زبان برخی آنقدر آلوده به تمسخر و دروغ و بدگویی و سخن چینی و طعنه و غیبت و حسادت هست که از ترس نیش و کنایه و سایر گناهان زبان از او کناره گیری می کنند تا موضوع گناهانش نباشند.
این چنین فردی، برای کسی دوست واقعی نبوده و همواره دنبال عیوب و اسرار مردم هست تا با افشاء آنها مشکلات روحی خود را تسکین دهند.
این افراد دارای شخصیّت ضعیف و تربیت نشده هستند که همچون گیاه خودرو، زبانشان آنها را به هر سو می کشاند.
زبان صادق و محدود به دستور خدا بهترین زبان هست که صاحبش را از بلایای روزگار و الهی محافظت می کند.
