودی کشتی‌های جنگی، کشتی‌ها و قایق‌های مسافری یا باری را نیز نابود می‌کردند.

توماس وودرو ویلسون (Woodrow Wilson) در جنگ جهانی اول به عنوان بیست‌وهشتمین رئیس‌جمهور آمریکا فعالیت می‌کرد و در آن زمان دستور داد 1000 کشتی فقط طی 18 ماه ساخته شوند تا مشکل کمبود کشتی جنگی در جنگ برای همیشه برطرف شود. بر اساس کتاب‌های تاریخی هزاران کارگر در ساخت کشتی فعالیت داشتند و به همین دلیل آمریکا به بزرگ‌ترین تولیدکننده کشتی در جهان تبدیل شده بود، اما تمام این تلاش‌ها بیهوده بود، زیرا تا هنگامی که ارتش آلمان خود را تسلیم کرد، از این کشتی‌ها استفاده نشده بود. در واقع چنین مشکلی از عدم برنامه‌ریزی‌های صحیح شکل گرفت؛ زیرا وودرو ویلسون تدبیری را برای تامین زغال سنگ به میزان زیاد برای این کشتی‌ها اتخاذ نکرده بود.

پس از مدتی کشتی‌ها به جای زغال سنگ از سوخت‌های دیگری استفاده می‌کردند و این کشتی‌ها که آمریکایی‌ها ساخته بودند نیز برای دریافت سوخت جدید ارتقا پیدا نکردند. این کشتی‌ها حتی پس از گذشت چندین سال از جنگ جهانی اول نیز همچنان به دولت آمریکا تعلق داشت و به‌کارگیری نشد تا سرانجام یک شرکت خصوصی به نام ماری و سالوج (Marine & Salvage) آنها را خریداری کردند. این شرکت خصوصی در حوزه تعمیر کشتی و بنادر فعالیت می‌کرد و با این تفکر که این کشتی‌ها را ارزان بخرد و از قطعات آنها استفاده کند، تمامی کشتی‌ها را خرید و آنها را به خلیج مالوز منتقل کرد.

سرگذشت این کشتی‌ها به همین جا ختم نمی‌شود، چراکه این شرکت قبل از اینکه قادر باشد از قطعات این کشتی‌ها استفاده کند، ورشکست شد و تعداد زیادی از کشتی‌ها بدون استفاده در خلیج مالوز باقی ماندند. این کشتی‌ها همواره از شرکتی به شرکت دیگر به فروش می‌رسیدند، اما مورد استفاده قرار نمی‌گرفتند. حتی یک شرکت با هدف استفاده از فلزات این کشتی‌ها، آنها را سوزاند تا در نهایت آنها به اشباحی سرگردان مبدل شوند و مکانی مناسب برای زندگی گیاهان را فراهم سازند.

برنامه‌های که برای نگهداری از کشتی‌ها انجام شد

وقتی این کشتی‌ها ساخته شدند، دولت آمریکا برای حفاظت از اموال خود در دو برنامه جدی تلاش کرد تا آنها را سالم نگه دارد: اولین برنامه حفاظت در سال 1920 انجام شد که در آن زمان کنگره آمریکا به اشتباه خود برای ساخت چنین کشتی‌هایی پی‌برد. برای همین کشتی‌ها را به رودخانه جیمز منتقل کردند و دولت برای حفاظت از آنها ماهانه 50 هزار دلار هزینه می‌کرد. این برنامه تا زمانی ادامه داشت که دولت آمریکا متوجه هزینه‌بر بودن این طرح شد و سرانجام در سال 1922 حدود 223 کشتی را به شرکت‌های خصوصی به قیمت 750 دلار فروخت تا شاید این هزینه‌ها به این شکل جبران شود.

با فروختن کشتی‌ها نیز کسی از آنها استفاده نکرد و آنها همچنان در مکان قبلی خود قرار داشتند، همین موضوع باعث شد تا اعتراض فعالان طبیعت را در پی داشته باشد. این اعتراض آنها به تدریج افزایش پیدا کرد و سرانجام برخی از این کشتی‌ها در سال 1925 به آتش کشیده شدند. پس از اینکه جنگ جهانی دوم شروع شد، قیمت فولاد و آهن نیز افزایش پیدا کرد و سرمایه‌داران این کشتی‌ها را معدنی از فولاد می‌دانستند و به همین دلیل تصمیم گرفتند از قطعات کشتی مجددا استفاده کنند، اما همین فرایند نیز هزینه‌های زیادی به مبلغ 360 هزار دلار به همراه داشت. با این وجود نیز حدود 100 کشتی در خلیج به حال خود رها شده بودند. حتی دولت آمریکا در آخرین تلاش خود سعی کرد این کشتی‌ها را به کشور اروگوئه بفروشد، اما این معامله به نتیجه نرسید.

دلیل منسوخ شدن کشتی‌ها در زمانی کوتاه چه بود؟

جنگ جهانی اول در 11 نوامبر سال 1918 میلادی پایان یافت. همزمان دولت آمریکا برای ساخت 731 کشتی بودجه مورد نظر را پرداخت کرده بود و از این میان 134 کشتی آماده شده و مراحل ساخت 263 کشتی نیز در حال انجام بود، اما برخی از منابع می‌گویند فقط 98 کشتی به دولت آمریکا تحویل داده شد. در واقع در خصوص تعداد کشتی‌ها اعداد مختلفی طی این سال‌ها اعلام شده است. قیمت فولاد، چوب و فلزات در طول جنگ جهانی اول بسیار زیاد بود، اما پس از جنگ قیمت‌ها کاهش یافت که چنین موضوعی به آمریکا زیان زیادی را تحمیل کرد. از طرفی پس از جنگ جهانی موتورهای دیزل ساخته شدند که برای ساخت کشتی‌ها نیز مورد استفاده قرار گرفتند و به همین دلیل کشتی‌هایی که سوخت آنها زغال سنگ بود، در زمان کوتاهی منسوخ شدند.

ناوگان اشباح مریلند برای آمریکا افتخار است!

هرچند برنامه سخت کشتی‌ها توسط دولت آمریکا اشتباه بود و برای آنها هزینه‌های زیادی را به همراه داشت، اما در سال 2015 خلیج مالوز به عنوان یکی از افتخارات آمریکا به ثبت رسید و در لیست مکان‌های طبیعی و ملی آمریکا قرار گرفت. بر اساس منابع و کتاب‌های تاریخی، آمریکا حدود 1 میلیون دلار برای ساخت این کشتی‌ها هزینه کرد و در این پروژه حدود 87 کارخانه کشتی‌سازی فعالیت داشتند و با توجه به اینکه آمریکا در زمان کوتاهی به این کشتی‌ها نیاز داشت، برای هر قطعه هزینه‌ای چند برابر حالت معمولی پرداخت کرد. طبق اعلام کنگره آمریکا در سال 1918 میلادی ساخت 138 تا 260 کشتی به پایان رسید. از این رو در خلیج مالوز باقی مانده حداقل 138 کشتی قرار دارد. به هر حال در حال حاضر اشتباه دولت آمریکا باعث شد تا خلیج مالوز به یکی از مکان‌های پرطرفدار گردشگری در آمریکا و حتی جهان تبدیل شود.

انواع تفریح در خلیج مالوز

در حال حاضر خلیج مالوز را به عنوان قبرستان کشتی‌های متعلق به جنگ جهانی اول می‌شناسند که همین موضوع آن را به یکی از مراکز گردشگری در آمریکا تبدیل کرده است. علاوه بر این، این خلیج به دلیل پوشش گیاهی و موقعیت خاص جغرافیایی از ظاهر زیبایی بهره می‌برد و به همین دلیل سالانه گردشگران زیادی از آن دیدن می‌کنند. دیدن لانه‌سازی پرندگانی نظیر عقاب بر روی بقایای کشتی‌های متعلق به جنگ جهانی یکی از منظره‌های جالب این خلیج محسوب می‌شود. دولت آمریکا نیز برای افزایش بازدیدکنندگان و ارائه خدمات به آنها در این خلیج پارک‌هایی را احداث کرد. همچنین این خلیج برای مطالعات باستان‌شناسی و زیست محیطی مکان مناسبی محسوب می‌شود. از لحاظ تاریخی این خلیج دارای عمر 12 هزار ساله است.

کایاک سواری در خلیج: در نزدیکی این خلیج یک پارک ایجاد شده است که دارای سطح شیب‌دار بوده و گردشگران این امکان را دارند تا در آن کایاک‌سواری کنند.

قدم زدن بر روی گورستان کشتی‌ها: گردشگران این امکان را دارند تا بر روی باقی مانده کشتی‌ها قدم بزنند.

قایق سواری: در این خلیج علاوه بر کایاک‌سواری، می‌توان با سایر قایق‌ها چون قایق‌موتوری و قایق‌پارویی به تفریح بپردازند.

ماهی‌گیری: در رود پوتوماک ماهی‌های متنوعی زندگی می‌کنند که همین موضوع شرایط لازم برای ماهی‌گیری را فراهم کرده است.

قایق‌سواری در این خلیج بسیار لذت‌بخش است، اما باید قایق‌سواران این موضوع را در نظر بگیرند که بقایای کشتی‌ها علاوه بر اینکه بر روی آب قرار دارند، در زیر آب نیز فرو رفته‌اند و ممکن است برخورد با آنها به قایق آنها آسیب برساند. همچنین لنگرهای برخی از کشتی‌ها نیز همچنان سالم مانده است و ممکن است به قایق بازدیدکنندگان برخورد کرده و به آنها آسیب جدی برساند. از این رو باید تمام جوانب را برای تفریح در این مکان در نظر گرفت.

اکوسیستم مناسب ناوگان اشباح مریلند

خلیج مالوز از سال 1980 میلادی از هر نوع فعالیت‌های مخرب انسان‌ها دور بوده است و با توجه به اینکه در این مکان مواد شیمیایی نظیر نفت و گازوئیل وجود ندارد، باعث شده است تا برای گیاهان و جانوران یک منطقه اکوسیستمی بسیار مناسب فراهم شود. برخی از درختانی که بر روی باقی مانده کشتی‌ها رشد کرده‌اند به ارتفاع 1.5 متر رسیده‌اند و منظره زیبایی را شکل داده‌اند. از سویی بقایای کشتی‌ها برای پرندگانی چون عقاب و مرغ ماهی‌خوار پناهگاه‌های خوبی را ساخته‌اند.